Oدر شب اخیر در تالار موسیقی نیویورک وبستر هال، مردی 60 ساله با موی سفید با یک گیتار آکوستیک به زیبایی روی صحنه رفت، روی چهارپایه نشست و شروع به صحبت کرد. او با صدایی که به سختی بالاتر از زمزمه بود گفت: «من اهل ساحل عاج هستم. “من راهی طولانی به آمریکا آمدم تا برای شما موسیقی بنوازم – و داستانم را برای شما تعریف کنم.”

برای 45 دقیقه بعدی، او تکه‌هایی از آن را ارائه داد، که با تصنیف‌های آبشاری که آهنگ‌های آفریقایی را با موسیقی محلی آمریکایی و محلی که با صدای خاموش خوانده می‌شد، ترکیب می‌کردند، ارائه داد. علی‌رغم ماهیت صمیمی اجرا – ناگفته نماند که تعداد کمی از جمعیت که برای دیدن هترلینرها، واکمن‌ها آمده بودند، هیچ ایده‌ای نداشتند که خواننده کیست – تماشاگران همچنان متعجب بودند. بعد از اینکه یک ساعت زودتر عصر را با مردی به نام پیر-اورارد ترا گذراندم که نقش پیتر وان را بازی می‌کند، فهمیدم چه چیزی آنها را متحیر کرده است. داستان او شامل داستان‌هایی از فروپاشی اقتصادی، فساد سیاسی و خشونت‌های گسترده در کشورش و همچنین تدبیر، تمرکز و شجاعت او برای آمدن به آمریکا است. این نوعی داستان مثبت مهاجر است که به وعده‌های تازه واردان که ایالات متحده اغلب فقط به آنها گوش می‌دهند، عمل می‌کند. یکی وقتی پشت صحنه صحبت می‌کردیم، گفت: «وقتی به اینجا آمدم احساس ترس کردم. اما من مصمم بودم. این رویای من بود.»

اکنون، این در حال تحقق است – اگر با چند دهه تاخیر. این هفته، Verve Records اولین آلبوم One را پس از نزدیک به 40 سال با عنوان Come Back to Me منتشر خواهد کرد. همچنین اولین حضور این مرد 67 ساله در یک لیبل بزرگ است. با این حال، برای اینکه از کار روزانه خود مرخصی بگیرد و نمایش هایی مانند کنسرت نیویورک را اجرا کند، مجبور شد برای اولین بار پیشینه خود را از یک موسیقیدان محبوب در ساحل عاج در دهه های 80 و 90 برای همکارانش فاش کند. . در بیشتر 30 سال گذشته، وان در یک خانه سالمندان در تنسی کار کرده است بدون اینکه یک بار به زندگی قبلی خود اشاره کند. “چرا به آنها بگویم؟” او گفت. “آنها فقط می گفتند، “اگر شما یک ستاره هستید، اینجا چه کار می کنید؟”

رفتار متواضعانه فرد به سختی می تواند از گذشته پر حادثه او خبر دهد. او در شهر کوچک روستایی بونوآ، در 30 دقیقه از پایتخت ساحل عاج، ابیجان، بزرگ شد. پدر و مادرش در سه سالگی طلاق گرفتند و او را رها کردند تا توسط عمویش بزرگ شود که به عنوان کشاورز برای یک شرکت فرانسوی آناناس کار می کرد که کارخانه آن تقریباً همه افراد شهر را استخدام می کرد. اگرچه این منطقه فقط یک ایستگاه رادیویی داشت، اما انواع موسیقی از جمله پاپ، جاز و سول را از اروپا، آمریکا و سراسر آفریقا پخش می‌کرد. در میان بسیاری از آهنگ هایی که او در ایستگاه شنید، یکی بالاتر از بقیه قرار داشت – The Boxer اثر Simon & Garfunkel. بعدها، این آهنگ بخش اصلی طرح موسیقی او را فراهم کرد. او گفت: «این من را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. من آن را «موسیقی سبز» صدا می‌کردم، زیرا من را به یاد درختان این کشور می‌اندازد. صداها طبیعی است. گیتارها آکوستیک هستند. خالص است.»

