لوئیز میلر اثر وردی در صحنه جدید تئاتر بولشوی به نمایش درآمد.

این بر اساس نمایشنامه “فریب و عشق” است که در قرن هجدهم خوانده می شد. وردی که در زمان دیگری زندگی می کرد نیز به شیلر علاقه داشت. چگونه دیگر: عملاً تمام نمایشنامه‌های نمایشنامه‌نویس آلمانی لیبرتوهای اپرا آماده هستند، البته برای اپراهای رمانتیک.

با این وجود، خواننده لیبرت وردی، کاممارانو، به طور کامل مطالب زیادی را بازنویسی کرد، اگرچه او ایده اصلی را ترک کرد: فریب می کشد. به گفته آنتونیو پولی، مجری بخش اصلی مرد، در آن فرو می رود

«ناامیدی دو پسر جوان که پدرسالاری همه چیز را برای آنها تعیین می کند. چه چیزی می تواند بدتر باشد؟

این داستان یک عاشقانه ناخوشایند بین لوئیز، دختری ساده از مردم، و رودولف، پسر رئیس توانا کنت والتر است که توسط دستیار کنت ورم (بر اساس اصل “خوشایند) با خشونت و فریب از هم جدا می شوند. با مفید” – و برای خشنود کردن مقاماتی که می خواهند پسرشان با دوشس فدریکا ازدواج کند و برای شهوت خود شما). شخصیت های کمی وجود دارد، داستان به طور کلی مجلسی است، اما یک مفسر کر وجود دارد.

با نگاهی به آینده، می گویم که کارگردان تصمیم گرفت به این اکشن شخصیتی عرفانی بدهد و به استثنای یک قسمت، توده های آوازخوان را در کناره های آخرین طبقه تئاتر پنهان کرد. وردی همچنین دارای گروه های کر در دو طرف بود که جلوه ای استریو در صحنه شکار ایجاد می کرد. اما ما باید فکر کنیم، نه در سطوح. معلوم شد که لوئیز پارسا صداهایی از بهشت ​​می شنود. شاید به او کمک کرده باشد، اما نه به تماشاگران، زیرا ویژگی‌های آکوستیک سالن باعث می‌شود صدای کرال از زیر سقف به طور مشخص «میکروفون» باشد.

اعتقاد بر این است که وردی در “لوئیز میلر” شروع به دور شدن از رقت افراطی اپراهای اولیه کرد و به روانشناسی نزدیک شد، اما از دیدگاه ما، از زمانی که بحران رویکردهای طوفانی را تجربه کرده است، “لویز میلر” پر است. (و مملو از) نه تنها از زیبایی، بلکه از احساسات رقت انگیز نیز باز است.

چیز دیگر این است که تاریخچه به اصطلاح مرد کوچک را می سازند. و این اپرا پر از سازه های موسیقی قابل تشخیص، انواع واضح آریاها و آداب صوتی، کاملا سنتی برای آثار ایتالیایی آن زمان است، که آهنگساز اکنون توسط موسیقی شناسان مورد سرزنش قرار می گیرد: آنها می گویند، او می توانست در پیچیدگی ارکستراسیون پیشرفت کند. ، از آنجایی که او قبلا شروع کرده بود. (او پیشرفت کرد، اما بعد).

در عین حال «لوئیز» را پیشرو آثار بزرگ وردی می دانند. گران به “لا تراویاتا”، “ریگولتو” و چیزهای دیگر. بنابراین انجام آن مسئولیت بزرگی است.

«نخستین میله‌های اورتور به‌طور دقیق‌تر توسط خط شاتوبریان توصیف می‌شود: «معاون بی‌صدا بر اساس جنایت وارد اتاق شد.»

– به درستی دفترچه نمایشنامه می گوید.

رهبر ارکستر ادوارد توپچیان، و پشت سر او ارکستر، مجذوب چنین تصویر موسیقایی، تجسم احساسات، هیجان زده از تلاطم احساسات هستند. حتی تفاوت های ظریف تر و آرامش بیشتر صدا، زیرا اغلب به نظر می رسید که همه چیز به نظر می رسد … چگونه می توان گفت … کمی شل است. گویی نوازندگان کاملاً متوجه نبودند رهبر ارکستر چه چیزی را نشان می دهد.

