Daughter ساده ترین گروه برای قرار دادن از نظر جغرافیایی یا موسیقی نیستند. سه‌گانه لندن همگی در شهرهای مختلف زندگی می‌کنند و صدای آن‌ها از زمان اولین حضور درخشانشان به آرامی تغییر کرده است. اگر بروی، در سال 2013. منطقه راحتی آنها همچنان راک فولکلور مستقل با خلق وخویی است، جایی در جاده ای بین پیشگامان فراموش شده 4AD Pale Saints و ورزشگاه کیور. با این حال، پس از هفت سال دوری، گیتاریست ایگور هافلی، درامر رمی آگیلا و خواننده النا تونرا آلبوم سوم بزرگ‌تر و درخشان‌تری را جمع‌آوری کرده‌اند که از آنچه قبلاً جرأت نکرده‌اند به جریان اصلی پاپ نزدیک‌تر است.

تونرا در Swim Back تهدید می‌کند: «من هرگز چیزی واقعی به شما نمی‌گویم.» سپس 45 دقیقه را صرف ریختن چای می‌کند. آواز خواندن او در کل بسیار عالی است، چه در روایت Be On Your Way که اجازه می دهد یک رابطه از راه دور از بین برود، چه در طول سرود پارتی به هوشیاری که به سختی به دست آمده، شیشه ای و کمی بی حس شده است. مدتی طول می‌کشد تا آهنگ‌هایی مانند Junkmail و Future Lover را به دقت تنظیم کنیم، زیرا ارکستراسیون زهی ظریف 12 Ensemble اجراهای قوی از Haefeli و Aguilella را زینت می‌دهد. در ماهی که آهنگ کبود لانا دل ری ثابت می کند که راک خاص هنوز هم می تواند در صدر جدول باشد، Daughter زمان خوبی را برای حضور مجدد انتخاب کرده است.