لیسه
طی سه سال گذشته ، هیچ گروهی بیش از آدم و مورچه ها تحقیر نشده است. آنها همیشه از طرفداران متعصب برخوردار بوده اند ، اما سبک ملودراماتیک آنها – ترکیبی از هنرستان و اوباش – آنها را به گروهی تبدیل کرده است که منتقدان از آن متنفر بودند. اخیراً ، در کمال تعجب همه ، آنها یک آهنگ موفق و یک آلبوم فوق العاده به نام King of the Wild Frontier تولید کردند.

کنسرت آنها در لیسوم انتقام شیرینی برای طرفداران مورچه ها و برای همه پانک های هاردکور بود و زمین با پسرهای جوانی که در یقه های سگ ، شلوارهای اسارت و آکنه تزئین شده بودند ، پر شده بود. سبک مورچه ها سبک سنگین پانک را با شعارهای فوتبال و ضرب و شتم قبیله ای رعد و برق ، مخلوط می کند که با فریادهای کوچک و گریه های جنگی متوقف می شود.

این یک صدای بسیار هیجان انگیز ، فیزیکی است و اگر طنز نباشد ، سبک هم دارد. کنسرت این گروه بسیار شگفت انگیز می شد اگر فقط آدام چنین لج بازی نمی کرد. او سخت کار می کند ، و جمعیت او را دوست دارند ، اما آدام خودش را آنقدر جدی می گیرد – او چنان در خیالات هالیوودی خود گم شده است که عملکردش قابل تحسین می شود. و متاسفانه گرچه فریاد تجمع گروه “Antmusic for Sexpeople – Sexmusic for Antpeople” است ، اما او خیلی سکسی نیست.

آدام و مورچه ها در آهنگ های خود تلاش می کنند تا به “اشراف وحشی” سرخپوستان برگردند. به اندازه کافی عجیب این بازگشت به قبیله گرایی با جهت جدید Talking Heads موازی است. به نظر می رسد سال آینده بازگشت به تأثیرات قومی ، ریتم های قویتر و انواع تئوری های ناب در مورد فرهنگ های بدوی باشد. من تعجب می کنم که آیا کسی هنوز در مورد انجام یک موسیقی راک بر اساس The Ik با پیتر بروک تماس گرفته است.