و تعامل خوانندگان با ارکستر عجیب بود: سرعت ها اغلب می پریدند، انگار به اینجا و آنجا رانده می شوند. آنا آگلاتوا (لوئیز عمداً بی دفاع) و میهمان اروپایی آنتونیو پولی (رودولف ساده لوح و پاکدل) در بالا قوی هستند، در وسط آنها چندان شنیدنی نیستند. و کانتیلن وردی همیشه برای من کافی نبود.

میلر پیر الچین عزیزوف مطابق با شرایط پیشنهادی رفتار می‌کند و می‌خواند: مثل یک پیرمرد غر می‌زند.

فدریکا آگوندا کولاوا مانند معشوقه زندگی (آنطور که باید) در اطراف صحنه قدم می زند، که با سخنان خود در مورد تمایل او به بخشش از طریق ازدواج در تناقض است و دوگانگی خود را با میزانسنی ضروری تأیید می کند.

باس کره ای Simon Lim به طرز چشمگیری آواز می خواند و به همان اندازه در رفتار متکبرانه و اعتماد به نفس خود یکنواخت است، حتی در صحنه افشای روش های دزدی خود برای رسیدن به قدرت، اما چنین ثباتی حتی به تصویر هم می خورد. از این گذشته، این یک راهزن با اعتماد به نفس است که به یک چیز وسواس دارد: اطاعت ضمنی از او.

و ورم (یعنی “کرم”) در نیکولای کازانسکی که از نظر آواز به خوبی کار کرده است ، در شرارت ، به نظر می رسد درستی عبارت “ابتذال شر” را نشان دهد.

کارگردان گئورگی ایسااکیان، زمانی مدیر هنری خانه اپرای پرم، اکنون رئیس تئاتر موزیکال کودکان ساتس، قبلا این اپرا را در تئاتر پوکروفسکی در نیکولسکایا روی صحنه برد و اجرا را در آنجا اجرا کرد، اما بعدها، زمانی که این تئاتر قبلاً به اتاق تبدیل شده بود. صحنه تئاتر بولشوی. به عنوان بخشی از جایگزینی واردات، خانه‌های اپرای روسیه به دنبال کارگردانان نمایشی هستند تا کسی برای اجرای طرح نمایش اولیه وجود داشته باشد. در چنین شرایطی، شغل کارگردانی تئاتر موزیکال یکی از دلایل دعوت از ایشاکیان با تجربه است.

او، طبق گفته های خود، هیچ کاری “در سراسر” موسیقی انجام نداده، مانند بسیاری از کارگردانان بزرگ جهان، “عمودهای” معنایی برای آن ایجاد نکرده است، از طریق چنین پارادوکس ظاهری است که آنها چیز اصلی را در موسیقی ها روشن می کنند. . ایزاکیان فقط می گوید چطور بود چون نمی خواهد

تئاتر بیانیه های سیاسی،

اما می خواهد، بدون فراموشی مدرنیته،

“طعم چیزهای قدیمی را حفظ کنید.”

زیرا این جاودانه است:

«ما افراد ساده و به اصطلاح «نخبگان» نداریم؟ و امروز پسری از جوانی طلایی ممکن است دختری از یک خانواده فقیر را دوست داشته باشد. و درست مانند آن زمان، ممکن است والدینش این را دوست نداشته باشند، و همچنین ممکن است شروع به تهدید کردن او کنند.

کارگردان می گوید به «پایین جمعیت» نگاه می‌کند، وقتی تئاتر خود را «بهتر از تماشاگر» می‌داند، «منزجرکننده» می‌گوید. من تعجب می کنم که سخنران در ذهن چه کسی بود؟

به طور کلی، یک سازش نویسنده وجود دارد: عمل در فروشگاه فعلی Ikea اتفاق می‌افتد، و نه در دهکده تیرولی قرن هفدهم، مانند لیبرتو اصلی. اما انگار در آن است.

بدیهی است که انتخاب اپرا با اجرای نادر آن نیز توضیح داده شده است: از سال 1874 در بولشوی اجرا نشده است. و درست است، شما به تنهایی پر از ضربات وردی نخواهید بود. این نیز یک حرکت تجاری خوب است: اگر نام شخصیت اصلی برای مخاطبان انبوه معنایی نداشته باشد، نام یک آهنگساز شناخته شده روی پوستر برای خود صحبت خواهد کرد.

