فیلیپ پوپ، موسیقی

من با آنگوس دیتون و مایکل فنتون استیونز در گروه کمدی هی بی جی بیز بودم. اولین تک‌آهنگ ما، آهنگ‌های بی‌معنا (با صدای بسیار بلند) – که با ریچارد کورتیس نوشته شد – در استرالیا به رتبه دوم رسید. ما به شوخی می گفتیم که از دست ما بزرگ شده ایم. جان لوید در حال تهیه‌کنندگی Not the Nine O’Clock News بود و از او پرسید که آیا می‌تواند از آهنگ‌های ما استفاده کند، اما ما می‌خواستیم آنها را برای خود نگه داریم. سپس هنگامی که جان شروع به اسپیتینگ ایمیج کرد، گفت: “در مورد اینکه مدیر موسیقی هستید چه احساسی دارید؟”

ما آهنگ‌های سیاسی مانند One Bad Apple درباره فساد پلیس، Dawn of a New Age درباره خصوصی‌سازی آب و Walk on By درباره بی خانمانی را اجرا کردیم. ما پارودی های پاپ هم اجرا کردیم. ما از باب می ترسیم تقلید از ما جهان هستیم. ما آهنگ ZZ Top را به نام We’ve Got Beards اجرا کردیم، باب دیلن در اعتراض به پنیر و پل مک کارتنی همه چیز را به آهنگ تبدیل کرد: “انگشتان ماهی تقریبا آماده است / شام روی میز است.” من موسیقی را نوشتم و بیشتر تقلیدها را انجام دادم.

سلام، تو باید بری در مورد فیل کالینز کمی ظالمانه بود: “من همسرم را از دست دادم / من موهایم را از دست دادم”، اما او آن را بسیار دوست داشت، او تمام Genesis را به عروسک های Spitting Image تبدیل کرد. ویدیو سرزمین سردرگمی. وقتی ما پارودی پلیس هر بمب تو می‌کنی را انجام دادیم، آنها گفتند: “ما یک نفر کامل داریم.” گفتم: “چه کسی بیشتر از من شبیه استینگ است؟” گفتند: نیش. بنابراین او می خواند: “هر بمبی که می سازی / هر کاری که می کنی / هر قلبی که می شکنی.”

آهنگ مرغ در ابتدا The Holiday Song نام داشت. نبوغ در اشعار است. اگر راب گرانت و داگ نایلور واقعاً آن را در چهار دقیقه نوشتند، پس کلاه بردار. فکر نمی کنم موسیقی زیاد طول بکشد. فقط باید آزاردهنده بود. این بسیار تکراری است، بنابراین من تغییرات کلیدی زیادی را اعمال کردم، که ضبط آن را پیچیده تر از آنچه به نظر می رسد، می کند.

دیو لی تراویس از پخش آن در رادیو 1 امتناع کرد زیرا Sledgehammer اثر پیتر گابریل و معتاد به عشق توسط رابرت پالمر را در شماره 1 نگه می‌داشت. من شک دارم که یکی دیگر داشته باشم. احتمالاً روی سنگ قبرم «معروف به آواز مرغ» حک شده است.

داگ نایلور، نویسنده، ترانه

من و راب گرانت به عنوان نویسنده و ویراستار فیلمنامه سری دوم Spitting Image آورده شده بودیم. مطبوعات سری اول را شکست داده بودند، بنابراین به ما کارت سفید داده شد تا قالب را تغییر دهیم. ما خیلی چیزها را رها کردیم و سعی کردیم موضوع را بیشتر کنیم.

من و راب چند آهنگ با فیل پوپ نوشته بودیم. گفتم: «بیایید یک آهنگ «آگادو» از بلک لیس، یکی از آن موفقیت‌های تابستانی بی‌معنا را انجام دهیم.» ما طرفداران بزرگ استیو مارتین بودیم، بنابراین تأثیر زیادی از A Wild and Crazy Guy، آلبومی که او در اواخر دهه 70 منتشر کرد، وجود دارد.

راب گفت: مرغی را در هوا نگه دارم؟ و من گفتم: “صندلی روی بینی خود را بچسبانید؟” سطرهای متناوب نوشتیم و در چهار دقیقه تمامش کردیم. ایان هیسلوپ و شریک نویسندگی‌اش، نیک نیومن، جمعه‌ها می‌آمدند تا برای برنامه آخر هفته، مطالبی را بنویسند. ما گفتیم: “ما فقط یک ضربه شماره 1 نوشتیم.” گفتند: اوه بله؟ ما گفتیم: “تمام کاری که فیل پاپ باید انجام دهد این است که یک قطعه موسیقی واقعا آزاردهنده بنویسد و تضمین شده است.” وقتی چند هفته بعد موسیقی به میان آمد، واقعاً ناامید شدم. به راب گفتم: «فکر نمی‌کنم فیل به اندازه کافی آزاردهنده باشد.» اما زمانی که به سمت خانه رانندگی می کردم، نمی توانستم موسیقی خونین را از ذهنم بیرون کنم.

به شماره 1 رسید و سه هفته در آنجا ماند. عروسک ها در Top of the Pops اجرا کردند. من و راب به عنوان تهیه کننده همراه بودیم که بسیار هیجان انگیز بود. من مطمئن هستم که musos مناسب بسیار عصبانی بودند. بیلی اوشن شکایت کرد که عروسک‌ها با رقصیدن در کنار آهنگ او او را به تعویق می‌اندازند.

البته، مردم می گویند که آن را دور انداخته بود، اما در واقع آهنگ مرغ یک تقلید مسخره آمیز پست-پست مدرن بود که در تضاد با بدبینی تلخ پست مدرن سال های تاچر، دستکاری رسانه ای مردمی عمدتاً ناآگاه را جشن می گرفت. تعجب خواهید کرد که چند نفر دلتنگ آن هستند.