تیمعروف ترین آهنگ در مورد ملکه الیزابت دوم God Save the Queen نام دارد و همچنین دومین آهنگ معروف است. تصمیم Sex Pistols برای ضبط و انتشار فیلم ضد سلطنتی خود به موقع برای جشن نقره‌ای، درخشان‌ترین تحریک در حرفه‌ای بود که تقریباً چیزی جز تحریکات درخشان نداشت. گروه چند ماه بود که این آهنگ را با عنوان اصلی آن، بدون آینده پخش می کرد، اما مدیر مالکوم مک لارن گفت که این عبارت «مثل تبلیغ یک بانک» به نظر می رسید. او فکر کرد که خیلی بهتر است که سرود ملی را ربوده، آن را وارونه کرده و در مراسم جشن سوار شوم. چه کودتایی

نکته دیگری که Sex Pistols با سرود ملی به اشتراک می‌گذارد این است که درباره الیزابت الکساندرا مری ویندزور نیست، بلکه نمادی از دولت بریتانیا است. برای جان لیدون، ملکه فقط مترادف با «رژیم فاشیستی» نیست، او اصلاً «انسان نیست». این آهنگ به زودی از حاکم دور می‌شود و به سمت حاکم خشمگین «گل‌های سطل زباله» می‌رود. بریتانیا در سال 1977 چنان پر از تنش بود – از نظر سیاسی، اجتماعی، اقتصادی – که برای بسیاری از جوانان، جشن‌های میهن‌پرستانه مضحک تلخی از نوستالژی و انکار بود، مانند شلیک کردن به یک سایت بمب. همانطور که جان ساویج در انگلستان می نویسد: “اینجا بیانیه نهایی زمان همیشگی پاپ بود، درست در لحظه ای که توده ها گذشته را جشن می گرفتند.”

لئون راسلسون، خواننده فولک، در جشن نقره‌ای او، سخنان Savage را به تفصیل توضیح می‌دهد:

زیرا اگرچه پوند ممکن است سقوط کند، اگرچه وحشت فضا را پر کرده است
اگرچه دولت ممکن است فرو بریزد و کمدها تقریباً خالی شوند
اگرچه پله ها شروع به جغجغه می کنند و موش ها شروع به خیره شدن می کنند
او موضوعات خود را همه جا در وحدت عرفانی می‌پوشاند
و ما می دانیم که تا زمانی که پرستار بچه آنجا است از آسیب در امان هستیم

God Save the Queen که بار دیگر در زمان جشن پلاتینیوم دوباره منتشر شد (همانطور که برای جشن‌های مربوطه در سال‌های 2002 و 2007 بود)، همان نوستالژی‌ای را که نقد می‌کند مقصر می‌داند – پژواک تلخ انفجاری باشکوه. در سال 1977 به قدری موفقیت آمیز که شایعات در مورد یک کمپین حقه‌های کثیف برای دور نگه داشتن آن در صدر جدول ادامه دارد، تارتاد Pistols به آهنربایی برای کسانی تبدیل شد که از این جشن متنفر بودند و هدفی برای کسانی که این جشن را نداشتند. روزنامه ها از کوره در رفتند. لیدون ادعا کرد که توسط گروهی از اراذل و اوباش با چاقو مورد ضرب و شتم قرار گرفته است که فریاد می زدند: “ما ملکه خود را دوست داریم، حرامزاده!” با این حال، 38 سال بعد، این خواننده ادعا کرد: «من هرگز نگفتم که این کار را هم نکردم. من فقط موسسه را دوست ندارم.» این کیفیت انتزاعی تقریباً در تمام آهنگ های مربوط به ملکه وجود دارد. او یک تاری قرمز-سفید-آبی است که به ندرت تمرکز می کند.

ملکه در سال 1952 به سلطنت رسید، همان سالی که جدول تک آهنگ های بریتانیا راه اندازی شد، اما او هرگز طرفدار پاپ نبوده است. در فهرستی از 10 آهنگ مورد علاقه او که در سال 2021 در مطبوعات منتشر شد، تنها آهنگی که در دوران سلطنت او منتشر شد، Sing by Gary Barlow و گروه Commonwealth با حضور همسران نظامی بود که شاید به دلایلی که کاملاً مرتبط با کیفیت موسیقی او از موزیکال های دوران طلایی برادوی لذت می برد و به گفته لیدی الیزابت آنسون، «رقصنده ای فوق العاده است. او ریتم فوق العاده ای دارد.

