‘Vخیلی خوب است، الکس ترنر پس از ارائه نت پایانی تدی پیکر، نفسش را بیرون می دهد و میخ را به سر می زند. رهبر گروه Arctic Monkeys که مانند یک تروبادور لورل کانیون در یک پیراهن جین یقه پهن و کت بلیزر پوشیده است و بند شنی او به سمت یک جفت خلبان با لنز سیاه افتاده است، در نیم ساعت ابتدایی اولین تور استادیوم گروه به سختی کلمه دیگری گفته است. ، ترجیح می دهد به جای آن طوفانی از موسیقی راک را اجرا کند که به همان اندازه که در سادگی بی رحمانه اش شگفت انگیز است، هیجان انگیز است.

هفتمین آلبوم گروه The Car که پاییز گذشته منتشر شد، نشان می‌دهد که این مجموعه نمایش‌ها ممکن است با سرعت‌های کمی مواجه شوند. آهنگ‌های آن – ترکیبی آراسته و زهی از جاز-پاپ جاسوسی و تصنیف‌های نیدلینگ – نیاز به گیج کردن داشت، و شاید برای استقرار در سالن‌هایی با این اندازه مناسب نباشند.

با این حال، این مجموعه دقیق و دقیق نشان می دهد که زمینه همه چیز است. ترنر و هم گروهانش – جیمی کوک گیتاریست، نیک اومالی نوازنده بیس و مت هلدرز درامر استثنایی و پیشران – با قطع این حس عدم قطعیت در زانوها، ترنر و هم گروهانش را انتخاب می کنند که با Mardy Bum شروع کنند و پس از مدتی موفقیت خود را به گروه بازگردانند. در تبعید هستند و پای خود را پایین نگه می دارند. قبل از اینکه هلدرز وارد مقدمه دیوانه وار برایان استورم شود، یک صدای درست و بلند، Don’t Sit Down «Cause I’ve Moved Your Chair» است.

این تبادلات اولیه مهارت ترنر به عنوان یک ریف نویس مستقیم را برجسته می کند – اگر جک وایت یا جاش هوم از کوئینز عصر حجر به ذهنش خطور کند، بیشتر کاتالوگ او ممکن است متفاوت دیده شود – و بسیاری از سرنخ های استاکاتو که او با کوک به اشتراک می گذارد، به شدت مورد توجه قرار می گیرند. به سبک شعار فوتبال از داخل محدوده زمین استادیوم.

با این حال، پس از موجی از The View from the Afternoon، ترنر به طور مشخص گیتار خود را برمی‌دارد و به سمت ردیف اول سرگردان می‌شود، ناگهان یک مارمولک سالنی که با شعله‌های لنز سوپر 8 روی صفحه‌ها آویزان شده است، در دو طرف صحنه آویزان شده است. چهار از پنج دنبال می‌شود، یک چیدمان bossa nova جدید که نیش نسخه ضبط‌شده را ترسیم می‌کند، با مصراع دوم موج‌دار که با گشت‌وگذارهای استودیویی فعلی Arctic Monkeys هماهنگ است.

درب بازکن باشکوه ماشین، بهتر است توپ آینه ای باشد، با غروب خورشید باز می شود، عناصر ارکستری فراگیر آن به طرز ماهرانه ای به عنوان کلیدهای متمایل به روان بازسازی می شوند، و چند استیج قدیمی به مدار آن کشیده می شوند: Suck It and See باعث شده است که ترنر به طور اغراق آمیزی به دنبال آن باشد. جمعیت مانند یک تام جونز پیک‌هام است، در حالی که 505 بیرون زده است، پهپاد مصنوعی آن به سمت سطوح برجسته مخملی زیرزمینی رانده شده است. صبر زمزمه آن با یک پاداش خیره کننده پاداش داده می شود زیرا گروه کر در انبوهی از آکوردهای درشت فرود می آید.

در این مرحله، صحنه‌سازی به‌ویژه مؤثر می‌شود. این بسیار ساده است – اینجا هیچ شکوهی در ورزشگاه یا پیرو وجود ندارد – اما کار نورپردازی و ویدئو حالتی را ایجاد می کند که هیچ توپ کانفتی قادر به ایجاد آن نیست. در طول رعد و برق آیا می‌خواهم بدانم، کوک توسط دایره‌های قرمز تیره‌ای قاب می‌شود که از تاریکی بیرون می‌آیند و بلافاصله کامبک الویس را به یاد می‌آورند. در تمام طول، ترنر به نظر می رسد که در تست سوت خاکستری قدیمی به کف استودیو رفته است، و در طول ریف بر روی فیلم جان کوپر کلارک I Wanna Be Yours، او روی صفحه نمایش در برابر رنگ های نارنجی گرم و بلوزهای تکان دهنده انتخاب می شود و برای لحظه ای نگاه می کند. مانند ون موریسون در آستین «اکنون برای توقف خیلی دیر است». عمدی یا ناخواسته، در این لحظات فراتر از پاستیچ حرکت می‌کند و به چیزی تیزتر حرکت می‌کند و میمون‌های قطبی را از نظر بصری در یک سنت صخره‌ای در حال تغییر شکل قرار می‌دهد.