به عنوان بخشی از تور اختصاص یافته به بیستمین سالگرد NPR، کنسرت هایی در منطقه مورمانسک برگزار شد.

خورشید به مورمانسک بازگشته است: پس از شب قطبی، ساعات روز به طور پیوسته در حال افزایش است. شب های سفید برای تعطیلات اول ماه مه به قطب شمال می آیند. و در پایان ماه، روز قطبی فرا می رسد – زمانی که خورشید به طور کامل از غروب در زیر افق متوقف می شود.

انرژی غیرمعمول شمال توسط نوازندگانی که مانند آهنربا به بزرگترین شهر فراتر از دایره قطب شمال کشیده شده اند به خوبی احساس می شود. هنرمندان NPR به رهبری رهبر ارکستر ولادیمیر اسپیواکوف از سال 2005 به شبه جزیره کولا می آیند و تورهای آنها همیشه تبدیل به رویدادی برای همه دوستداران موسیقی و نوآموزان می شود.

برخی از نوازندگان دوستی واقعی با مورمانسک دارند. یک روز، پس از اجرای ارکستر، یکی از شنوندگان به پیوتر گلادیش، کنسرت‌مستر گروه ویولن سل نزدیک شد. معلوم شد که به لطف کنسرت های NPR ، او واقعاً عاشق موسیقی کلاسیک شد.

هنگامی که ارکستر به مورمانسک بازگشت، عاشق موسیقی به پیتر پیشنهاد کرد که آن را به انتهای زمین برساند – به Teriberka، که پس از فیلم “لویاتان” آندری زویاگینتسف به طور گسترده ای شناخته شد.

“تو خیلی به ما میدی”

– ساکن مورمانسک ابتکار خود را توضیح داد.

“من همچنین می خواهم زیبایی را با شما به اشتراک بگذارم.”

سفر انجام شد و دوستی حاصل از موسیقی حتی قوی تر شد.

“آنها تو را می بینند”

بازیگر Ekaterina Efremova که برای برگزاری اولین کنسرت NPR در فیلارمونیک مورمانسک دعوت شده بود، در این نقش هیجان زیادی را احساس کرد.

“من یک موسیقیدان نیستم. برگزاری کنسرت چنین گروهی برای من مسئولیت بزرگی است. لازم بود در نام ها اشتباه نشود، همه چیز را به موقع بگوییم، بدون اینکه ببینیم روی صحنه چه اتفاقی می افتد.

اما من تنها نگذاشتم: از همان ابتدا افرادی از تیم استاد در کنار من بودند. همه مودب، صمیمی و خندان بودند. ممنون بعد از کنسرت با تشکر از خود نوازندگان.

من با گروه‌ها و سولیست‌های مختلف زیاد کار می‌کنم و می‌توانم بگویم که چنین برخوردی بسیار نادر است. بالاخره من برای آنها غریبه ای هستم که حتی روی صحنه هم نرفتم. اما در طول کنسرت احساس می کردم که عضوی از تیم هستم. وقتی با این افراد ارتباط برقرار می کنید، متوجه می شوید که شما را می بینند.»

“با موتزارت در باغ شکوفه های گیلاس”

در NPR فیلارمونیک مورمانسک به سرپرستی استاد اسپیواکوف دو کنسرت برگزار کرد. در شب اول، بیست و یکمین کنسرتو پیانو موتزارت و سمفونی ایتالیایی مندلسون اجرا شد. این سولیست دارای بورسیه تحصیلی بنیاد خیریه ولادیمیر اسپیواکوف شیو اوکوی است.

در تفسیر او معلوم شد که موتزارت بسیار بافرهنگ، در عواطف خویشتن دار، بدون عاطفه و در عین حال سطحی و پر از وقار نیست. دقت و ظرافت ذاتی طبیعت به تکنواز کمک کرد تا عصاره سبک را جدا کند و آن را با خرد و عشق موتزارت پر کند. موومان دوم معروف به نظر می رسید که شنونده را به باغ های شکوفه های گیلاس می برد، جایی که همه می توانستند حس هماهنگی با زندگی و خودشان پیدا کنند.

“ارکستر – ویولن در دستان استاد”

البته بدون حمایت ارکستر و همفکری کامل با رهبر ارکستر نمی شد به چنین اثری دست یافت. NPR در کنسرتو موتزارت به معنای واقعی کلمه عبارت‌های سولیست را پیش‌بینی کرد و قسمت پیانو را با جواهرات قاب کرد.

نوازندگان می دانند: موتزارت دروغ را نمی بخشد، با سبکی خود او خواستارترین آهنگساز است. موتزارت هیچ نت گذرا و همراهی بی چهره ای ندارد. به همین دلیل است که فقط ارکسترهای درجه یک می توانند با اجرای موتزارت تحت تأثیر قرار گیرند. این نیاز به فرهنگ سکته مغزی تنظیم شده ایده آل و مشترک برای همه، تنفس معنوی و آسان دارد.

ارکستر NPR بالاترین صلاحیت خود را روی موتزارت نشان داد. کنترل بی عیب و نقص زمان یکی از ویژگی های ولادیمیر اسپیواکوف به عنوان رهبر ارکستر است. به همین دلیل است که او در تفسیر کلاسیک بسیار خوب است. بعد از کنسرت از رختکن استاد دیدن کردم و برداشت هایم از اجرا را با او در میان گذاشتم:

– ولادیمیر تئودوروویچ، تشکر ویژه از شما برای موتزارت. شگفت انگیز بود که ارکستر صدای ویولن شما بود.

با تشکر از توجه شما! من روی این موضوع خیلی کار کردم.

– صداهای پیانو، تار و بادی های چوبی در یک بوم همگن بافته شد. نمی توانم تصور کنم چه ارکستری می تواند چنین صدایی داشته باشد.

– سمفونیک – هیچ. نه در روسیه و نه هیچ جای دیگر.

***

ارکستر همچنین سمفونی مندلسون را در یک نفس اجرا کرد. در یکی از قسمت ها (البته در خلوت ترین مکان) تلفن در سالن زنگ خورد. صدایی که به نظر می‌رسد در زندگی به آن عادت کرده‌ایم، بسیاری را به لرزه درآورد، در میان بوته‌های عدن که نوازندگان شنوندگان را به آن می‌کشاندند، چنان بی‌ادب و بیگانه به نظر می‌رسید.

“موسیقی مرزها را باز می کند”

در روز دوم تور، ارکستر و استاد اسپیواکوف برنامه کاملا متفاوتی را برای عموم ارائه کردند. کنسرت با اورتوری درخشان از اپرای کارمن آغاز شد. لحن تنظیم شده توسط ارکستر، شدت احساسی و پالت روشن رنگ‌های تامبر، مخاطب را فوراً از مورمانسک سرد و کمی برفی به سویل داغ منتقل کرد.

سولیست این شب، میزانسن معروف پولینا شامایوا بود که آریاهای معروف کارمن از اپرای بیزه را اجرا کرد. حتی کسانی که فرانسوی نمی دانند، بدون شک، هر کلمه را درک می کردند، این هنرمند متن را بسیار رسا ارائه می دهد و آن را با یک بازی با استعداد از حالات چهره و حرکات همراه می کند.

انجام کار اصلی در بخش هایی مانند کارمن دشوار است ، اما پولینا شامائوا موفق شد لحن های گفتاری جدیدی را پیدا کند که به راحتی قابل تشخیص است که آواز او را رنگ آمیزی و غنی می کند. در نتیجه، کارمن واقعی روی صحنه ظاهر شد – یک دلشکست مرگبار، خطرناک، یک دزد و یک وحشی، که نمی توان از او دور نگاه کرد.

نه تنها اجرای موسیقی مورد علاقه همه مخاطبان را مجذوب خود کرد. اینترمتزو از زارزوئلا “ازدواج لوئیس آلونسو” اثر خیمنز مشهورترین اثر نیست، اما این بود که موجی از تشویق ها را برانگیخت.

در این آهنگسازی گروه کوبه ای ارکستر خود را به طور ویژه ای نشان داد. دوئت کاستنت و تنبور توجه همه را به خود جلب کرد: برای بسیاری این کشفی بود که تکنیک های مختلف نوازندگی روی تنبور وجود دارد.

چشم همیشه توسط هنرمند ارجمند روسیه آندری لیسنکو که نقش سنج ها را بازی می کرد جلب می کرد: آنها واقعاً در دستان او آواز می خواندند. تماشای اینکه چگونه نوازنده صدا را میل می کند لذت جداگانه ای داشت: سرعت ارتعاش سنج ها متناسب با سرعت کمان نوازندگان تار تغییر می کرد.

“هر چیزی که دارم الماس است”

پس از کنسرت دوم، ارتباط ما با ولادیمیر تئودوروویچ ادامه یافت.

ولادیمیر اسپیواکوف: سلام! خوب، کنسرت امروز را چگونه دوست دارید؟

Ekaterina Okhraminskaya: شگفت انگیز! سازهای کوبه ای به ویژه چشمگیر بودند.

– و من چه نوع مسی دارم، ها؟ تمام چیزی که دارم الماس است!

– و مس، و چوب، و تار… و چگونه نوازندگان به تو نگاه می کنند! واضح است که آنها واقعاً شما را دوست دارند.

“بله، من هم آنها را دوست دارم.

– ولادیمیر تئودوروویچ، امروز یکی از شنوندگان در حین آنترام گفت: “مثل خروج از معبد است – روح پر شده است.” مردم بعد از کنسرت شما در مورد چنین چیزهایی با یکدیگر صحبت می کنند.

– آره. زیرا مردم بلافاصله به هم نزدیک می شوند. نزدیک به ما، نزدیک به هم.

