‘مناگر شما یکی از آن دسته از افرادی هستید که «من عاشق پینک فلوید هستم، اما نمی‌توانم سیاست‌های راجر را تحمل کنم»، پس بهتر است به بار بروید. ازدحام جمعی وجود ندارد، اگرچه مردم “نمی توانند سیاست راجر را تحمل کنند” مطمئنا اخیراً پر سر و صدا بوده اند. پولی سامسون، همسر هم گروه سابق دیوید گیلمور، او را یک یهودی ستیز و «معذرخواه پوتین» نامیده است. واترز تهاجم به اوکراین را محکوم کرده است، اما در این کشور به دلیل این که گفته است “بی دلیل نبوده” محکوم شده است، نظراتی که منجر به لغو کنسرت های لهستانی شد. او پس از اتهامات بیشتر به یهودی ستیزی (که او آن را رد می کند) برای اجرای برنامه در فرانکفورت پیروز شد. هفته گذشته گزارش شد که پلیس آلمان در حال تحقیق از او در مورد لباس “سبک نازی” است که روی صحنه در برلین پوشیده شده است.

در اینجا، واترز با تمام اینها مقابله می کند. یک بیانیه نمایش داده شده اشاره می کند که «تصویر طنز یک عوام فریب فاشیست بی بند و بار» بخشی از نمایش های او از زمان دیوار در سال 1980 بوده است و اینکه پدرش در جنگ با نازی ها کشته شده است. سپس او شروع به یک تاند 10 دقیقه ای می کند که در آن رفتار “وحشیانه” خود در آلمان را محکوم می کند و می گوید که دیلی میل، تایمز و دیلی تلگراف در تلاش هستند تا او را به دلیل حمایتش از حقوق بشر در فلسطین نابود کنند. او خشمگین می‌کند: «آن‌ها سعی می‌کنند من را لغو کنند، همانطور که جرمی کوربین و جولیان آسانژ را لغو کردند. “من کنسل نمی شوم.” زمانی که از حمایت مردم تشکر می کند، پیرمرد 79 ساله اشک می ریزد. او التماس می کند: “من اینجا دارم میمیرم لعنتی.”

در این اجرا هیچ نشانی از کت چرمی «سبک نازی» نیست. خوک پرنده بادی هنوز اینجاست، اما بر خلاف تورهای قبلی، نه ستاره داوود در میان صلیب و آرم های شرکت وجود دارد، نه هیچ گونه استعاره یهودستیز دیگری. حذف این شکوفایی های ناشیانه و گمراه به این معنی است که اقتدار اخلاقی بیشتری برای نمایش تصاویر فلسطینی هایی که در کلبه ها زندگی می کنند و شعار: “شما نمی توانید حقوق بشردوستانه و اشغال داشته باشید” وجود دارد. نکته قابل توجه، در میان تصاویر افرادی که توسط نیروهای خودکامه به قتل رسیده اند، مانند بلر پیچ (کشته شده در راهپیمایی ضد نژادپرستی در سال 1979) و مهسا امینی 22 ساله ایرانی، یکی از آن فرانک با این جمله وجود دارد: «جنایت او؟ یهودی بودن.»

مانند همیشه در مورد واترز، بسیاری از نمایش ها بین ضد جنگ، ضد امپریالیستی و انسان دوستانه منحرف می شوند. نسخه تشییع جنازه پینک فلوید Comfortably Numb با تصاویری از ساختمان های بمباران شده نشان داده شده است، به گونه ای که به نظر می رسد ما در برابر جنگ بی حس شده ایم. رؤسای جمهور مختلف ایالات متحده به عنوان “جنایتکار جنگی” شناخته می شوند. پیام‌های صفحه از همه چیز پشتیبانی می‌کنند، از Black Lives Matter گرفته تا حقوق ترنس. برخی از تصاویر – دلار در ازای پول – کمی بد به نظر می رسد، اما چهره کودکانی که در جنگ کشته شده اند، آزاردهنده است. واترز به طرز سردی نشان می دهد که “ما بیش از هر زمان دیگری به یک رویارویی هسته ای نزدیک شده ایم”. با این حال، جدای از شعار صفحه نمایش درباره «الیگارشی های لعنتی» و تصویری زودگذر از پوتین، اشاره به روسیه یا اوکراین به وضوح وجود ندارد، که ممکن است تلاشی برای خنثی کردن جنجال های بیشتر باشد، اما به نظر یک حذف فوق العاده از یک مبارز فرضی ضد جنگ است.

با وجود همه شعارهای («لعنت به مردسالاری!»، «آسانژ را آزاد کن!» یا «روایت را کنترل کن!» در جریان آجر دیگری در دیوار)، بیشتر این نمایش شخصی است. The Bar جدید به رهبری پیانو – که در تعطیلی درباره فضایل میخانه ساخته شده است – دوست داشتنی است و خاطرات تکان دهنده ای درباره سید بارت در دوران کودکی آنها وجود دارد. با بخش‌هایی از آلبوم‌های کلاسیک Dark Side of the Moon و Wish You Were Here که توسط یک گروه ستارگان ارائه شده‌اند، چیزهای زیادی برای هیجان وجود دارد. آهنگ عنوان دومی، که توسط کل جمعیت به عنوان یک سرود گسترده تر از دست دادن گرفته شد، به زیبایی متحرک است. این نمایش پیروزی صحنه‌سازی است، با گوسفندان پرنده کنترل‌شده از راه دور، صفحه‌های صلیب‌شکل در طول سالن و تقریباً دو ساعت و نیم موسیقی که با تشویق به پایان می‌رسد. سیاست واترز همچنان تفرقه‌انگیز خواهد بود و بدون شک جنجال‌های بیشتری در راه خواهد بود، اما هر کسی که برای بار می‌گریزد، یک تماشای واقعی را از دست خواهد داد.