مندر سال 1989، جورج اولین با حدود 10000 نفر دیگر در حال رانندگی در جریانی از چراغ های جلوی درخشان، به صورت کاروانی، به سمت یک هیولا در یک کشتارگاه در بلکبرن بود. او به یاد می آورد که فکر می کرد: “باید دهه 60 اینگونه بود – من متقاعد شده بودم که داریم انقلاب می کنیم.”

چند ساعت بعد، ایولین بیرون بود و هوا می گرفت که صدای بوق و ضربات آشنا را شنید که در هوای غروب طنین انداز می شد و فریادهای شادی بلند شد. او به یاد می آورد: «ما وارد شدیم و خدای من. “اولین باری بود که چنین چیزهایی را می دیدم.” آنها اولین آهنگ او را با عنوان Nightmares on Wax، Dextrous پخش می کردند. او می گوید: «این یک سرخوشی و هیجان خالص بود. اما من هم می ترسیدم – زیرا ما فقط در یک حباب لیدز وجود داشتیم.

این یکی از موارد متعددی بین سال‌های 1988 و 1991 بود که در آن بلیپ، یک سبک فرعی از تکنو که اغلب با باس‌های زیر زانو تکان‌دهنده بار می‌شد، فوران می‌کرد تا سر و اندام رقصندگان را مرتب کند. مت انیس، نویسنده کتاب Join the Future: Bleep Techno و Birth of British Bass Music می‌گوید، اما از آن زمان این ژانر اغلب نادیده گرفته شده است. او می گوید: «به لحاظ جنایی نادیده گرفته شده است. این حفره بزرگ و شکاف در تاریخ موسیقی رقص بریتانیا در دوره‌ای وجود داشت که بلیپ باید باشد. می خواستم آن را اصلاح کنم.» Join the Future به عنوان یک نسخه توسعه یافته در این ماه منتشر شده است، مجموعه ای همراه با همین نام وجود دارد، و همچنین مجموعه دیگری نیز منتشر شده است: Bleeps, Breaks + Bass Volume 2.

بلیپ بخشی از یک اصل و نسب واضح است: سول و جاز-فانک همه روزه، مهمانی های خانه سیاهپوست بریتانیایی به نام بلوز یا شیبین، و فرهنگ سیستم صوتی رگی که الهام بخش هر دو بود. با این حال، این مجموعه ای از لحظات بیگ بنگ است که در آن زبان های صوتی خیره کننده جدیدی ساخته شد. مردی به نام Gerald’s Voodoo Ray برای همیشه، و به درستی، به عنوان سرپوش انفجاری صدا در نظر گرفته می شود، اما آهنگ دیگری که در سال 1988 در چند ماه پس از آن منتشر شد نیز انفجاری بود: The Theme از Unique 3.

این مسیر که در خانه ای در برادفورد ترسیم شده بود، به معنای واقعی کلمه باعث لرزش دیوارها می شد، بعداً این مسیر به صورت دستی به مغازه های ضبط تحویل داده شد و موجی از تحسین، سرهای برافراشته و هوس های غوغایی به دنبال داشت. وینستون هیزل، که در شفیلد خریدار FON Records، دی جی در Jive Turkey بود و به زودی در Forgemasters موسیقی می‌سازد، می‌گوید: «تم بسیار زیاد بود. «مردم ریف بلیپ را به صورت یکپارچه می‌خواندند، مثل یک شعار فوتبال. این یک فراخوان قبیله ای بود که دوباره آن آهنگ لعنتی را اجرا کنیم.»

ریچارد بارت، AKA Parrot، دی‌جی در Jive Turkey که Sweet Exorcist را با ریچارد اچ کرک از کاباره ولتر تشکیل داد و سرود بیپ Testone را منتشر کرد، می‌گوید: «Voodoo Ray و Theme با آهنگ‌های شیکاگو و دیترویت که ما در حال پخش آن بودیم مطابقت دارند. اما به نظر می رسید که توسط افرادی مانند ما ساخته شده بودند. صدایی را با لهجه‌ای مشخص شمالی به گوش می‌رساند.»

Gez Varley، نیمی از مجموعه اصلی LFO، در یک مغازه ضبط موسیقی لیدز بود که Theme فرود آمد. او می‌گوید: «ما غرق شدیم. “اینطور بود، درست است، ما باید اکنون چیزی را بیرون بیاوریم. این بچه های محلی بودند که این رکورد بزرگ را به ثبت رساندند. قبل از آن، هرگز باور نمی‌کردم که این کاری بود که یکی از ما می‌توانستیم انجام دهیم.» چنین اعتقادی در مورد Theme وجود داشت، Unique 3 حتی به شب گروه رقص رقیب در لیدز رفت و در یک زمین رقص مملو از راهپیمایی رفت تا یک نسخه را به دی جی بدهد تا بازی کند. دی جی کوین هارپر بود، سپس نیمی از Nightmares on Wax، و علیرغم اینکه B-side را به اشتباه پخش کرد، آنقدر پخش شد که سه بار متوالی پخش شد.

