ضبط‌های زنده‌ای که قبلاً از جان کول‌ترین و اریک دولفی شنیده نشده بود، در کتابخانه عمومی نیویورک کشف شد و برای اولین بار در ماه آینده، بیش از 60 سال پس از ساخت، منتشر خواهد شد.

این صدا که به محل اقامت کولترین در سال 1961 در ویلیج گیت نیویورک برمی گردد، به عنوان بخشی از آزمایش سیستم صوتی جدید باشگاه ضبط شده است.

ضبط شده در اختیار کتابخانه عمومی نیویورک برای هنرهای نمایشی قرار گرفت و در آنجا گم شد. اگرچه نوارها برای مدت کوتاهی دوباره کشف شدند، اما برای چندین دهه دیگر دوباره در آرشیو کتابخانه ناپدید شدند.

حالا آنها بالاخره آشکار شدند، ضبط‌ها به عنوان Evenings at the Village Gate جمع‌آوری شده‌اند، نسخه آتی در 14 ژوئیه توسط Impulse Records که آثار کولترین را از دهه 1960 منتشر کرده است.

در طول 80 دقیقه، این آلبوم دارای اعداد کلاسیک Coltrane از جمله My Favorite Things، Impressions و Greensleeves، و همچنین When Lights Are Low و Africa است. آهنگ ها توسط Coltrane در کنار پیانیست McCoy Tyner، نوازنده بیس Reggie Workman، درامر Elvin Jones و ساکسیفونیست Dolphy اجرا شد.

این اجرا درست سه سال قبل از مرگ دالفی در سن 36 سالگی انجام شد، به این معنی که مواد آرشیو بینشی ویژه از همکاری کوتاه موسیقایی او و کولترین است که شامل آلبوم های اوله کولترین، آفریقا/براس، زنده است! در Village Vanguard and Impressions که بین سال‌های 1961 و 1963 منتشر شد. این تنها ضبط زنده از اجراهای افسانه‌ای گروه روستای گیت است و تنها ضبط غیراستودیویی شناخته شده آفریقا را به نمایش می‌گذارد که تقریباً 23 دقیقه طول می‌کشد.

کولترین و دولفی اولین بار در لس آنجلس با هم آشنا شدند، قبل از اینکه در سال 1959 زمانی که دومی به نیویورک نقل مکان کرد، با هم دوست شدند.

با رسیدن به سن در اوج بی باپ، هر دو مجبور شدند تا مرزهای جاز را به قلمروی آزادتر پیش ببرند، که زمینه مناسبی را برای همکاری بسیار رسا فراهم کرد. پس از مدت‌ها حضور در گروه Coltrane، از Dolphy خواسته شد تا در سال 1961 قبل از اقامت در Village Gate عضو دائمی شود. موسیقی حاصل از این شراکت تحسین شده در ابتدا توسط برخی از منتقدان “ضد جاز” نامگذاری شد.

ورکمن در مقاله ای به همراه نسخه جدید می نویسد: «در طول سال 1961، جان مفهوم متفاوتی را تا آنجا که رویکرد هارمونیک خود دنبال می کرد، دنبال می کرد. «او فضای بیشتری را برای تک‌نوازی‌ها در نظر می‌گرفت و در روشی که آهنگ‌هایش را می‌ساخت، از جای دیگری می‌آمد… این یک زمان اکتشافی برای جان بود. او همیشه به دنبال صداهای جدید بود و حضور اریک در گروه بخشی از آن بود. جان واقعاً برای اریک احترام زیادی قائل بود. آنها از نظر مفهومی بسیار نزدیک بودند. با گوش دادن به صدای ضبط شده از گیت، می توانید بشنوید که چگونه اریک سولوهای طولانی می گیرد و جان به دنبال او می آید و تک نوازی بسیار کوتاه تر از آنچه که معمولاً می گیرد می گیرد و اجازه می دهد صدای اریک برجسته باشد.”

برانفورد مارسالیس ساکسیفونیست در مقاله دیگری می نویسد: «این موسیقی درست در آغاز یک تغییر عمده برای کولترین است. او شروع به کشش در جهت جدیدی کرده بود. از نظر شدتی که به طور سنتی با کوارتت کلاسیک Coltrane مرتبط است، این پیشرو است.

آن کوارتت کلاسیک متشکل از کولترین، تاینر، جونز و جیمی گاریسون نوازنده بیس بود که آثار کلاسیکی از جمله A Love Supreme را منتشر کردند. کولترین به بررسی بیان آزادتر در آلبوم هایی مانند Ascension ادامه داد. او در سال 1967 در 40 سالگی درگذشت و حداقل 50 جلسه ضبط را رهبری کرد و با دیگران از جمله مایلز دیویس و تلونیوس مونک همکاری داشت. میراث او همچنان ادامه دارد. او مجموعه ای از جوایز پس از مرگ از جمله جایزه ویژه پولیتزر در سال 2007 را دریافت کرده است.

ضبط‌های Village Gate جدیدترین مطالب گم‌شده Coltrane هستند که در معرض دید قرار گرفته‌اند. در سال 2018، آلبومی از نسخه‌های اصلی منتشر نشده قبلی به نام Both Directions at Once، توسط همتای Coltrane، سانی رولینز، به عنوان «مثل پیدا کردن یک اتاق جدید در هرم بزرگ» توصیف شد. پس از آن Blue World در سال 2019، مجموعه‌ای از نسخه‌های جایگزین ناشناخته آهنگ‌های Coltrane مانند Naima و Traneing In دنبال شد.