E عصر عجیب ، 13 جولای 1972 ، و چیزی عجیب و غریب شگفت انگیز در شرف وقوع است. در نسخه قبلی Top of the Pops ، دیوید بووی با پرتاب ساده بازوی خود به دور میک رونسون ، ملت را سرگرم و خشمگین کرد ، اما نمایش این هفته قرار است اجرایی را ارائه دهد که به همان اندازه بحث های هیجان انگیز زمین بازی باعث بوگی شود.

این استودیو به تاریکی سالن رقص استانی و شلیک جمعیتی که قبلاً در وجد آنچه به نظر می رسد وجد مذهبی است بریده می شود. در صحنه ، یک زن جوان اعتصابی با چهره ای نقره ای به هوا سلام می کند و سپس یک مراسم مخفیانه را اجرا می کند ، زیرا یک کثیف گیتار خرد کن و طبل های کوبنده از تلویزیون شروع به ریختن می کند. یک عضو گروه با عصبانیت فلوت را بالای سرش مثل عصای عصر فضایی تکان می دهد. دیگری بر روی میز دستگاههای الکترونیکی مرموز خم می شود. خواننده باس نواز به سمت میکروفن و دمش قدم می گذارد ، “من فقط با یک ماشین نقره ای سوار شدم …”

این هاوکیند با تمام شکوه و عظمت بین ستاره ای آنها است ، بزرگترین گروه زیرزمینی که آهنگ جدید خود را تبلیغ می کند – کمتر از یک سال بعد ، و با فروش یک میلیون نسخه از آن ، تیتر اصلی ومبلی خواهند بود. این فراموش می شود که این گروه از مردم شورشی غرب لندن در دهه 1970 چقدر بزرگ بودند و هرجا که می رفتند برای هزاران مخاطب بازی می کردند. اکنون آنها به اشتباه یادآوری می شوند و در آن زمان غالباً مورد سو استفاده قرار می گرفتند ، اما همانطور که هنگام نوشتن کتابی در مورد آنها کشف کردم ، داستان هاوکیند به یک روایت جایگزین برای فرهنگ موسیقی دهه 70 تبدیل می شود – بسیار متفاوت از روایتی که مورخان صحنه با تنبلی آن را بیرون می کشند.

شاید بزرگترین تصور غلط درباره هاوکیند این باشد که آنها نوعی مانده از دوران صلح و عشق دهه 60 بودند. مرور Melody Maker در مورد Silver Machine دیدگاه های “kaftans and beads” را به وجود آورد ، گروهی از آرمان گرایان هیپی-دیپی که نمی دانستند سن دلو تمام شده است. اما یک گوش دادن سریع به آلبوم زنده افسانه ای آنها در سال 1973 ، Space Ritual ، باید فوراً از هر کسی که مفهوم آن است ، یک سیل وحشیانه سر و صدا و “یک کابوس لعنتی سیاه” (مانند لمی ، مردی که ماشین نقره ای را آواز می خواند ، به یادآوری می کند) ، جایی که Hawkwind فضای پارانویایی و آخرالزمانی دهه 70 را متقاعد کننده تر از هر یک از معاصران خود می کند.

در حقیقت ، در حالی که گروه های راک پروگ مانند Emerson ، Lake & Palmer فکر می کردند که موسیقی جدید را با هم تراز کردن آن با کانون کلاسیک ، از نو اختراع می کنند ، هاوکیند واقعاً رو به آینده بوده و کاملاً از نظر سنت یا اصالت خسته نمی شوند. مایکل مورکاک ، نویسنده داستانهای علمی و آتشین که اغلب با گروه ظاهر می شد ، آنها را “وحشیانی با وسایل الکترونیکی” توصیف کرد ، که از فناوری و کاری که می تواند انجام دهد نترسند. این روزها در گروهی که “غیر موسیقی دانان” متظاهر بودند ، پلک نمی زدیم ، اما عدم علاقه هاوکیند به فضیلت ، مطبوعات موسیقی را آزرده خاطر می کرد ، و آنها معمولاً از آنها انتقاد می کردند که “برای چند دقیقه ریف های خود را جمع کردند و بدون هیچ مشکلی تنوع قابل توجه بافت “(طبق NME).

مطبوعات همچنین به عنوان ملودی ساز ، مخاطبان گروه را رنگ آمیزی شده در هیپی های پشمی توصیف کردند که “مملو از کت های کثیف افغان” است – اما آنها نمی توانستند اشتباه بیشتری داشته باشند. گرچه مطمئناً تعداد زیادی کت بزرگ در کنسرت های آنها وجود دارد ، اما طرفداران اصلی Hawkwind مردان جوان طبقه کارگر بودند ، که تحت تأثیر شبه کلاسیک گرایی پرو قرار نگرفته و بزرگان راک مانند Stones و Who کسالت ندارند. آنها چیزی را تجربه کردند که نتوانستند به جای دیگری بروند.

در روزهای ابتدایی ، وقتی هاوکیند ضد فرهنگ را به گوشه و کنار کشور گسترش داد ، این به معنای دسترسی به روزنامه های زیرزمینی ، اسید آزاد بود (نیک ترنر ساکسوفونیست مقدار زیادی مایع LSD مایع داشت) و برهنگی روی صحنه (هر دو از رقصنده Stacia و درامر تری الیس) – درگیری با مقامات ، با مدیر داگ اسمیت ادعا کرد که گروه “در چند سال اول 68 بار تحت تحقیقات پلیس قرار گرفتند”. اما با افزایش تعقیب هاوکیند ، نمایش های آنها نیز افزایش یافت و به عینک های چندرسانه ای تبدیل شد که پیش بینی های سرخ شدن شبکیه را با رقص و گفتار ترکیبی ترکیب می کرد. به عبارت دیگر ، معادل سمعی و بصری یک سفر ، و همزمان با بی وقفه ریتمیک موسیقی هاوکیند ، بدون شک اولین انگشت های انگلیس است.

هویت بصری… رابرت کالورت ، دیو بروک و دوستش در جشنواره خواندن 1977. عکس: دیوید کوریو / ردفرنس

با این وجود این همه صدا و خشم ، هاوکیند روز به روز پیچیده تر می شود. آنها یکی از اولین گروههایی بودند که به لطف آثار هنری خیره کننده و طراحی مفهومی بارنی حباب ها ، شخصی که مسئول ایجاد برخی از برجسته ترین تصاویر پانک نیز بود ، یک هویت بصری منسجم ایجاد کردند. اما با آمدن رابرت کالورت ، جبهه مقدم و شاعر بود که هاوکیند از راکرهای فضایی به یک گروه کاملاً علمی-تخیلی تبدیل شد. در کنار دیوید بووی ، کالورت از معدود هنرمندان آن زمان بود که فهمید چگونه می توان از SF برای دراماتیک کردن و نقد دنیای مدرن استفاده کرد. غزل سرای درخشان ، خواننده متمایز و استاد “تئاتر خود به خودی” ، صحبت از کالورت و بووی در یک نفس طولانی نیست.

اما مهمتر از همه ، Hawkwind همچنان یک گروه زیرزمینی بود که متعهد به انجام کارها با شرایط خود بود ، یک نقطه تجمع برای احساس ضد استقرار و مقاومت جریان اصلی. در حالی که مطبوعات اغلب نمی توانستند جذابیت آنها را درک کنند ، ملودی ساز پیش از این اظهار داشت: “اکنون یک فرقه هاوکیند وجود دارد که تقریباً به اندازه موسیقی برای اجراهای آنها حیاتی است … انبوهی از نوجوانان فداکار آنها را انقلابی مجسم می دانند و برخی از آنها باید تیک تیک بزنند. با افزایش بی حوصلگی روزهای تصاحب را تسویه کنید. “

با توجه به خلق و خوی آنها از نظر هرج و مرج ، برنامه های Hawkwind محل پرورش پانک های جوان در همه جا بود ، آن “نوجوانان فداکار” روی سن می آیند و خود به خود اعتصاب می کنند. جان لیدون در اوایل دهه 70 حضور منظمی در کنسرت هایشان داشت و در اوج شیدایی Sex Pistols ، زیر سلطنت کالورت ، و دجال خود خوانده در مراسم عروسی خواننده حضور یافت. جو استرومر و میک جونز از بازی Clash که از همان محیط لادبروک گراو بیرون آمده بودند ، در دنیای هاوکیند رشد کرده بودند ، در حالی که برایان جیمز و کاپیتان حساس لعنتی نیز طرفدار بودند.

این فقط سر و صدای Hawkwind نبود که باعث تحریک و الهام بخشیدن به این نسل جدید می شد – اگرچه سبک متمایز گیتار متلاشی Dave Brock قطعاً بر آنها تأثیر گذاشت – بلکه نگرش آنها نیز همین بود. هاوکیند نشان داد که شما مجبور نیستید طبق قوانین صنعت موسیقی بازی کنید. شما واقعاً خودتان می توانستید این کار را انجام دهید همانطور که استیون موریس از Joy Division و New Order گفت: “پانک راک شروع شد زیرا در هر شهر کوچک کسی بود که Hawkwind را دوست داشت.” هاوکیند به جای پاورقی در تاریخ پانک ، بخشی جدایی ناپذیر از داستان ایجاد آن است.

Anarchic… آدریان شاو ، سایمون هاوس ، رابرت کالورت و سایمون کینگ در سال 1977. عکس: ویژگی های ITV / Rex

از بسیاری جهات ، هاوکیند قربانیان طول عمر خود بوده اند. در مارس 1978 ، در پایان یک تور آمریکایی دلخراش ، آنها از هم جدا شدند و ماموریت آنها ظاهراً به پایان رسید. همانطور که بود ، آنها به سرعت خود را به عنوان Hawklords جدید انتظار موج تغییر شکل دادند ، قبل از اینکه یک سال بعد دوباره به نام اصلی خود برگردند. اما اگر آنها از هم جدا می شدند چه می شد؟ آیا آنها دوباره توسط رسانه های شناختی مورد ارزیابی قرار می گرفتند و با همان لحن های احترام آمیز مانند Can از آنها صحبت می شد؟ یا به احتمال زیاد ، آیا آنها همچنان در حاشیه و میخ های ابدی در سوراخ گرد فرهنگ موسیقی انگلیس باقی مانده بودند؟

علیرغم میراث خاموش آنها ، من می گویم که Hawkwind یکی از انقلابی ترین گروههایی بود که در دهه 1970 از انگلیس بیرون آمد – شاید بیشترین. آواتارهای زیرزمینی ، چهره های جشنواره آزاد و منادیان پانک ، آنها همچنان یک نیروی اصلی و الهام بخش برای افراد متخلف در همه جا هستند.

• Hawkwind: Days of the Underground – رادیکالی گریزی در عصر پارانویا ، توسط جو بنکس ، توسط انتشارات Strange Attractor Press منتشر شده است. Carnivorous ، آلبوم جدید Hawkwind Light Orchestra ، توسط Cherry Red منتشر شده است.