ت صعود پانک های بریستول Idles از فرقه هیجان انگیز پیشنهاد زنده به احتمال زیاد 5 ستاره آلبوم برتر در سال 2018 قابل توجه بود. حتی بیشتر می شود وقتی که شما فکر می کنید که صدای آنها مدیون هوشمندانه تر موسیقی پاپ گره روز و Blink-182 و بیشتر مربوط به آسیب ناگهانی Shellac غیر منتظره و Fucked Up است.

سومین آلبوم استودیویی Idles دارای تمام عناصری است که باعث شده Joy به عنوان یک عمل مقاومت از این قبیل باشد موفقیت شکننده: ریف های تند و زننده ، گروه های کر عضلانی به ظاهر کاملاً مبهم برای اینکه توسط جمعیتی عرق کرده و جو متمایز عبارات صورت گروه را فرو می بندند. ترکیبی جالب از جدیت و عصبانیت بدون ابهام ، هجوهایی کمی سنگین (دهکده مدل با الهام از Brexit شاید می توانست بدون ذکر “گامون” حرف خود را بگوید) و پوچ گرایی درخشان (“کاتلین هانا با چنگال های خرس که گربه ترامپ را می گیرد”) شاید نباید کار کند ، و با این حال این کار را می کند.

Ultra Mono همچنین می یابد که آنها صدای خود را گسترش می دهند ، و با همکاری همکاران متنوعی مانند David Yow ، Jamie Cullum و Jehnny مارمولک های Jesus Lizard بث در واقع ، نیمه دوم آلبوم نشان می دهد که آنها آماده نیستند تا ژانر خود را پنهان کنند: تالبوت نوازنده باکستر دوری را در سریال The Lover به ذهن متبادر می کند ، در حالی که گروه موسیقی مشت های خود را بر روی آهنگ ضعیف A Hymn می کشند و یک چیز متروک اما زیبا ایجاد می کنند.