در همان زمان، One با تصنیف‌های درخشان موسیقی‌دانان آفریقایی مانند GG Vickey از بنین و Eboa Lotin از کامرون گرفته شد. او در 17 سالگی شروع به نواختن گیتار و نوشتن آهنگ هایی کرد که جنبه هایی از تصنیف آفریقایی را با تأثیرات بازیگران آمریکایی مانند کراسبی، استیلز، نش و یانگ و همچنین هنرمندان مختلف کشور ایالات متحده که در یک مجموعه کاست ساخته شده توسط یکی از دوستانش شنیده بود، بررسی کرد. در حین تحصیل در دانشگاه ابیجان، او با یک موسیقیدان دیگر به نام جس ساه بی آشنا شد که افراد را در ایستگاه تلویزیونی ملی می شناخت و این فرصتی را برای آنها فراهم کرد تا به صورت دو نفره روی آنتن اجرا کنند. حضور آنها منجر به انتشار آلبومی به نام باغ ما به گل‌هایش نیاز دارد، که در آفریقا در سال 1985 با تحسین محلی منتشر شد. برای افزایش جذابیت موسیقی، آنها شعر را به سه زبان خواندند: انگلیسی، فرانسوی (زبان رسمی کشور) و گورو (یک اصطلاح محلی).

این آلبوم به قدری در غرب آفریقا فروخت که به این زوج اجازه داد در کشورهای مجاور مانند توگو و بورکینافاسو تور کنند. پولی که موسیقی آن‌ها تولید می‌کرد مفید بود، زیرا در همان سال، کارخانه آناناسی که از شهری که وان در آن بزرگ شده بود، تعطیل شد و این یک فاجعه برای کل منطقه بود. آهنگ‌های آلبوم Flowers به ​​مسائل اقتصادی نمی‌پردازند، اما برخی مانند Solution و African Chant از موضوعاتی مانند مدارا و صلح صحبت می‌کنند. این خواننده گفت: “هدف من گرد هم آوردن مردم است.” «ما به عدالت نیاز داریم. ما به برابری نیاز داریم. باید ببینیم که همه مثل هم هستیم.»

آهنگ دیگری به نام آپارتاید به وضعیت آفریقای جنوبی در آن زمان می پردازد. او گفت: «بین سال‌های 1980 و 1990، همه در آفریقا درباره آن صحبت می‌کردند. در سال 1990، زمانی که نلسون ماندلا سرانجام از زندان آزاد شد، بی‌بی‌سی در طول پوشش خبری رویداد، آواز آفریقایی را پخش کرد. با این وجود، وان نمی‌توانست از طریق موسیقی امرار معاش کند، بنابراین به عنوان معلم تاریخ از خود حمایت می‌کرد. در اولین روز کارش، دانشکده دست به اعتصاب موفقیت آمیز زد و به One این ایده را داد که تلاش کند اتحادیه موسیقیدانان را راه اندازی کند. او گفت: “من به نوازندگانی نگاه می کردم که در آن زمان مشهور بودند و بیشتر آنها از نظر مالی ناامید بودند.”

برای کمک، او شروع به مطالعه قانون کپی رایت و تلاش برای کشف راه هایی برای کمک به سرکوب فروش گسترده موسیقی محلی در بازار سیاه کرد. در سال 1990، او موسیقیدانان کشور را متقاعد کرد که باید سازماندهی کنند، اما بلافاصله پس از آن، تاجران درگیر در اتحادیه «شروع به سوء استفاده از موقعیت کردند. رئیس جمهور فاسد بود.»

یکی آنقدر ناامید شد که در سال 1993، اتحادیه دومی را افتتاح کرد اما دولت آن را به رسمیت نشناخت. او گفت: «آنها پولی را که باید به ما داده شود، مسدود کردند.

در همان زمان، کشور در حال گذر از جنگ قدرت بین دو حزب سیاسی بود. یکی گفت: «همیشه تظاهرات در خیابان ها برگزار می شد. «آنها شروع به ترور و زندان های زیادی کردند، گاهی اوقات فقط برای صحبت کردن. برخی از معلمان من به زندان رفتند. برخی شغل خود را از دست دادند و برخی کشته شدند.»