اولین آهنگ در مورد ملکه، کالیپسوی بسیار تحت اللفظی Young Tiger در سال 1953 I Was There (در زمان تاجگذاری) بود. ظاهراً او “واقعاً الهی” به نظر می رسید. اما قبل از Sex Pistols، حضور پادشاه در پاپ تا حد زیادی محدود به فیلم‌های کمدی خیالی بود. راوی تلخ و متوسط ​​دیوید واتس از کینکز غر می‌زند که هرگز ملکه را ندیده است. آتش‌نشان در «پنی لین» بیتلز، پرتره‌اش را در جیبش نگه می‌دارد، اما پس از آن، هرکسی که پول نقد حمل می‌کند، این کار را انجام می‌دهد – همانطور که پل ولر در نیمه‌شب در ایستگاه مترو در Jam’s Down می‌خواند: «من به دنبال تغییر هستم و ملکه را بیرون می‌کشم. “

آهنگ‌های مربوط به ملاقات با شخص واقعی بسیار مضحک بودند، مانند آهنگ عاشقانه احمقانه پل مک‌کارتنی Her Majesty («دختری زیباست اما چیز زیادی برای گفتن ندارد») یا فانتزی توکر U-Roy، جام در قصر: «I من از کاخ پایین می آیم / می خواهم جام آه من را لیس بزنم / با عظمت آن را دوبله می کنم. در BB King’s Better Not Look Down، یک ملکه خسته از مهمانی به دنبال نصیحت گیتاریست ارجمند بلوز است: “اوه بی بی، گاهی اوقات جمع کردن همه چیز بسیار سخت است / می توانید به من بگویید که فکر می کنید باید چه کار کنم؟”

وقتی صحبت از اعتراض به میان می‌آید، تهاجم همه جانبه Sex Pistols همچنان آلفا و امگا شعارهای ضد سلطنتی است. فقط Repeat by the Manic Street Preachers با ضربات دندانه دار خود به «آشکار پرچم گنگ» و «خمرهای سرخ سلطنتی» به وحشی گری خود نزدیک می شود. حق امتیاز توسط استثمار شده بیش از حد ساده است که نمی توان آن را جدی گرفت. اشعار Elizabeth My Dear از Stone Roses ممکن است صراحتاً ضدکشی باشد، اما آنها در قالب یک تصنیف فولکلور نوشته شده اند. در «هیچ جا سریع اسمیتز»، موریسی در مورد انجام هیچ کاری خائنانه تر از پایین کشیدن شلوارش در مقابل اعلیحضرت خیال می کند. طوفان کاخ کاتاتونیا یک مانیفست جمهوری خواهانه با حساسیت کمیک است: «آن را به یک بار تبدیل کنید / کاری کنید که در اسپار کار کنند».

ملکه بازگشتی به قرن نوزدهم در فیلم Take Down the Union Jack اثر بیلی براگ است. او یک انگل بخل در روز پرچم هاوس مارتینز، و یک شبه دیکتاتور تمسخر آمیز در فیلم Big A Little A کراس است. در دوران تلخ، او دوباره به عنوان تجسم تمسخر آمیز امتیاز و نابرابری در دیزی راسکال 2 فار ظاهر شد («من در خیابان زندگی می کنم و او تمیز زندگی می‌کند») و «هیچ چیز عالی درباره بریتانیا» اثر اسلوثی، اما زمانی که اسلوثی در سال 2019 یک بمب افکنی با درجه تسلیحات را به سمت او هدف قرار داد، به سختی زمزمه‌ای از جنجال شنیده شد. برای یک چیز، امثال پرنس اندرو چنان کار کاملی برای بی‌اعتبار کردن سلطنت از درون انجام داده‌اند که حملات خارجی اکنون بیشتر شبیه توپ نقاشی هستند تا نارنجک دستی. قدرت بدعت آمیز سکس پیستولز تکرار نشدنی است. برای یک چیز دیگر، توهین اسلوتای واقعاً به او به عنوان یک فرد نیست. هیچ آهنگ اعتراضی نیست.

ترانه سراها پارادوکس اساسی ملکه را می شناسند: در عین حال شناخته شده ترین زن در جهان و در عین حال کاملاً ناشناخته. به نظر می رسد که او خود را به خواسته های موسسه والا کرده است. راسلسون آواز “قفس شیشه ای در اطراف او و غیبت در چشمان او” را خواند. فقدان هرگونه درک عمیق از شخص واقعی، فضایی را برای تخیل و رویا ایجاد کرد.

بزرگترین فانتاسماگوریا ملکه مرده است که هم غزل مورد علاقه جانی مار موریسی و هم شاهکار چهار گوشه اسمیتز است که هر یک از اعضا روی تمام استوانه ها شلیک می کنند. این آهنگ غیرقابل درک عجیب و در نوع خود با شکوه با نمونه‌ای از آهنگ دوران جنگ Take Me Back to Dear Old Blighty در فیلم اتاق L شکل که در سال 1962 خوانده می‌شود، آغاز می‌شود. این فقط پادشاه نیست که مرده است، «سرش در یک زنجیر»، بلکه کل کشور با «مرداب‌های بی‌نشاط» و عطر زوالش.

