با این اپرا (لیبرتو اثر Themistocle Solera) که در سال 1842 در تئاتر آلا اسکالا به نمایش درآمد، ظهور آهنگساز وردی آغاز شد. و گروه کر معروف یهودیان اسیر “پرواز، فکر کن، روی بال های طلایی” به دومین سرود ایتالیا تبدیل شد.

سال‌ها بعد، این گروه کر توسط هزاران نفری که وردی را در آخرین سفر همراهی می‌کردند خوانده شد. و او به سرپرستی آرتورو توسکانینی در افتتاحیه تئاتر La Scala بازسازی شده پس از جنگ جهانی دوم و در سال 1957 در مراسم تشییع جنازه خود توسکانینی صدا کرد.

اپرای نابوکو بسیار در تئاترهای اروپا به روی صحنه رفت، اما در روسیه تزاری تنها در سال 1851 روی صحنه تئاتر ماریینسکی اکران شد و از آن زمان تاکنون هرگز تمدید نشده و در دیگر صحنه های امپراتوری روسیه ظاهر نشده است. ، و در اتحاد جماهیر شوروی اپرای نابوکو “آنها اصلاً آن را به صحنه نبردند – ممنوعیت ناگفته ای برای اجراهای او وجود داشت.

این اپرا که در سال 1841 نوشته شد، تقریباً یک قرن بعد ممنوع شد! البته عجیب است، اما این واقعیت نشان می دهد که آثار هنری بزرگ جاودانه هستند، زیرا. ذهن و روح مردم را در همه اعصار و زمان ها در اختیار بگیرید – احتمالاً بلشویک ها می ترسیدند که مضامین مذهبی و یهودی اپرا ممکن است باعث سردرگمی غیر ضروری در روند ساخت کمونیسم شود.

اپرای Refusenik در روسیه پس از شوروی تنها در اوایل دهه 2000 روی صحنه های تئاتر ظاهر شد و از جمله اولین آنها تئاتر اپرا و باله تاتار (کازان) بود که نابوکو را در سال 2003 روی صحنه برد که خود به یک رویداد هنری تبدیل شد.

دیمیتری برتمن نابوکو را در تئاتر ماریینسکی در سال 2005 روی صحنه برد. اما زمان در حال تغییر است و همراه با آن زیبایی شناسی ادراک اجراها، بنابراین تئاتر ماریینسکی تصمیم گرفت تولید جدیدی از نابوکو را در صحنه جدید خود ارائه دهد.

نابوکو یک اپرای پرجمعیت است، اما صحنه غول پیکر Mariinsky-2 به راحتی همه بازیگران را در خود جای داد. این یک تولید صحنه نیست، بلکه یک تولید سنتی است (کارگردان صحنه – آنا شیشکینا)، که بیشتر علاقه به نمایش را برانگیخت.

مکان – اورشلیم، یهودیه، اسرائیل، بابل. زمان عمل – قرن ششم قبل از میلاد. کل داستان اپرا حول محور لشکرکشی‌های برجسته‌ترین پادشاه بابلی، نبوکدنصر دوم، می‌چرخد که پس از فتح اورشلیم، اسرائیل را فتح کرد و بیش از دو و نیم هزار سال پیش آن را کاملاً تحت سلطه خود در آورد.

در اپرا، پادشاه بابل نابوکو (رومن بوردنکو) یا به اوج شکوه ارتقا می یابد، یا شکست خورده و تحقیر شده است، او یا یک مستبد خونخوار است یا یک قربانی غیرمسلح. این شخصیت علاقه شدیدی به جوزپه وردی برانگیخت و آهنگساز جوان – برای اولین بار – آن نوع قهرمان باریتون را ایجاد کرد که بعدها وردی نام گرفت. از مجری مهارت های بازیگری و آوازی عالی، صدایی قدرتمند، انعطاف پذیر و متحرک با بلندی های روشن، توانایی عادت کردن به تصویری پر از تضادهای درونی غم انگیز می طلبد.

نابوکو ابتدا به طور غیرمستقیم نشان داده می شود – از طریق راهپیمایی پیروزمندانه “Viva Nabucco!”. در پایان عمل دوم، نابوکو از قله سلطنت به ورطه جنون سقوط می کند و خود را خدایی اعلام می کند. به محض اینکه رعد و برق تاج را از سر پادشاه می زند، او دارای لحن های کاملاً جدیدی است – گرم، روح انگیز، شعار. او ناگهان تبدیل به پدری می شود که از دخترش کمک می خواهد، به مردی تنها و ترسیده در آستانه مرگ.

در پرده چهارم، صحنه بزرگی به نابوکو داده می شود. او پس از یک وسواس تجربه شده به خود می آید که به نظر او یک رویا است. کابالتا فاخر به خواننده این فرصت را می دهد تا مهارت خود را به رخ بکشد، که بوردنکو نشان داد.

