85 و خودکار = فرمت و مناسب = محصول و پوشش-ALIGN =٪ پایین 2Cleft و پوشش عرض = 100P و پوشش-از base64 = L2ltZy9zdGF0aWMvb3ZlcmxheXMvdGctZGVmYXVsdC5wbmc و فعال کردن = مجلل & S = 858c1fee0f4771f26611da62cdd22f08 “کلاس =” FF-OG-تصویر-قرار “>

من بزرگنمایی تأثیر موسیقی ادی ون هالن دشوار است ، که روز سه شنبه در اثر سرطان گلو در سن 65 سالگی درگذشت. نوازنده و رهبر ون هالن ، نوازنده هلندی الاصل یکی از بزرگترین نوازندگان گیتار در تمام دوران بود ، نوازنده ای که تکنیک دقیق و احساس جریان آزاد را ادغام کرد دیگران.

کوارتت جنوبی کالیفرنیا (موفق ترین ترکیب آن را خواننده دیوید لی روت ، خواننده بیس مایکل آنتونی و برادر ادی ، الکس در درامز) از تضادها رشد می کرد: ون هالن انرژی پانک و سبک DIY را جذب می کرد ، اما نگرش رویارویی ژانر را رد می کرد و هرگز فضای خوشایند جمعیتی را که در دهه 1970 در طی روزهای پوشش گروه خود ایجاد کردند ، از دست نداد. علی رغم چنین شور و نشاط زیادی در صحنه ، گروه هرگز در روندها تأثیر نگذاشت و صدای آنها را کم نمی کرد ، و اگرچه رویکرد آنها به هارد راک هیجان انگیز و معاصر به نظر می رسید ، اما موسیقی گروه با دهه های موسیقی از موسیقی مطلع شد: تهاجم انگلیس ، هوی متال ، روانگردان و بلوز راک ، پاپ که توسط ترانه سرا هدایت می شود ، حتی کلاسیک.

در 12 آلبوم استودیویی ، ون هالن کاملاً جمع شد مجموعه متمایز و بسیار تأثیرگذار – در اینجا 10 مورد از بهترین ادی آورده شده است.

And the Cradle Will Rock… (First Women and Children، 1980)

Somebody Get Me a Doctor (Van Halen II، 1979)

ریشه های فلزات سنگین ون هالن لزوماً همیشه مشهود نیستند. با این حال ، در آلبوم دوم گروه ، نادیده گرفتن پژواک های Led Zeppelin-meet-AC / DC که از طریق Somebody Get Me a Doctor انجام می شود ، چه با جیغ های خردکننده گلو راث و ریش زدن بدون هیچ زحمتی ادی ، غیرممکن است.

Get Up (5150 ، 1986)

پس از جدایی دیوید لی روت و ون هالن در اواسط دهه 80 ، گروه جایگزین جبهه بزرگتر از زندگی خود با یک خواننده جذاب کاریزماتیک: سامی هاگار ستاره سخت راک ، که در بازدیدهایی مانند I Can’t Drive 55 تازه کار بود. هاگر به اندازه روت آزاد نیست ، اما او دارای دامنه آوازی به همان اندازه گسترده بود ، و عمق احساسی اضافه کرد که به وان کمک می کرد هالن در اواخر دهه 80 تصنیف قدرت بالا می رود. (رجوع کنید به: تک آهنگهای آرزو). اما گوهر پنهان 5150 Get Up است ، آهنگی متلاطم و مضراب و پر از فلز پر از شکوفه گیتار فرسوده و شکافهای اصلی. اگر سوالی در مورد اینکه آیا ون هالن می تواند بدون رات زنده بماند وجود داشت ، این تردیدها را برطرف می کرد.

Unchained (Fair Warning 1981)

تعامل بین ون هالن و روت نکات برجسته بسیاری را در زمینه سوابق اولیه ایجاد کرد. Unchained یکی از تعاملات سرگرم کننده تر آنهاست: برخورد ناخوشایند و آوازخوان اوج راث با سیکلون های مارپیچ ریف ادی ، یک تکنوازی سوزن آور (اگر کوتاه باشد) و فرصتی برای گیتاریست برای اضافه کردن لایه های ملودیک جو به عنوان خواننده مماس چشمک زدن.

