تیجورج ملی، خواننده فقید جاز بریتانیایی، از مخاطبانش می‌پرسید: «بزرگ‌ترین خواننده بلوز که بریتانیا تا به حال تولید کرده، کیست؟» او آنها را مسخره می کرد و می پرسید: «میک جگر؟ نه! استیو وین وود؟ نه! ون موریسون؟ نه!»، قبل از اینکه اوتیلی پترسون را بزرگ‌ترین او معرفی کنیم. سازمان بهداشت جهانی؟

پترسون متولد کانتی، مطمئناً بهترین خواننده بلوز است که از این جزایر مرطوب آمده است. او همچنین یک خواننده عالی جاز و فولک بود و صدای دلنشین او حتی در خواندن غزل شکسپیر و روان‌گردانی اواخر دهه 60 باروک شنیده می‌شود. او مسیری را ایجاد کرد که همه از داستی اسپرینگفیلد تا امی واینهاوس آن را دنبال کرده‌اند. پترسون گفت که رولینگ استونز “از خلاء بیرون نیامد – ما راه را هموار کردیم”. بهترین ضبط‌های او فوق‌العاده هستند: بلوز بداخلاق همراه با تکان‌دهنده. با این حال پترسون تقریباً به طور کامل فراموش شده است، یک پیشگام بی خبر. خوشبختانه، سال 2023 به نظر می رسد سالی باشد که او در نهایت حق خود را دریافت می کند، با مستند جدید بی بی سی، My Name Is Ottilie، و انتشار مجدد آلبوم سال 1969 او 3000 Years With Ottilie در روز فروشگاه رکورد.

سریس متیوز مجری و خواننده بی بی سی می گوید: «اوتیلی استعداد برجسته ای بود – از نظر مهارت های نوشتاری، تمایز آوازی، اجرا و کاریزما. او اصالت و اصالت واقعی را منتشر می‌کند، حتی زمانی که بلوز می‌خواند – تا حدی که توانایی‌های او توسط همتایان بلوز آمریکایی‌اش شناسایی شد.»

رونی گریر، یک نوازنده از بلفاست که گهگاهی به ایرلند شمالی باز می گشت، می افزاید: “او بسیار با شخصیت، باهوش و شوخ بود.”

هرگز آنا اوتیلی پترسون با آواز جاز و بلوز به شهرت بین‌المللی دست پیدا نکرد. پترسون که در سال 1932 از پدری بریتانیایی و مادری لتونیایی متولد شد، آموزش پیانو کلاسیک را دریافت کرد. اما زمانی که در سال 1949 در کالج فناوری بلفاست برای تحصیل در رشته هنر ثبت نام کرد، صدای 78 را توسط جلی رول مورتون، مید لوکس لوئیس و مهمتر از همه، بسی اسمیت شنید. این ضبط های پیشگام آفریقایی-آمریکایی با پترسون کلیک کرد و تا سال 1951، او در حالی که به عنوان معلم هنر کار می کرد، با گروه های محلی آواز می خواند.

در طول تعطیلات تابستانی خود در سال 1954، پترسون به لندن سفر کرد، به طور خاص به دنبال گروه جاز کریس باربر بود. ترومبونیست باربر و گروه، داغ‌ترین لباس‌های جاز بودند – اولین آلبوم آنها در سال 1954 نیواورلئان جویز بیش از 60000 نسخه فروخت – بنابراین پترسون هدف بالایی داشت. با رسیدن به تمرین گروه در خیابان یونانی، سوهو، او درخواست کرد که آواز بخواند، اما به شدت نادیده گرفته شد تا زمانی که آنها در حال جمع کردن وسایل بودند، او پیانیست جانی پارکر را متقاعد کرد تا او را در Careless Love همراهی کند. همانطور که او آواز می خواند، سایر نوازندگان سازهای خود را دوباره جمع کردند و به آن پیوستند. باربر که در تمرین غایب بود، سپس یک تست رسمی ترتیب داد. تحت تأثیر قرار گرفت و بلافاصله به او پیشنهاد کار داد.

او به بلفاست بازگشت تا تعهدات آموزشی خود را به پایان برساند، اما در اواخر دسامبر به گروه پیوست و اولین حضور عمومی خود را با آنها در سالن رویال فستیوال در 9 ژانویه 1955 انجام داد. اولین EP انفرادی او، That Patterson Girl، اواخر همان سال منتشر شد – توسط پس از آن، او به عنوان بانوی اول موسیقی جاز اروپا مورد تحسین قرار گرفت، زیرا گروه باربر به طور بی امان تور برگزار می کرد. (او همچنین با باربر رابطه عاشقانه ای داشت، حتی اگر او اخیراً ازدواج کرده بود.)

انرژی های باربر موسیقی عامه پسند بریتانیا را به روش های بی شماری شکل داد: لونی دونگان بانجویست گروه بود. او راک آیلند لاین، با حضور باربر در باس پیشران، اسکیفل را به راه انداخت. الکسیس کورنر گیتاریست بود و باربر که کلوب سوهو مارکی را تأسیس کرد، به کورنرز بلوز اینکورپوریتد اقامتگاهی داد که افرادی مانند چارلی واتس و جک بروس را استخدام می کرد.