شما می توانید چنین اپرایی را به روش های مختلف روی صحنه ببرید. مثل یک ملودرام اجتماعی. به عنوان نکوهش فلسفی شر یا داستان رومئو و ژولیت آلمانی (اگرچه صحبت از دشمنی بین خانواده های اصیل برابر نیست، دشمنی طبقاتی و خانوادگی وجود دارد). به عنوان یک تاریخ صرفا خصوصی یا نکوهش اخلاق، به عنوان شر سیاسی و اعتراض به استبداد، به عنوان کهن الگوی فریب و عشق برای همیشه و غیره.

ایساهاکیان بر تاریخ خصوصی تأکید داشت، اگرچه خود تاریخ به گونه ای است که قوانین ناقص جامعه خود به خود در آن تنیده می شود و در واقع همه چیز را در نهایت تعیین می کند. شرارت افراد صاحب قدرت در یک جامعه ظالم با مصونیت از مجازات آنها تشدید می شود، اپرای وردی (به دنبال شیلر) این را به خوبی نشان می دهد.

طراح صحنه، الکسی ترگوبوف، مخاطب را از کنایه ها نجات داد، اما روشن کرد که این اکشن در روزهای ما اتفاق می افتد. به راستی، کدام کشور فروشگاه Ikea ندارد، جایی که لوئیز به عنوان فروشنده و پدرش، میلر، به عنوان نگهبان خدمت می کند؟ جایی که دخترها این روزها با شلوار جین و کفش ورزشی نمی دوند؟ کجا ندیدی بورگوست ها و نوکرانشان؟ منشی های پا دراز با کفش های پاشنه بلند و محافظ های وحشی با اسلحه زیر کاپشن؟ کجا خانم های ثروتمند در سن و سال دنبال شوهرهای جوان نمی گردند (اگر شوهر هم پسر یک فرد تأثیرگذار باشد که خیلی بهتر است)؟ و اینکه پرچم های دفتر والتر مشخص نیست کدام کشور است، بنابراین عمدی است. بنابراین در نظر گرفته شده است.

همه چیز از قفسه های بی پایان انبارهای فروشگاه شروع می شود، جایی که مشتریان پرسه می زنند و خانم نظافتچی می خزد و لوئیز روی تخت ویترینی دراز می کشد، ظاهراً او اینگونه محصول را تبلیغ می کند. یا شاید فقط. او تولد دارد. بعداً از همان تخت خالی، وورم رذل، همه سیاهپوش، ناگهان به بالا می پرد. احتمالاً تعداد کمی از افراد حاضر در سالن در آن لحظه عبارت “جهنم از جعبه دمنوش” را به خاطر نمی آورند.

همچنین یک اتاق سیگار در خروجی سرویس از فروشگاه وجود خواهد داشت، جایی که رویاها هر روز در حال فرو ریختن هستند، و دنیای والتر با شرکت: مبل های قرمز در دفتر، جزئیات قرمز رنگ لباس منشی ها، بسیار جذاب در پس زمینه کت و شلوار محترمانه تیره رئیس، و فدریکا پر زرق و برق حتی با لباس تمام قرمز راه می رود، از حجاب گرفته تا کفش.

قرمز رنگ فشار اربابان زندگی است. درک این موضوع برای عموم ما آسان است.

معبد گوتیک که رودولف ایده آلیست ناتوان روی نیمکت هایش که ناامید شده است، لوئیز و خودش را مسموم خواهد کرد، با نیمکت هایی در سراسر صحنه ردیف شده است تا اپیزود وداع با زندگی به طرز تماشایی بر روی آنها آشکار شود. پیر میلر با ورم و فدریکا بر روی جسد دخترش والتر گریه می کند و ناگهان متوجه می شود که خم شدن یک فرد به شدت روی زانو به معنای شکستن او در نقطه ای است و پس از خداحافظی که در صورت پسر به پدرش انداخته می شود از شوک یخ می زند. “مرگ مجازات تو خواهد بود، رذل.”

در لیبرتو کاممارانو، این سخن به ورم اشاره دارد که رودولف موفق می شود با شمشیر او را سوراخ کند. و اینجا در نمایش فهمیده می شود که پدری که پسرش را به این کار رسانده از نفرین پسرش آسیب می بیند. مرگ من سزای تو خواهد بود ای رذل.

البته تماشاگران مانند La bohème با چشمانی پر از اشک این فینال را می بینند و می شنوند. سرکوب میل مدرن برای پرسیدن “چرا او بلافاصله به معشوقش نگفت قضیه چیست”؟ یا “باید سریعتر می دویدم.”

خوب، اگر این کار را می کرد، لوئیز میلر وجود نداشت.

مایا کریلوا