format & fit = crop & overlay-align = bottom٪ 2Cleft & overlay-width = 100p & overlay-base64 = L2ltZy9zdGF0aWMvb3ZlcmxheXMvdG8tb3BpbmlvbnMucG5n & فعال کردن = upscale & s = 4b6d80304800 “sp0-spd =” b “f =” bb0d “=” “=” ” class = “css-1r9pv9q”> من t لحظه تعیین کننده ای در داستان است ، هم سنگ و هم سیاه اصطلاح. جیمی هندریکس در وودستاک 1969 ، مجموعه خود را با ساخت و ساز بنر Star-Spangled به پایان رساند. یک مرد سیاه پوست روی صحنه ، ادعا می کند که این سرود را از او احترام می گذارد و در برابر جنگ ویتنام – در میانه آهنگ هندریکس صدای شلیک گلوله و بمب های در حال سقوط را بازسازی می کند – و اعتراضات حقوق مدنی ، تزریق آن با خشم و غرور. هندریکس ، همانطور که پل گیلروی مشاهده کرده است ، همیشه با “تجاوز به قوانین موسیقی و نژادی زائد” تعریف می شد.

50 سال پیش هفته گذشته بود که هندریکس درگذشت یک اتاق هتل در لندن ، با مصرف بیش از حد باربیتوراتها. او فقط 27 سال داشت.

هندریکس در سال 1942 در سیاتل متولد شد و استعداد او به سرعت شناخته شد. اما در دنیای جداگانه و متشکل از دهه 60 آمریکا ، او هرگز کاملاً متناسب نبود – موسیقی او برای R&B بسیار “سفید” بود ، و برای راک “سیاه” بود.

بنابراین او به لندن آمد. او با نوازنده نوازنده موسیقی نوئل ردینگ و درامر میچ میچل ، Jimi Hendrix Experience را تشکیل داد و در طی چهار سال ، یک فضای صوتی فوق العاده جدید ایجاد کرد ، و بلوزها را با ناهماهنگی و تحریف به چیزی که به همان اندازه روح انگیز و ناراحت کننده ، ناسازگار و والا او قرار بود همانطور که جان کلترین برای جاز بود به صدا درآید – صدایی را که قبلا تصور نشده بود به ذهن متبادر کند.

ماجرا از این قرار است که یک شب ، اندکی پس از ورود هندریکس به لندن ، اریک کلپتون ، سپس با کرم ، و به عنوان “خدا” به خاطر فضیلت خود ، او را به حضور در صحنه دعوت کرد. هندریکس به خدا نشان داد که چگونه بازی کند. یک کلپتون خشمگین بعد از این برنامه با مدیر هندریکس ، Chas Chandler روبرو شد: “شما هرگز به من نگفتید که او خوب است.”

اوه ، اما او چنین بود. او واقعاً بود. همانطور که او در آهنگ بنفش آواز می خواند ، “” مرا ببوس در حالی که آسمان را می بوسم “.

• کنان مالک ستون نویس ناظر است