باربر با شناخت استعداد قابل توجه پترسون، او را به جلو هل داد. او در سال 1956 در EP That Patterson Girl Vol 2 خود، بلوز کشتی شکسته Bessie Smith را اجرا کرد، و در حالی که با غم و اندوه غم انگیز آواز می خواند، پیانوی مدیتیشن را جایگزین آهنگ اصلی آن کرد. این یک اجرای بسیار زیبا است (Jasmine Records دو سی دی از این اثر دوران باربر را گردآوری کرده است). در همان زمان، باربر با هنرمندان آفریقایی آمریکایی که به بریتانیا دعوت کرده بود – سانی تری و براونی مک گی، خواهر روزتا تارپ، مادی واترز، لوئیس جردن، بیگ بیل برونزی – تور می کرد و پترسون با آنها دوست شد و آواز خواند. اجرای او در T’Aint Nobody’s Business If I Do with Jordan خیره کننده است و طبق گزارش ها آمریکایی ها پترسون را می پرستیدند – واترز از او دعوت کرد تا در سال 1959 در کلاب شیکاگوی اش اسمیتی به او بپیوندد (مخاطبان او را در آغوش گرفتند) در حالی که تارپ از پترسون تعریف می کرد.

باربر و پترسون در سال 1959 ازدواج کردند. اولین زوج موسیقی جاز و بلوز بریتانیایی با فروش تعداد زیادی آلبوم و بلیت در یکی از محبوب ترین گروه های اروپایی حضور داشتند. همه باید هولناک می‌بودند، اما پترسون شروع به لغو اجراها کرد و مشکلات صوتی را سرزنش کرد در حالی که اطرافیانش به مشکلات روانی اشاره کردند. در مصاحبه ای در سال 1990، خواننده شرح داد که چگونه باربر پس از کشف باردار بودنش در سال 1956، او را مجبور به سقط جنین غیرقانونی در آن زمان کرد. دو روز بعد او را مجبور به اجرای برنامه کرد. پترسون معتقد است که ضربه روحی آن زندگی او را تباه کرد.

جان سرویس، ترومبونیست با گروه باربر و یکی از دوستان نزدیک پترسون در سال‌های آخر عمرش، می‌گوید: «این یک کار سوزن بافندگی بود. این بدان معنا بود که او هرگز نمی توانست بچه دار شود و او می خواست. پت هالکاکس، نوازنده ترومپت کریس، همیشه می گفت: “اگر او با یکی از اعضای گروه به جز کریس ازدواج می کرد، حالش خوب می شد.” ببینید، کریس مبتلا به ADHD و احتمالاً نوعی اوتیسم بود – او همه را مجروح کرد، نمی‌توانست جلوی همه چیز را بگیرد. من به اندازه ای که داشتم می دادم، اما اتیلی آن جور آدمی نبود – او از بین می رفت. و دائماً در جاده بود، به صدای او آسیب زد، اما کریس از او می خواست که به آواز خواندن ادامه دهد، زیرا او جذابیت زیادی داشت.

چرا پترسون سال‌ها از این تنش‌ها عبور کرد؟ پاسخی که او در مصاحبه سال 1990 با نویسنده جن ویلسون داد، حسی از روحیه او می دهد. پترسون می‌گوید که در حال پخش زنده، «این تجربه تقریباً خارج از بدن را داشتم. در یک کار شب خوب، شما نمی توانید آن را شکست دهید. این می تواند خیلی چیزها را در این زندگی وحشتناک جبران کند. شما نمی توانید این احساس را به طریق دیگری دریافت کنید. شما در ریتم هستید، در لحن هستید، بداهه می گویید. پسرها همه چیز را جمع می کنند، آنها از شما حمایت می کنند. مخاطب با شماست. و گرمایی تولید می شود. و همه اینها یک چیز واحد بزرگ است. و هیجان فوق العاده است. پس چگونه می توانستم آن را ترک کنم؟ مهم نیست که ازدواج چقدر بد بود، مهم نیست که گروه چقدر بی‌رحمانه بودند، وقتی هنوز هم ممکن است این اتفاق بیفتد، خدای من، تو نمی‌توانی آن را بخری.»

در 3000 Years with Ottilie، او سرانجام برای اولین بار بدون باربر و گروه ضبط کرد و آهنگ های خودش را در کنار اشعار و غزل خواند. ریچارد هیل مراحل را هماهنگ می کند و آلبوم کیفیت پاییزی به زیبایی اواخر دهه 60 دارد. برچسب آن Marmalade در سال 1970 تاشو شد و در سال 1971 انتشار مجدد آن در Polydor (به عنوان آهنگ بهار) دستاورد چندانی نداشت. پترسون سپس از موسیقی کناره‌گیری کرد، سلامت روانی‌اش از بین رفت، قبل از پیوستن مجدد به گروه باربر در سال 1980 برای نامزدی‌های پرسود – این به آشفتگی منجر شد و او و باربر در سال 1983 از هم جدا شدند. پس از آن، سکوت از سر گرفته شد. سرویس و پترسون زمانی که در سال 1988 در ایر مستقر شد با هم دوست شدند. «او هیچ توجهی نمی‌خواست. ما با ترومبون و پیانو پارازیت می‌کردیم، اما او در کنسرت به من نمی‌پیوندد و نمی‌خواست کسی بداند او کیست. او گوشه گیر بود.»

پترسون در سال 2011 درگذشت. سرویس ادامه می دهد: «اوتیلی فرد دوست داشتنی بود، اما عمیقاً ناراضی بود. در سال 1964 او یک کنسرت انفرادی با سانی بوی ویلیامسون اجرا کرد، با حمایت یارد بردز، و ظاهراً فوق العاده بود. اگر او در آن زمان بیرون می‌رفت، به تنهایی می‌رفت، فکر می‌کنم یک شغل جدید، یک زندگی جدید داشت. در عوض، او برای مدت طولانی با باربر ماند.

متیوز می افزاید: «او یک جانور بسیار کمیاب است، و یک شخصیت خارق العاده در همه جا.» پس زمان برای کشف مجدد خواننده بلفاست که پیشگام بلوز بریتانیا بود.