آدیو لومباردو در سن ۲۱ سالگی به تغییر موسیقی مدرن کمک کرد. درامر نیروی محرک سومین آلبوم اسلایر، Reign in Blood در سال 1986 بود: رکوردی که سطح ترش متال را ارتقا داد، درها را برای افراط گرایی بیشتر باز کرد و همچنان نقطه عطفی در این ژانر است.

لومباردو که اکنون 58 سال دارد، می‌گوید: «فکر نمی‌کنم فکر می‌کردیم در حال خلق چیز خاصی هستیم. فکر نمی‌کنم می‌دانستیم. چی ما انجام می دادیم ما فقط می‌دانستیم که هر چه بود، حس خوبی داشت.» لومباردو چندین بار در طول چهار دهه فعالیت خود، Slayer را ترک کرد و دوباره به Slayer ملحق شد، و نشان می‌دهد که ماهیت جنگنده گروه، صدا و رویکرد آن را شکل داده است. ما مانند برادران در نبردهای مداوم هستیم. همیشه شکاف هایی در خانواده ها وجود دارد، بنابراین من احساس می کنم که این فقط ماهیت گروه بود. از بسیاری جهات باعث شد که گروه به همان اندازه تهاجمی باشد.

اما حتی قبل از جدایی Slayer در سال 2019، لومباردو به طرز شگفت انگیزی زندگی پربار دیگری داشت. این موسیقیدان کوبایی-آمریکایی با جان زورن آهنگساز و ساکسیفونیست آوانگارد، لورنزو آروگا نوازنده کلاسیک و آیس تی و دی جی اسپوکی هنرمندان هیپ هاپ همکاری داشته است. او همچنین به عنوان یک نیروی ثابت در موسیقی سنگین باقی مانده است و با Testament، Annihilator و Misfits و همچنین کنش های بیرونی بیشتری مانند Fantômas و Dead Cross می نوازد.

این رزومه کالیدوسکوپیک پس‌زمینه اولین آلبوم انفرادی او به نام Rites of Percussion است – یک آلبوم موسیقی که درام‌ها، پیانو و طیف گسترده‌ای از گونگ‌ها و سازهای کوبه‌ای از زندگی در بلعیدن همه چیز، از فانک و هیپ هاپ گرفته تا آفریقایی-کوبایی، هائیتی و ریتم های غرب آفریقا لومباردو از استودیوی خود در کالیفرنیا می‌گوید: «در ابتدا احساس می‌کردم شاید کمی خودپسندانه باشد. “من نمی خواستم این احساس را داشته باشد. نیاز به تعادل و عمق عاطفی وجود داشت – بیشتر از اینکه فقط به من نگاه کن! ماموریت این بود که تا جایی که می‌توانم حرکات درام کوچک را جمع‌آوری کنم و آنها را به صورت یک مجموعه کار منسجم درآورم.

و Rites of Percussion به‌طور شگفت‌انگیزی غیر نمایشی است، به سمت غوطه‌ور شدن در محیط، تداعی‌های سینمایی و انتقال لحظاتی که در مرز کوسمیچ قرار دارند، تمایل دارد. انسجامی که لومباردو از آن صحبت می‌کند نیز وجود دارد – برای آلبومی که مجموعه‌ای گیج‌کننده از طبل‌ها را در خود جای دهد، هیچ شاهکاری مهم نیست. او می‌گوید: «این فرصتی بود که همه چیز را آشکار کنم. من مجموعه‌ای از congas، bongos، batás، djembes، blocks دارم – چیزهایی که در جاده برداشته‌ام. و من یک چمدان پر از اسباب‌بازی‌های کودکان دارم – دست‌کوب‌های کوچک، تکان‌دهنده‌هایی که شبیه موز و سیب هستند که همه رنگ‌ها و شخصیت‌های متفاوتی دارند.»