در عین حال، یک رشته واژگون کننده همواروتیسم وجود دارد که مانند عنوان آهنگ، از رمان آخرین خروج به بروکلین، و رگه وسیعی از طنز موزیک تالار نشأت می گیرد. همانطور که مایکل فاگان در سال 1982 بدنام کرد، موریسی به کاخ باکینگهام نفوذ کرد. ملکه با تندی می گوید: “من شما را می شناسم و نمی توانید آواز بخوانید.” او پاسخ می دهد: “این چیزی نیست.” “باید از من بشنوی که پیانو می نوازم.”

همه جنبه‌های موریسی جوان در اینجا همزیستی دارند و چیزی جز منطق رویایی، فوریت بی‌نظیر گروه و رشته‌ای نقره‌ای از بازخورد به هم مرتبط هستند. اینجا انگلیس است، با تمام غم و اندوه، پوچ بودن و نافرمانی اش. پوسته خفه کننده امتیاز و ریا، بلکه شوخ طبعی و عاشقانه. موریسی خانواده سلطنتی را بدون استثنا توصیف کرد: «به‌طور باشکوه، غیرقابل‌بخشش و کسل‌کننده» اما «ملکه مرده است» کاملا برعکس است.

آهنگ اسمیتز به اندازه Sex Pistols سایه افکنده است، و این طنز عجیبی است که خوانندگان هر دو گروه به مرتجعین نوستالژیک تبدیل شده اند. می‌توانید ردی از هوس‌های تاریک موریسی را در مرثیه This Is a Low, Blur برای بریتانیا در قالب یک پیش‌بینی پوچ‌کننده حمل‌ونقل تشخیص دهید: «ملکه، او دور از پیچ رفته است / از Land’s End پریده است». همچنین در فیلم Dirty Pretty Things خسته از انگلستان، جایی که او «روی تخت سلطنتی از کارت‌های یکنوع بازی شبیه لوتو و استخوان‌های مرغ می‌نشیند» و در رادیو آمریکای لیبرتینز که او را در حال گریه کردن به فیلم‌های قدیمی و صرف چای بعد از ظهر در قصر می‌بیند، وجود دارد. . او زندگی سایه‌ای در ترانه‌ها به‌عنوان نماد تراژیک کمیک از دست دادن و زوال ملی دارد – بیشتر قربانی تا مجرم.

رویای ملکه پسران پت شاپ به عنوان یک تصویر غیرمعمول ظریف و تکان دهنده برجسته است. نیل تنانت توضیح داد: “من خوانده بودم که یکی از رایج ترین رویاهایی که مردم به اشتراک می گذارند این است که ملکه به خانه آنها می آید.” “گاهی اوقات این یک رویای اضطراب است و گاهی اوقات یک رویای خوب.” (پسر بد ترسیم شده خواب می بیند که با او در تو درست بودی ازدواج کرده است، اما این مانع از معاشقه کردن با همسایه همسایه شان، مدونا نمی شود.) در این سناریو تنانت تاملاتی را در مورد بحران ایدز و ازدواج پرنسس دایانا در حال فروپاشی می بافد. این ملکه ناخودآگاه منبع همدلی (“ملکه گفت من متحیر هستم / عشق هرگز ماندگار نیست”) و کمدی ناخوشایند است (“زیرا من برهنه بودم / ملکه پیر مخالفت کرد”). شخصیت نهایی اقتدار نیز مردی است که از مرگ عشق غمگین است. از طرف یک جفت جمهوری خواه متعهد، لطافت غافلگیر می کند.

این به احتمال زیاد آخرین سالگرد ملکه خواهد بود که به این مراسم تجلیل و قدردانی تلخ و شیرینی می بخشد. می‌توانید استدلال کنید که بریتانیا در سال 2022 به همان اندازه که در سال 1977 بود، بی‌هدف و کثیف است، اگر نه بیشتر، اما اشتهای کمی برای سرزنش کردن علیه یک بیوه 96 ساله بیمار وجود دارد. برای هر کسی که از وضعیت فعلی کشور ناامید شده است، او یک هدف بسیار نرم و قدرت او بسیار تحلیل رفته است. خلق و خوی این کمتر از خدا حفظ ملکه است.

و چارلز چطور؟ فقط اسمیت ها وجود او را تصدیق می کنند و نه با مهربانی: “آیا هیچ وقت هوس نکردی / جلوی دیلی میل ظاهر شوی / با چادر عروس مادرت؟” پس از هفت دهه، ما او را خیلی خوب می شناسیم. در آنجا غم و اندوه وجود دارد اما هیچ رازی وجود ندارد. شما گمان می‌کنید که تعداد کمی از پادشاه رویای پادشاه را می‌بینند، و حتی کمتر کسی فکر می‌کند که او شایسته یک شادی وحشیانه وحشیانه یا سورئال است. او چگونه می‌توانست مانند زنی که از نظر ترانه سرایان، همه جا و هیچ کجا نیست، تخیل را برانگیزد؟