زمانی که یک فرد کنسرت را ترک می کند وضعیت کاملاً متفاوتی نسبت به زمانی که می آید به دست می آید. همراه با نگرانی است؛ زندگی سخت است، چه بگویم! مردم این جزئیات را فراموش می کنند، آنها چیز دیگری را احساس می کنند. آنها دوباره خود را بازآفرینی می کنند، جوهر خود را.

– آیا می توان گفت موسیقی انسان را به فطرت خود باز می گرداند؟

– قطعا. ما چنان زندگی داریم که مردم اغلب احساس نمی کنند که مردم هستند. با آنها بد رفتار می شود. نه عشق، نه احترام فقط در حال استفاده هستند.

و ما از آن استفاده نمی کنیم. برعکس، ما به آنها احساس نوعی شادی، امید، چیزی بالاتر و معنوی می دهیم. آنها همه چیز را دارند! به طور کلی نیاز به زیبایی در انسان وجود دارد. حتی مردم باستان زندگی ساده خود را تزئین می کردند. هر فردی حس زیبایی دارد.

حیف که هنوز همه این منبع را در خود پیدا نکرده اند. اینجا شما در دنیای مدرن زندگی می کنید، می بینید که چه اتفاقی می افتد. قدرت ادامه دادن به عشق ورزیدن به مردم را از کجا بدست می آورید؟

موسیقی شادی است. آنچه زندگی را از ما می گیرد، موسیقی برمی گردد.

در مورد افراد غیر موسیقی چطور؟ بالاخره کسانی هستند که از این موضوع بسیار دور هستند.

– بسیار متاسفم! هرچه افراد و به خصوص کودکان بیشتر موسیقی یاد بگیرند، بهتر خواهند بود. چون در موسیقی قاعدتاً هیچ پرخاشگری وجود ندارد. حتی بولگاکف نیز به این موضوع اشاره کرد. افراد بزرگتر، باهوش تر از من، این را گفتند. شاید موسیقی تنها جایی باشد که هیچ تهاجمی وجود ندارد.

– در مدرن، احتمالا، در حال حاضر چیزی در آستانه وجود دارد.

– موسیقی مدرن نوعی آینه است. برای مثال، اینجا در شنیتکه، ما پاس دودو را از باله‌ی او می‌نوازیم: آنجا همه چیز به‌گونه‌ای شروع می‌شود که انگار یک شب شوپن است و با هرج و مرج زندگی به پایان می‌رسد.

آیا شما معتقدید که همه چیز برای بشریت به خوبی تمام خواهد شد؟

– البته ترسناک است. زیرا ما کنترل فرآیند را در دست نداریم. توسط افراد دیگر کنترل می شود. من فکر می کنم ملحدان زیادی وجود دارند.

– علیرغم این واقعیت که کلیساها در هر نقطه ساخته می شوند؟

کلیسا باید در درون شخص باشد. تا زمانی که زندگی هست، امید هم هست.

الان در مورد ماموریت خود چه احساسی دارید؟

رسالت یک نوازنده، آوردن نور است.

“صدای شفابخش”

NPR تور خود را در منطقه مورمانسک در Severomorsk و Apatity به پایان رساند. برنامه دومین شب فیلارمونیک در Severomorsk اجرا شد و در آپاتیتی ارکستر که قبلاً تحت رهبری آرسنتی تکاچنکو بود برنامه ای از آثار مورد علاقه کلاسیک های روسی را اجرا کرد: چایکوفسکی ، سویریدوف ، شوستاکوویچ و خاچاتوریان.

کنسرت های NPR بدون اغراق توجه کل جامعه فرهنگی مورمانسک و منطقه مورمانسک را به خود جلب کرد. حتی آن دسته از نوازندگانی که علاقه چندانی به کنسرت های دیگران ندارند، با استاد و تیمش به یکی از چهار عصر حاضر شدند.

«وقتی این ارکستر را می شنوید، به داستان های باورنکردنی باور می کنید که قبلاً اغراق آمیز به نظر می رسید.

می گویند که هایدن یک بار به اوراتوریو هندل در لندن آمد: بیمار، با تب و تب، کنسرت را کاملا سالم ترک کرد.

NPR صدای خاص خود را دارد که اثر شفابخشی نیز دارد. گروه‌های زهی مانند کوارتت کوک می‌شوند و این آمیختگی سازها مانند دارو روی انسان اثر می‌گذارد.

– اولگا گیلوا، هنرمند ارکستر فیلارمونیک مورمانسک، برداشت های خود را به اشتراک می گذارد.

بدون اغراق می توان گفت که ولادیمیر اسپیواکوف، آرسنتی تکاچنکو و نوازندگان NPR همیشه در مورمانسک مورد استقبال قرار خواهند گرفت. تور سالگرد ارکستر در ازبکستان ادامه خواهد یافت.

اکاترینا اخرامینسایا