نتیجه اقتصاد را به هم زد. تا سال 1994، پول محلی نیمی از ارزش خود را از دست داده بود. همه این عوامل باعث شد تا در نهایت در سال 1995 یکی از کشور خارج شود. در ابتدا، هدف او از آمدن به آمریکا صرفاً خرید تجهیزات موسیقی و کسب اطلاعات بیشتر در مورد تجارت موسیقی قبل از بازگشت به خانه بود. با این حال، هنگامی که او در نیویورک فرود آمد، دریافت که جمع آوری پول و تجربه در یک مکان جدید سخت تر از آن چیزی است که فکر می کرد. علاوه بر این، او شهر را طاقت فرسا یافت، بنابراین پس از چند ماه کار به عنوان یک پیام رسان و بعداً یک نگهبان، به دنبال یک شهر کوچکتر گشت. مدتی در ویلمینگتون دلاور به تدریس زبان فرانسه پرداخت، اما دانش‌آموزان را خراب و سرکش دید. تمایل او برای یافتن شغل ثابت با ساعات کاری انعطاف‌پذیرتر، او را به دنبال شغلی در پرستاری سوق داد که منجر به موقعیتی در آن رشته در نشویل شد. شهرت آن به عنوان «شهر موسیقی» از پیش تعیین شده بود. یکی گفت: “من فکر کردم، “اگر خدا مرا به اینجا فرستاده است، او برای من نقشه ای دارد.”

متأسفانه، این طرح سریع نبود. برای 25 سال بعد، وان برای حمایت از خانواده خود که اکنون شامل دو فرزند بود، به پرستاری متکی بود. هرازگاهی آهنگ می نوشت. او دو بار سعی کرد چند آهنگ را با نوازندگان محلی ضبط کند، اما متوجه شد که نوازندگان در مورد سبک او سخت و ساده لوح هستند. او با خنده گفت: “آنها می گفتند که من موسیقی رگی یا آفروبیت کار می کردم.”

همه چیز برای او فقط پس از از بین رفتن فرصت شروع به تغییر کرد. در سال 2018، رئیس یک لیبل آمریکایی کوچک به نام Awesome Tapes from Africa با One و Jess Sah Bi تماس گرفت تا برای اولین بار آلبوم 33 ساله خود را در ایالات متحده منتشر کند. نتیجه بررسی های خوبی در رولینگ استون و پیچ فورک به همراه داشت که منجر به قرارداد فعلی One با Verve شد. آلبوم جدید او نسبت به کارهای قبلی‌اش دارای سازهای بیشتری است، اما صدا همچنان خالی و تمیز باقی می‌ماند، بهتر است صدای غم انگیز و ملودی‌های رقصانه‌اش برجسته شود. ترانه‌هایی که او دوباره به سه زبان می‌خواند، از عشق گرفته تا سختی و خشونت خانگی را مورد توجه قرار می‌دهد. موضوع آخر منعکس کننده تجربه خودش از دست همسرش است. یکی گفت: «آنها در مورد خشونت خانگی علیه مردان صحبت نمی کنند. “اما این اتفاق می افتد.” (او و همسرش از آن زمان طلاق گرفته اند. فرزندان آنها اکنون در دانشگاه هستند.)

یکی دیگر از آهنگ های آلبوم، Birds Go Home to Die، داستان واقعی دوست و همکار مهاجر ساحل عاج به آمریکا را روایت می کند که به آن کشور بازگشته و در آنجا جان خود را از دست داده است. این خواننده گفت: به او گفتم که نرود. “او گوش نداد.”

از نظر این خواننده، علت اصلی مسائلی که هنوز کشور محل تولد او را متلاطم می کند را می توان در استعمار جستجو کرد. او گفت: «فرانسوی‌ها هنوز تسلط زیادی بر اقتصاد و سیاست دارند. آنها افرادی را در قدرت قرار می دهند که می توانند کنترل کنند. این چیزی است که همه این مشکلات را به همراه دارد.»

با وجود چنین دیدگاه هایی، یکی خود را فردی سیاسی نمی داند. موسیقی موز او باقی می ماند و اکنون، او امیدوار است، زندگی اوست. در حال حاضر او هنوز باید چند ساعت در خانه سالمندان کار کند تا بتواند زندگی کند، اما روحیه ای که او به خانه می آورد تغییر کرده است. او می‌گوید: «ساخت دوباره موسیقی باعث می‌شود من احساس جوانی کنم. من این رویا را داشتم و تمام این مدت آن را حفظ کرده ام. اکنون، آن شروع به تحقق می کند.»