ابیگیل (اولگا ماسلوا) بزرگترین دختر خوانده نابوکو است. گاهی او را دختر بردگان و گاهی دختر نامشروع نابوکو می دانند. وردی، با خلق تصویر موسیقایی از ابیگیل، پتانسیل بزرگ پریمادونای میلانی جوزپینا استرپونی، همسر دوم آینده‌اش، که خواننده‌ای فاضل به حساب می‌آمد، در ذهن داشت. با قضاوت بر اساس پیچیدگی بخش، که نیاز به صدایی بزرگ با گستره وسیع، صدای خوب در همه رجیسترها، تحرک و تکنیک آواز عالی دارد، اینطور بود.

قسمت ابیگیل یکی از سخت‌ترین قسمت‌ها در کل رپرتوار سوپرانو است، اما اولگا ماسلوا، با صدای مجلل، قوی و تکنیک آوازی فاخر، به خوبی با آن کنار آمد.

قسمت Fenena دختر خود نابوکو نیز از نظر تسیتورا، کادنزا و اشباع صدای او پیچیده است، اما این مانعی برای تکنواز جوان تئاتر ماریینسکی زینایدا تسارنکو (مزو سوپرانو) نبود. .

تنور رومن شیروکیخ یک اسماعیل متقاعد کننده بود، در حالی که ولادیمیر وانیف، بیس عمیق، زکریا، کشیش اعظم یهودیان بود.

نمادهای قابل تشخیص زیادی در طراحی اجرا وجود دارد – خط میخی بابلی بر روی یک لوح گلی، نقش برجسته های طلایی بر روی یک تخت عظیم، یک شمعدان یهودی برای هفت شمع – یک منورا. اورشلیم و معبد سلیمان – در پیش بینی های ویدئویی. نه تنها باغ های معلق بابل وجود داشت، که باید در آن پرده سوم اتفاق بیفتد، بلکه عظمت عصر قدرت بابلی به وضوح در اجرا احساس می شود (طراح صحنه – پیوتر اوکونف، طراح ویدیو – وادیم دولنکو ).

لباس‌ها به سبک آن زمان (587 قبل از میلاد)، همانطور که ما آن را تصور می‌کنیم، با رنگ‌بندی متضاد: به رنگ بژ شنی – بابلی‌ها، در سفید – یهودیان. لباس های نابوکو روشن و رنگارنگ است، او یا به رنگ آبی لاجوردی یا قرمز مایل به قرمز است (تکنولوژیست لباس – آنتونیا شستاکوا).

تولید آنا شیشکینا، همانطور که اغلب اتفاق می افتد، اوراتوریو-ایستا نیست، اما سرزنده است، در آن همه شخصیت ها، از جمله هر هنرمند گروه کر، تصویر پلاستیکی خاص خود را دارند (علاوه بر موزیکال-دراماتیک)، و این یک مزیت بزرگ از اجرا (رقصنده – ماریا کورابلوا). اصلی‌ترین کاری که یک کارگردان اپرا می‌تواند انجام دهد این است که مردم را قادر به شنیدن و «دیدن» موسیقی، شنیدن رنگ‌های مختلف در صدا کند. در ماریینسکی جدید “نابوکو”، هر خواننده نقش خود را به طور معناداری رنگ می کند، و وقتی یک تیم بزرگ این کار را هماهنگ انجام می دهد، این تصور بسیار قوی است.

ساختار دراماتورژی موسیقی نابوکو به گونه ای است که گروه کر شخصیت اصلی است؛ بیهوده نیست که یک اپرا-اوراتوریو در نظر گرفته می شود، عمدتاً به این دلیل که صحنه های کرال در آن غالب است (مانند یک اوراتوریو – اعداد کر). همه وقایع در اپرا، تمام حالات مهم شخصیت ها، روابط آنها توسط گروه کر ارزیابی باشکوهی داده می شود. این هدف اصلی گروه کر است: دادن معنای عالی کتاب مقدس به کل عمل. و در خلوص عالی، زیبایی، قدرت و بیان صدای گروه کر – شایستگی بدون شک رئیس گروه کر کنستانتین ریلوف و سرپرست گروه کر ایلیا پوپوف.

کار عالی به عنوان رهبر ارکستر استاد کریستین کنپ دارای صحنه های باشکوه جمعیتی است، گروه هایی از دوئت تا سکست، بر درگیری شخصیت های قوی، پر از احساسات صحنه های دعا، پیشگویی ها، نفرین ها، در یک کلام، اپرای تحت رهبری او تجسم بدون شک ایده های خلاقانه وردی است.

لودمیلا لاوروا