تیدقایقی ناخوشایند در مجموعه آلدوس هاردینگ، پس از اینکه نسخه‌ای جذاب از Treasure، از آلبوم موفقیت‌آمیز او در سال 2019، Designer، واکنش شدیدی را از سوی جمعیت برانگیخت، او اولین کلمات خود را برای حضار بیان کرد. به طرز عجیبی شبیه یک هشدار است. او می گوید: «من دوستانه و باز هستم. “اما ما باید به چیزهایی که من می خواهم.”

همانطور که هشدارها می رود، کمی بعد از این واقعیت احساس می شود: شما می توانستید متوجه شوید که هاردینگ از همان لحظه ای که روی صحنه راه می رود، قصد انجام کارها را دارد. این به معنای اجرای کنسرتی است که با سکوت‌های طولانی و حامله – به قول خودش «هیچ کاریزمای بین آهنگ‌ها» – که در طی آن هاردینگ پایه میکروفون خود را تنظیم می‌کند، صندلی را روی صحنه حرکت می‌دهد و سازها را عوض می‌کند، که عادت دارد به آنها نگاه کند. طوری که انگار قبلاً آنها را ندیده است. وقتی او چیزی می‌گوید، غالباً حرفی برای گفتن ندارد: «این گیتار را در رودخانه‌ای پیدا کردم». “من نیاز به تنظیم مجدد دارم زیرا این” – محل برگزاری – “یک گنبد است”.

هنگامی که ساز نمی نوازد – یک گیتار زهی نایلونی، یک تنبور که به جای تکان دادن آن به صورت عمودی بالا و پایین می زند، یک کاباسا – آواز خود را با حرکات صحنه ای همراهی می کند، در حالی که به آرامی سر خود را از این طرف به طرف دیگر می چرخاند، مانند کسی که به داخل می رود. یک محیط ناآشنا و بزرگ کردن آن، یا رقصیدن با یک ناتوانی عمدی آزمایشی، انگار که در لبه یک میدان رقص است، مطمئن نیست که به آن ملحق شود یا خیر. او صدایی زیبا، قدرتمند و متبلور دارد، اما گاهی اوقات با فریادهای غیرمنتظره مختل می شود. ، و پیوسته به لهجه های عجیب و غریب و غیرقابل جابجایی می پیچد.

در آغاز تیک تاک به نظر می رسد که دیالوگی بین دو شخصیت در حال وقوع است – یکی با لو ریدش، دیگری با بال زدن، بلند و شیرین – البته دیالوگی که چندان منطقی به نظر نمی رسد. برچسب، من به او ایمان دارم، مرد مقدس. همچنین درجاتی از کشیدن صورت وجود دارد. تعریف تأثیرات موسیقایی هاردینگ آسان نیست – او در مصاحبه‌هایش به هیچ‌یک از آنها اشاره نمی‌کند، جایی که او به همان اندازه که روی صحنه حضور دارد گریزان باقی می‌ماند – اما شما می‌توانید اشاره‌ای از Talking Heads اولیه در مورد Staccato Old Peel را تشخیص دهید. می گوید: نام تجاری او نیز چیزی از ناهنجاری های مزاحم قدیمی دیوید برن را به همراه دارد.

شما می‌توانید همه این‌ها را هیجان‌انگیز، ناراحت‌کننده یا کمی بیش از حد رفتار و خودآگاهانه عجیب و غریب به نفع خود بیابید: مخاطبان امشب – همیشه حواس‌تان به آن است – در دسته اول قرار می‌گیرند. نکته واقعاً عجیب در مورد هاردینگ این است که، با وجود تمام عجیب و غریب اجرایی، صداهای خنده دار و اشعار غیرقابل توضیح، آنچه در مرکز کاری قرار دارد که او انجام می دهد به طور قابل توجهی ساده و ساده است. جدا از حباب های تکه تکه – و لحظه ای در طول Fever که در آن درامر او با ترومپت دوبل می کند، که خود یک شاهکار نسبتاً چشمگیر است – تنظیم آهنگ ها ساده است: راک ملایم با کیبورد خاموش، با قابلیت ملودیکی که بسیار بیشتر است. قابل توجه از هر یک از ویژگی های خاص همراه.

خیره شدن به هنری مور یک آهنگ زیبا و آبشاری دارد. سهولت و جریانی در The Barrel وجود دارد که تصاویر غنایی گیج کننده نمی تواند آن را از مسیر خارج کند. قلاب Passion Babe عمیقاً در مغز شما فرو می‌رود، بدون توجه به این که او آن را با صدایی عجیب و غریب می‌خواند. پس از اینکه هاردینگ به آرامی صحنه را ترک می کند، مدت ها طول می کشد، در حالی که او حرکت می کند، دست تکان می دهد، اما اخم می کند، انگار که تشویق، مانند سازهایی که می نوازد، برای او ناآشنا است.