براکرهای olshie glam، پیشگامان سینت پاپ، بازگشتی شبه کلاسیک در آغاز هزاره – تنها چیزی که Sparks هرگز نداشته است، دست کم گرفته شده است. با این حال، لیست مجموعه برای تور جهانی جدید آنها از نظر وسعت قابل توجه است.

حتی موسیقی متن گروه موزیکال Annette در سال ۲۰۲۱ از طریق بازکننده باشکوه So May We Start ارائه می‌شود. برادران مایل که در میان زنگ‌ها و جرقه‌های نور می‌رسند، فوراً در آن پویایی قدیمی قرار می‌گیرند: راسل، خواننده پر زرق و برق، با کت و شلوار مشکی و قرمز رنگارنگ خود دور صحنه می‌چرخد، چهره‌اش هنوز در شادی پسرانه است. برادر سبیل‌دار و عینکی‌اش، ران، مقابل اوست، با چهره‌ای خنده‌دار پشت صفحه‌کلیدش – لوگوی رولند به‌طور عجیبی با املای اشتباه رونالد نوشته شده است.

آهنگ‌هایی مانند پاپ پرشور دهه 80 Eaten By the Monster of Love قدمت دارند، اما جذابیت گروه کم‌کم باقی می‌ماند. بیور اولندی و توپ‌های تکنو در دهه 2000 به شدت مضحک هستند، اما راسل با شکوفایی دستان خود یا یک ضربه جهشی کاراته به این واقعیت متمایل می‌شود. بعداً، ران از کلیدها بیرون می‌آید و اجازه می‌دهد که حالت پولادینش لحظه‌ای به یک پوزخند شیدایی تبدیل شود و او مردی با شکوه را تحویل می‌دهد.

لحظه‌های سورئال مانند تمام کارهای دوگانه بزرگ که به کمال می‌رسند، در مقابل، قدرت لحظات جدی‌تر را نیز تشدید می‌کنند. برای مثال، حماسه پایانی پرشور All That واقعاً متحرک است. هیجان های موسیقایی مناسبی نیز وجود دارد. سینت رون مانند بهمن در آهنگ عنوان آلبوم جدیدشان غوغا می کند. Angst in My Pants هنوز هم یک لذت جنون آمیز است. سرعت حرکت فقط با پله برقی پرپیچ و خم، ضعیف‌ترین آهنگ از چندین آهنگ جدید مجموعه، کاهش می‌یابد.

با این حال، زمانی که آنها موفق می شوند، غیرممکن است که جاروب نشوید. گشت و گذار در خانه در اواسط دهه 90 وقتی می‌توانم «راه من» را بخوانم، سالن روی پای آن‌ها است، سپس آهنگ هنوز جذاب The Number One Song in Heave، طرفدارانی را که در راهروها شروع به رقصیدن می‌کنند، تحت تأثیر امنیتی قرار می‌دهد. این شهر برای هر دوی ما به اندازه‌ی کافی بزرگ نیست، همانطور که همه‌ی بلادلام‌ها هم همینطور هستند.

برای اسپارکس آسان است که به طور کامل روی لحظاتی مانند این استراحت کند، مجموعه‌ای از بهترین ضربه‌ها که در خور وضعیت آنهاست، اما امتناع آنها از پخش مستقیم چیزها همیشه بزرگترین نقطه قوت آنها بوده است. بلافاصله پس از آن دوره از آثار کلاسیک، آنها هر ایده ای مبنی بر تبدیل شدن به یک اثر میراثی را با یک شانسون آگاهانه مبهم از رکورد جدید خود، Gee, That Was Fun، منفجر کردند. این احساسی است که مخاطبان آنها به وضوح در آن سهیم هستند.