این لحظه هماهنگی صحنه نادر بود، زیرا نگرش باقی مانده از فرهنگ بچه هایی که همگی در رقابت در گروه های بریک رقص بزرگ شده بودند به این معنی بود که همه چیز قبیله ای بود. در سال 1989، شهرتی که دکستروس در شهر پیدا می‌کرد، حتی باعث شد که اولین با یک خدمه رقیب در یک مغازه کباب‌فروشی مواجه شود و گفت: «هیچ راهی وجود ندارد که آهنگ لعنتی شما باشد». ایولین با بازگویی داستان می‌خندد و می‌گوید: «بهترین تعریفی که می‌توانی داشته باشی».

مورمورها در مورد یک لیبل جدید در شفیلد در حال رخ دادن بود، و اولین اقدامی که آنها می خواستند برای چیزی که به Warp Records تبدیل می شد – که بعدها خانه Aphex Twin، Autechre و بسیاری دیگر شد – Unique 3 بود، اما آنها با Virgin قرارداد امضا کردند. راب گوردون، یکی از بنیانگذاران Warp و یک تهیه کننده و مهندس بسیار با استعداد و مهم در داستان بلیپ، The Theme را برای انتشار مجدد آن Virgin به عنوان “بیانیه باس” خود ریمیکس کرد اما هیچ مهندس مسترینگی آن را لمس نکرد. یکی از آنها، جف پشه، اما برای اینکه به طور کامل عمق زیر بیس را در ضبط ضبط کند، زیر میز میکس خزیده تا محدود کننده های آن را حذف کند. نامه‌های شکایت به ویرجین سرازیر شد، زیرا سیستم‌های بلندگوی آماده نشده در سراسر بریتانیا منفجر و نابود شدند.

در حال حاضر، هیزل، همراه با گوردون و شان ماهر، به عنوان Forgemasters موسیقی می ساختند. در حالی که فرهنگ سیستم صوتی و رگی برای بسیاری از پایه‌های بلیپ و باس بسیار مهم بود، در کنار تکنو، هاوس و الکترو، شفیلد یک عنصر منحصر به فرد دیگر داشت. هیزل توضیح می دهد: «صدای شفیلد به صدا در می آید. صداهای ما شباهت زیادی به صنایع سنگین داشت – به ویژه چکش های قطره ای 15 تنی که می توانستند هفت روز در هفته و در شیفت های 16 ساعته کار کنند. اینها کمانه‌های صوتی عمیقی ایجاد کردند که از تپه‌های شفیلد پریدند.» این صدای رعد و برق به معنای واقعی کلمه در رویاهای هیزل منعکس شد. وقتی خواب بودم صدا به ضربان قلب پیوسته تبدیل شد. این ریتم هیپنوتیزم ناخودآگاه با من ماند و در موسیقی خود را نشان داد.»

Track With No Name که به دست آمد، لحظه مهم دیگری بود. انبوهی از الگوهای درام ریتمیک برنامه ریزی شده بر روی دستگاه گوردون 909، همراه با یک خط مصنوعی هوک و یک موج سینوسی خرد شده برای خط بیس، منجر به یک قطعه خام و در عین حال بی نقص از تکنوی یورکشایر جنوبی شد. این اولین انتشار Warp بود که شروع کننده یک سری از آهنگ های رقص کلاسیک از Nightmares on Wax، Sweet Exorcist، LFO، Tricky Disco و Tuff Little Unit بود.

ایولین این زمان‌شناسی را رویکردی «تماس و پاسخ» بین اعمال می‌نامد که هر کدام می‌خواهند از یکدیگر پیشی بگیرند. او می‌گوید: «همه ما در نوجوانی به عنوان بریک‌دنسر با یکدیگر رقابت می‌کردیم. “پس این یک ادامه بود. ما آهنگی را به عنوان سرود باشگاه دریافت نکردیم، آن را به این صورت دریافت کردیم: مرد گنده، ما باید کاری انجام دهیم.

همه با اعتقاد Evelyn در وجود یک رقابت شدید موافق نیستند، اما بدون توجه به این، جریانی از موسیقی تغییر دهنده بازی تولید می شد. Testone احتمالاً واقعی‌ترین نمونه بلیپ تکنو باقی می‌ماند، زیرا از آهنگ‌های غیرموسیقی استفاده می‌شود که برای آزمایش تجهیزات صوتی استفاده می‌شود و منجر به یک رکورد شگفت‌انگیز می‌شود که غریب و در عین حال سرخوش به نظر می‌رسد. آهنگ غول‌پیکر LFO، LFO، این موسیقی ساخته شده در فضاهای صنعتی، اتاق‌خواب‌ها و استودیوهای موقتی را به قلمروی دیگر سوق داد.