اگر ایده مردی که روی ماسک پوست مرده طبل زد و یک موز پلاستیکی را در میکروفون به صدا درآورد، ناسازگار به نظر می رسد، لومباردو به وضوح نشان می دهد که او همیشه مشتاق است تا خودش را تحت فشار بگذارد، درسی که از همکاری با تهیه کننده ریک روبین آموخت. به یاد می‌آورم که در استودیو مشغول میکس Reign in Blood بودم، در حالی که Run-DMC آلبوم خود را میکس می‌کرد و Beastie Boys در حال اجرای Licensed to Ill بودند. همه آنها متفاوت بودند، اما یک مرد مشترک در همه آنها وجود داشت.

در دهه 90 لومباردو با بنیان‌گذاری فیلم آینده‌نگر گروه فلزی Grip Inc به این آرزو پی برد، در حالی که یک کنسرت پیشرفت در کنار جان زورن و مایک پاتون از Faith No More و Fantômas لحظه‌ای برای رسیدن به دمشق فراهم کرد. او درباره این تجربه می‌گوید: «احساس می‌کردم که دری کاملاً جدید باز شده است. «من دقیقاً مثل، وای، آنها بودم درک کرد. نمی‌توانستم باور کنم که افراد دیگری هم همینطور فکر می‌کنند.»

لومباردو همچنین دریافته بود که بازی او کمتر از آن چیزی که فکر می کرد معمولی بوده است. او می‌گوید: «با Slayer من ناخودآگاه الگوهای آفریقایی-کوبایی را به رول‌های درامم اضافه می‌کردم. «در فرشته مرگ این الگوی کنترباس وجود دارد که در آن من به شکلی ترکیبی که برای سال‌ها توسط نوازندگان سازهای کوبه‌ای جاز لاتین استفاده می‌شده است، به تنم می‌زنم. تا اینکه بعداً متوجه شدم: وای، این خیلی کوبایی است – این یک آهنگ ساز است!»

آیا میراث کوبایی او اصلاً احساس جدایی از صحنه تراش دهه 80 که عمدتاً سفیدپوست بودند به او دست داد؟ لومباردو پیشنهاد می کند که این در واقع یک نقطه قوت بود و به او کمک کرد تا سادگی نسبی 4/4 راک را درک کند و با آن سازگار شود. او اذعان می کند: «جایی که کمی احساس بیگانگی می کردم، با مردم خودم بود. «چون کوبایی‌ها به موسیقی کوبا، رقص و دیسکو علاقه داشتند. زمان‌هایی بود که بچه‌های دیگر مرا اذیت می‌کردند و می‌گفتند: اوه، او دیگر فکر نمی‌کند کوبایی باشد. او فکر می کند که آمریکایی است. آنها نمی توانستند با رفتن به کنسرت و گوش دادن به یک گروه موسیقی راک ارتباط برقرار کنند.»

اگرچه Rites of Percussion یکی از در دسترس‌ترین پروژه‌های لومباردو است، اما کنسرت‌های اخیر و آتی با آقای Bungle، Suicidal Tendencies، Empire State Bastard (با سیمون نیل از Biffy Clyro) و Misfits نمایش داده می‌شوند. او می‌گوید: «نمی‌توانید تصور کنید که چقدر تمرکز و حافظه برای اجرا با Misfits نیاز است. جری اورلی، نوازنده بیس، نه تنها به من می‌خواهد آهنگ‌های موجود در لیست را بیاموزم، بلکه مرا مجبور می‌کند یاد بگیرم. همه از آنها همسرم از قبل مرا آزمایش می‌کند و به‌طور تصادفی آهنگ‌های مختلفی را به من می‌زند.»

لومباردو این دامنه و تنوع را برای سلامت روانی و موفقیت خود ضروری می داند. او می‌گوید: «آدرنالین و هیجان بازی تراش مانند ارتباط مستقیم با جوانی‌تان است. اما همیشه پروژه ها و ژانرهای دیگری وجود دارند که کنجکاوی شما را تکمیل می کنند. این به شما کمک می کند تا شما را شاداب، فعال و علاقه مند نگه دارید تا معمولی. در نهایت، ترجیح می‌دهم در ترن هوایی به جای چرخ و فلک باشم.»