Black and Blue (OU812 ، 1988)

در آلبوم دوم هاگر به عنوان خواننده ون هالن ، گروه با آسیب پذیری صوتی راحت تر شدند . این گشودگی منجر به انحراف انعطاف پذیر Finish What Ya Started شد و Black and Blue باتلاقی ، نمونه ای خوب از هارد راک پیشرفته و بلوز.

Beat It (انفرادی در Thriller مایکل جکسون ، 1982)

داستان های زیادی در مورد ادی ون هالن برای بریدن تکنوازی فیلم پر بیننده مایکل جکسون در Beat It وجود دارد. (از بین بهترین ها: مهندس ضبط بروس سوئد یک بار به بی بی سی گفت که بلندگوهای مانیتور هنگام پخش گیتاریست دچار آتش سوزی می شوند.) تکنوازی گیتاریست در واقع مانند یک دود دود از ترکیب بلند می شود ، اگرچه چیزی غیر از موقت است – شلوغ گذرگاه با شیار زیرین در قفل قفل قرار دارد و با اطمینان اما احترام در بین ضربان ها حرکت می کند. با تشکر از حضور ون هالن ، Beat It به اولین موفقیت رادیویی راک آمریکا در جکسون بدل شد – این با توجه به سبک ژانرهای شناور در آن زمان در موج های امریکایی ، یک شاهکار برجسته بود – و وی یک گرمی را برای بهترین اجرای آواز راک مرد به خانه برد.

You Really Got Me (Van Halen، 1978)

همانطور که دیگران مشاهده کرده اند ، ون هالن توانایی عجیبی در ساخت آهنگ های کاور مانند آهنگ های خود داشت. . اولین تک آهنگ گروه ، برداشتی شگفت انگیز از ضربه شماره 1 Kinks ‘You Really Got Me’ ، نوار را تقریباً غیرممکن بالا برد. ادی مانند یک فروشنده پوکر که یک ورق کارت را به هم می ریزد ، گیتار آهنگ را لیز می زند. این فقط لبه شل و ول لک چشمهای رات را تقویت می کند.

Jump (1984 ، 1984)

ادی ون هالن فقط به یک نوازنده گیتار تأثیرگذار قناعت نکرد – او همچنین در آوردن سینتی سایزرها به هارد راک اصلی نقش مهمی داشت ، زیرا او قطعات صفحه کلید رنگی نئونی را که باعث هدایت آلبوم سر و صدا چند پلاتینی در سال 1984 بود ، ساخت. LP نکات برجسته بسیاری دارد – لمس های تقریباً باروک “من منتظر می مانم” مخصوصاً جذاب هستند – انکار خوش بینی در اطراف پرش غیرممکن است. سرودهای پرتحرک سرود پاپ متال با شور و هیجان آینده گرایانه ، یک پادزهر کامل برای راکد شدن راک سخت درهم می خیزد و شکنجه می کند.

Runnin ‘With the Devil (Van Halen، 1978)

اولین آلبوم ون هالن با آهنگی آغاز می شود که ابتدا به نظر می رسد یک سفینه فضایی است که به زمین می آید و به یک داستان هشدار دهنده هارد راک فریبنده تبدیل می شود. فریادها و زوزه های راث نقطه مقابل مناسبی برای هماهنگی های صاف تر ، انباشته پشتی و پویایی مهار شده ادی ون هالن است. ریف های درخشان گیتاریست با ظرافت در ترکیب و غوطه وری قرار می گیرند ، و در لحظات مناسب – از جمله تکنوازی مختصر و شلوغ – ظاهر می شوند تا آهنگ را به جلو ببرند.

Eruption (Van Halen، 1978)

نسخه استودیویی Eruption حتی دو دقیقه طول نمی کشد ، اما این ساز به آهنگ امضای ون هالن تبدیل شد – ویترینی برای تکنیک زیرکانه ، زبردستی و تحریف اعصاب ادی ون هالن لحن در طول کنسرت های ون هالن ، این آهنگ گسترش یافت و به یک ماراتن تبدیل شد: یک تعامل مشترک و در عین حال تقریباً صمیمی بین ادی و تماشاگران ، که وقتی گیتاریست قسمت های ذهن خمار را پوزخند می زد و از او طعنه می زد ، از هر نت آویزان می شد ، هر قدم از راه او.