دنیای LFO به قدری منزوی بود که آنها فقط ساختن موسیقی برای یک مکان را تصور می کردند. وارلی می‌گوید: «همه چیز مربوط به بازی در مهمانی‌های غیرقانونی در چپل‌تاون بود. ما شروع کردیم به زدن بیس مادون صوت فقط برای اینکه بچه‌های رگی را در مهمانی محلی از بین ببریم. در LFO، ما از یک اسباب‌بازی بچه‌ها، دستگاه اسپل و اسپل، برای گفتن «LFO» استفاده کردیم تا بدانند ما هستیم – مثل یک خدمه بریک‌دنس، شما در حال خودنمایی هستید.»

با این حال، این حرکت مبتکرانه بود و در نهایت تبدیل به یک کارت تلفن در سراسر بریتانیا شد. جمعیت به غرفه‌های دی‌جی هجوم می‌آوردند تا در مورد آن پرس و جو کنند و به مغازه‌های ضبط صدا می‌رفتند و می‌پرسیدند: «آن آهنگی را دارید که می‌گوید «LFO»؟» یک سوال آسان برای پاسخ صدها هزار نسخه از آن جا به جا شد و به رتبه 12 جدول رسید. وارلی به یاد می آورد: «ما از هیچ بودیم به بازی در Top of the Pops.

درست مانند Unique 3، که نمودارها را نیز آزار می‌داد، LFO به روش‌های متعددی منفجر شد: بار دیگر سیستم‌های باشگاه را منفجر کرد یا قفسه‌های لیوان‌های شراب را در بارها شکست. این موسیقی همراه با افزایش استفاده از اکستازی، مردم را به دیوانگی می‌فرستاد. بارات می گوید: «اما این بلندگوهای کوچک بود که باعث شد من لبخند بزنم. زمانی که رکوردها وارد نمودار شدند، اکثر مردم به رادیوهای کوچک ترانزیستوری گوش می دادند که فرکانس های پایین را نمی گرفتند. LFO به منوی زیر بیس می‌رسد و فقط سکوت برقرار می‌شود.»

این تیک آف اولین را غافلگیر کرد. او می‌گوید: «ما همه را لعنت کرده‌ایم، اما از هیچ چیز خوبی درست کردیم. «آنچه در مورد آن بسیار زیبا و ساده لوحانه بود این بود که معیار، دی جی دیگری بود که آهنگ شما را پخش می کرد. این مطلق بود – چیزی فراتر از آن. همه ما از آنجا آمده بودیم. هرگز صحبت از حرفه نبود.» موفقیت وارپ چنان بود که تا سال 1990، این عملیات کوچک شفیلد که در اتاق خواب با 2000 پوند از طرح کمک هزینه سازمانی آغاز شد، 2% از کل فروش رکورد در کشور را پشت سر گذاشت.

Bleep به دلیل Warp اغلب مترادف با Sheffield است، اما گسترده تر از آن است. Ital Rockers لیدز یکی از بزرگ‌ترین آهنگ‌های این ژانر را در Ital’s Anthem ساختند که در Bassic Records منتشر شد، اما مهمانی‌هایی که از طریق سیستم صوتی خودشان برگزار کردند نیز بسیار مهم بود. وارلی می‌گوید: «در لیدز، این مهمانی‌ها به اندازه Hacienda برای منچستر مهم بودند. Network Records از بیرمنگام نیز حیاتی بود و افرادی مانند Forgemasters، XON و Rhythmatic را منتشر کرد.

برای سالی راجرز، که در مجموعه Bleeps, Breaks + Bass در نقش مردی به نام آدام حضور دارد، لحظه زیبایی را ثبت کرد. او می‌گوید: «این زمان کوتاه بود که چیزهای واقعاً DIY می‌توانستند به جریان اصلی تبدیل شوند و با دسترسی به فناوری جدید دموکراتیزه شوند. «قبل از اینکه همه چیز بسیار بزرگ‌تر و تقسیم‌بندی‌تر شود. این یک لحظه طلایی واقعی بود.»

مسیر برق آسای موسیقی رقص در اوایل دهه 1990 چنین بود، صحنه تکامل یافت و ادامه یافت، اما انیس احساس می‌کند که بلیپ از آن زمان بسیار نفوذ کرده است، “از باس و داب استپ تا گریم”. “به علاوه، تکنوی باس سنگین که توسط لیبل هایی مانند Livity Sound، Timedance و Trule تبلیغ می شود.”

با گذشت بیش از 30 سال، وارلی هنوز نمی تواند طنین بی پایان LFO را تکان دهد. او می خندد: “من هرگز از آن دور نمی شوم.” “وقتی من بمیرم در مراسم تشییع جنازه من پخش می شود … اگرچه مطمئن نیستم که سخنرانان کلیسا از عهده آن برآیند.”