کار با دس اوکانر ، همانطور که هنگام تهیه آلبومی برای او کار کردم ، بسیار خوشحال کننده بود. او به محض ورود ما را به خنده وا می دارد.

او یک بار داستان را تعریف کرد که چگونه در جنگ حمله جهانی دوم به همراه مادر و خواهرش به پناهگاه حمله هوایی رفت تا از بمب ها پنهان شود. وقتی صدای واضح صدا به صدا درآمد ، آنها از پناهگاه بیرون آمدند تا متوجه شوند خانه آنها کاملا ویران شده است.

در دوردست ، از میان ابرها و مه و غبار ، پدرش را می دید که با عصبانیت به سمت آنها دوچرخه سواری می کند. مادرش ، پریشان ، فریاد زد که آنها همه چیز را از دست داده اند.

پدرش بدون نفس پاسخ داد: “نگران نباش ، ما همدیگر را داریم – این تنها چیزی است که مهم است.”

دس مردی فوق العاده مهربان بود و شناختن او یک امتیاز بود.