Dبیایید برقص بووی مشتاق باید ثابت کند که تجاری ترین آلبومی است که او تا به حال ساخته است، و مبلغ نامعلوم و هنگفتی را که EMI، شرکت ضبط جدیدش، برای او پرداخت کرده است، توجیه کند. باید در RCA، شرکت سابق او، افسردگی قابل توجهی وجود داشته باشد.

بووی به من گفت که RCA از سه آلبوم آزمایشی اخیرش، Lodger، Low و حتی Scary Monsters ناراضی بوده است، و این شرکت به او پیشنهاد داده است که یک آپارتمان در فیلادلفیا به او بدهد به این امید که او آلبوم دیگری مانند Young ضبط کند. آمریکایی ها در عوض، او حتی یک حرکت آگاه‌تر از مد را انجام داده است: نه به صدای فیلی سیاه، بلکه به سبک فانک سیاه‌پوست نیویورکی معاصر، با کمک تهیه‌کننده‌اش، نیل راجرز، شیک.

این آلبوم بسیار تاثیرگذار و در عین حال کمی ناامید کننده است. این تا حدی به این دلیل است که او اکنون در یک زمینه قابل تشخیص و در دسترس کار می کند، برخلاف آزمایش با فریپ یا انو، و تا حدودی به این دلیل که تک آهنگ درخشان او، Let’s Dance/Cat People، بهترین دو آهنگ آلبوم را ارائه می دهد.

در اولین شنیدن ممکن است به نظر برسد که بووی در حال نواختن کمی تجاری و بی خطر است (حتی اگر این یک کارگردانی جدید موسیقی برای او باشد)، اما با ادامه گوش دادن، کیفیت مطلق نوازندگی، تنظیم ها و – مهمتر از همه – مهارت او به عنوان یک خواننده، آن را بیشتر و بیشتر شبیه یک کلاسیک کنید.

بسیاری از آهنگ‌ها یک پشتوانه رقص پراکنده، تهاجمی و جذاب نیویورکی را با ملودی‌هایی که دارای خطوط قلابی جذاب و خشخاش هستند، ترکیب می‌کنند. Modern Love، Plinky-plonk China Girl (روشی جدیدی از آهنگی که او با ایگی پاپ نوشت) و Criminal World همگی می‌توانند خوب باشند، اما در دست‌های کمتر رایج هستند.

بویی دارای صدای باشکوه و مطمئنی است و می تواند چیزهای بالقوه بی اهمیت را به حماسه تبدیل کند. یک لحظه باحال و ریتمیک، پس از آن با غرغر غرغر و نوازنده بزرگ، او به عنوان خواننده ای برای ماندگاری ظاهر می شود. آن آهنگ کریسمس که او با بینگ کرازبی ضبط کرد شاید مهمتر از آن چیزی بود که در آن زمان به نظر می رسید.