احکام فعلی هیئت داوران ژانرهای موسیقی “نقاب طلایی” بار دیگر ثابت کرد که چقدر به شدت و به طرز غیرقابل جبرانی معیارها برای افرادی که در جایگاه متخصص قرار می گیرند تغییر می کند ، اما یا به این مأموریت مربوط می شود ، مثلاً با شادی ، یا برای آن آماده نیستند.

به دلایل بسیاری، از جمله اصلی ترین حرفه ای – توانایی بالا رفتن از سلیقه شخصی.

برندگان «ماسک طلایی – 2023» در تئاتر موزیکال مشخص شدند.

من به اپرا و باله دست نمی زنم، اگرچه بیش از یک دلیل برای شگفت زده شدن در اینجا وجود دارد: عبور از تصمیم کارگردان فوق العاده قوی و از بسیاری جهات مبتکر کتاب درسی “آیدا” و محدود کردن خود به جایزه ای شایسته. به رهبر ارکستر والری کیریانف، به نظر من، لازم بود که تدبیر شود.

اما اکنون در مورد مشکل ترین نامزدی – “Operetta/Musical” صحبت می کنیم. مدتهاست که مورد انتقاد قرار گرفته و آشکارا نیاز به تجدید نظر و نوسازی دارد.

اولین چیزی که توجه شما را جلب می کند: سال به سال، ژانر اپرت بیشتر و بیشتر به سمت فراموشی می رود. مانند هر گونه در خطر انقراض از مخلوقات ارزشمند بشر، نیاز به توجه ویژه متخصصان، پرورش و حمایت دارد. اما اپرت، به عنوان یک قاعده، توسط انتخاب کنندگان نقطه خالی دیده نمی شود. و نه به این دلیل که هیچ مدعی شایسته ای وجود ندارد، بلکه صرفاً به این دلیل که این ژانر قوانین و قراردادهای خاص خود را دارد که احتمالاً قبلاً برای بسیاری از متخصصان ناشناخته است و برای آنها قابل درک نیست و مورد علاقه آنها نیست – با یک شانه بالا انداختن، انتخاب کنندگان از کنارشان عبور می کنند.

در نتیجه، جشنواره تئاتر، که نه تنها به عنوان راهی برای انعکاس، بلکه تا حدی درست، “درمان” روند تئاتر تصور می شود، به سلیقه تصادفی افرادی که به اپرت نزدیک می شوند بستگی دارد – یک “نور” سرگرم کننده و فریبنده. ژانر – با استانداردهای یک اپرا و همچنین درام.

جایزه معتبر تئاتری از احساس و در نظر گرفتن ویژگی های تئاتر موزیکال باز می ماند. درام، حتی تراژیک، ترجیح داده می شود، اگرچه این یک استثنا در این ژانر است.

در مسابقه 2023، از شش تئاتر نامزد شده، چهار تئاتر درام هستند. من در چنین پیروزی قانع کننده ای از اجرای اساساً غیر رپرتوار تئاتر ملل “کاباره” شک ندارم – این یک پدیده برجسته برای کل زندگی تئاتری ما است و به طور کلی این اجرا رقیبی ندارد. انصافاً او باید در بخش‌های «بهترین رهبر ارکستر» و «بهترین اجرا» برنده می‌شد، اما در اینجا ظاهراً همیشه محاسبات بحث‌برانگیز مطرح می‌شد، محاسباتی مانند «خیلی زیاد نیست، همینطور نیست.» چاق نیست؟”

و در این نامزدهای کلیدی، داوران “Teatr-Teatr” پرم را با بیش از “سه رفیق” ناهموار و بیش از سطح موسیقایی بحث برانگیز ترجیح دادند. او نمی تواند در گروهی متفاوت باشد که در آن صداهای اقتباس شده برای خوانندگی، مدرسه مناسب، مهارت های موسیقی وجود ندارد، اما مشکلات شنوایی وجود دارد – هنرمندان خوب و شجاعی وجود دارند، اما آنها دائماً مجبور هستند کار خود را انجام دهند. و عجیب است که “ماسک” اولین بار نیست که مشتاقانه از آن حمایت می کند.

دو میلیونر و سه رفیق

در مورد اهدای جایزه رهبر ارکستر به مدیر موسیقی اجرا، این، به نظر من، شوخی هیئت داوران است: تاتیانا وینوگرادوا پارچه موسیقی گسترده را جمع آوری کرد (به هر حال، در اصل، با کیفیت بسیار بالا – براوو به اوگنی زاگوت!) با دشواری آشکار و بدون موفقیت زیاد.

و در اینجا یک سابقه عجیب وجود دارد: در نامزدی که ظاهراً به تئاترهای موزیکال داده شده است، برای اولین بار نیست که تئاترهای موزیکال حرفه ای خارج از توجه انتخاب کنندگان و هیئت داوران هستند.

وضعیت سال گذشته به یاد ماندنی است، زمانی که به نظر من آنتیگونه از همان پرم به درستی مورد توجه قرار گرفت – تراژدی که هیچ شباهتی با ژانرهای اپرت و موزیکال ندارد. او می توانست جایزه ویژه ای برای آزمایش دریافت کند، اما نه در این دسته.

موفقیت ناگهانی هیئت داوران خانواده آدامز از تئاتر درام تیومن نیز به یاد ماندنی است، که به سادگی نمایش برادوی را به بهترین شکل ممکن تکرار کرد، اما در تمام جزئیات، فقط بدون ارکستر، “با یک آهنگ پشتوانه” و با آواز غیرقابل تحمل بد – جای تعجب است که خلاقیت مستقل در اینجا کجاست؟ جلوی چشم ما، ژانر موزیکال به عنوان تخفیف شناخته می شود، آماتور، هر معیاری برای آن اعمال می شود، به جز موارد موزیکال.

چه باید کرد؟ به نظر من تنها راه حل معقول این است که اپرت و موزیکال را به دو بخش مستقل تقسیم کنیم و هر دو را واجب کنیم – تا سبز با نمک مخلوط نشود و جشنواره بتواند وضعیت تئاتر کشور را با دقت بیشتری منعکس کند. خوب، تجربیات موسیقایی تئاترهای نمایشی را هنوز هم می‌توان بر اساس رتبه «درام» شمارش کرد، جایی که کمدی‌ها، تراژدی‌ها و وودویل‌ها کاملاً در کنار هم هستند – در آنجا آنها با مهارت‌ها و معیارهای خاص خود در دایره خودشان هستند.

یک بار دیگر به ترکیب هیئت داوران امسال نگاه کردم – همه افراد شایسته، متخصصان عالی که کارهای زیادی برای تئاتر ما انجام داده اند. من درک می کنم که در حضور چنین شاهکاری نادر مانند “کاباره”، انتخاب بسیار دشوار بود – نامزدهای دیگر به اندازه کافی قوی هستند، هر تصمیمی ناگزیر یک مصالحه خواهد بود. و اگر این اولین بار نیست که چنین پوچ ها به وجود می آیند ، پس ارزش آن را دارد که با قاطعیت چیزی را در هنرستان تصحیح کنیم.

والری کیچین، “آر جی”

راستی: