تیهفته او، همه چیز جز دختر، حساب‌های رسانه‌های اجتماعی دختر برخی از فیلم‌های گمشده این دو نفر را در زمان اولین آلبومشان، Eden در سال 1984، منتشر کردند. این کلیپ‌ها با شورش موهای پرخاشگر، خیابان‌های لندن با ظاهر کثیف و سیگار کشیدن در فضای داخلی، مانند یک کپسول زمان و یادآور محیطی هستند که این دو از آن بیرون آمدند: دهه 1980 تلخ‌تر، خاکستری‌تر و جدی‌تر از نوستالژی فرهنگی پاپ – با آن عاشقانه های جدید و یوپی هایی که به گوشی های تلفن همراه عظیم می پردازند – معمولاً اجازه می دهد.

همه چیز خیلی وقت پیش بود. گروه‌هایی که دهه‌ها پس از موفقیت خود اصلاح می‌کنند، معمولاً مسیر مشخصی را دنبال می‌کنند: نمایش‌های زنده با استقبال گرمی که آهنگ‌ها را پخش می‌کنند، و به دنبال آن آلبوم جدیدی طراحی شده است تا خاطرات خوشی را از شیوه‌ای که آنها – و طرفدارانشان – در گذشته داشتند، تداعی کند. اما بن وات و تریسی تورن هرگز گروهی نبودند که از چیزی پیروی کنند، مگر میل، همانطور که تورن زمانی می‌گفت، «سرپیچی از طبقه‌بندی حتی در خطر از دست دادن مخاطب تضمین شده». ادن آن‌ها را در میان موجی از هنرمندان دوبله‌های جدید جاز قرار داد، اما آنها هرگز آلبومی که شبیه آن بود نساخته‌اند: آلبوم آنها یک کاتالوگ پشتیبان است که در آن روح شیک و شیک با درام آشپزخانه-سینک-درام مستقل و خانه عمیق، جایی که ارکستراسیون‌های مجلل دهه 60 وجود دارد، می‌چرخد. مبارزه برای فضا با درامان باس با الهام از پیشای و الکس ریس.

بازگشت غیر منتظره آنها نیز همینطور است. نگرش دوسوگرای Thorn به اجرای زنده – موضوعی که در مسیر پایانی Fuse، کارائوکه به طرز شیرینی بررسی شده است – به این معنی است که هیچ تور تجدید پذیری با استقبال گرمی وجود ندارد. به غیر از صدای ترن که به گونه ای پیر شده است: عمیق تر، دور لبه ها کمی خشن تر، و اگر چیزی باشد، فرسوده تر، چیزی بیش از یک شباهت سطحی به کارهای گذشته آنها دارد. می‌توانید استدلال کنید که از جایی شروع می‌شود که Temperamental در سال 1999 متوقف شد – این قطعاً کار EBTG است که با موسیقی رقص دوباره تقویت شدند – اما این کاملاً درست به نظر نمی‌رسد. Temperamental محصول دوران خود بود که ریشه در هاوس و درام باس ایالات متحده داشت. فیوز نیز با پیشرفت هایی که در 24 سال بعد در موسیقی رقص رخ داده است، کامل است.

باس سنگین و گاراژ دو مرحله‌ای به ریتم بازکننده، Nothing Left to Lose می‌پرد و آن را کاملاً در دنیای پس از داب استپ قرار می‌دهد: الکترونیک شبح مانندی که در اطراف تصنیف‌های پیانوی آلبوم و اسلوموشن Lost تزیین شده است. کلاه های پر سر و صدا و نمونه های پیچ خورده و بی تن از صدای تورن. صداهای خفه‌شده «احتیاط به باد» و اعوجاج کرکی روی سوزن اعمال شده در فضای داخلی، خانه لو-فای راس از دوستان یا دی‌جی سینفلد را نشان می‌دهد. در فیلم When You Mess Up، صدای Thorn از طریق یک افکت Auto-Tune-مانند تغذیه می‌شود: نه آن چیزی که درخشش اندرویدی را به بخش‌های پاپ معاصر اضافه می‌کند، بلکه چیزی دراماتیک‌تر است که یکی از صداهای پاپ را کاملاً غیرقابل تشخیص می‌کند. شما گمان می‌کنید که تورن و بن وات این کار را انجام داده‌اند نه فقط به این دلیل که جذاب به نظر می‌رسد و در متن آهنگ کار می‌کند – ترن را ترک می‌کند، نقش یک دوست دلگرم کننده را بازی می‌کند و عملاً با خودش دوتایی می‌کند – بلکه به این دلیل که آنها نوع خاصی از طرفداران EBTG را می‌شناسند. آن را توهین آمیز تلقی خواهد کرد.

مانند آلبومی که EBTG جدید و ضرب‌محور را به جهان معرفی کرد، Walking Wounded در سال 1996، هیچ‌یک از این آلبوم‌ها هرگز مانند هنرمندانی در یک سن خاص که به آخرین روندها نگاه می‌کنند، نیست. این به طور شنیدنی توسط افرادی ساخته شده است که عشق عمیقی نسبت به موسیقی و درک آن دارند که از آن الهام گرفته اند. مطمئناً آن‌قدر آن را درک می‌کنند که متوجه می‌شوند که با صدای Thorn و آهنگ‌هایشان که از استاندارد فوق‌العاده بالایی برخوردار هستند، کاملاً کار می‌کند. دمای عاطفی آنها از ناامیدی تا مالیخولیایی متغیر است – حتی هیچ کس نمی داند که ما می رقصیم، یک پرتره قلمی زیبا از شخصیت های مختلف “به دام افتاده در یک احساس” در زمین رقص یک باشگاه پس از ساعت کاری، کیفیتی غم انگیز دارد – و به نظر می‌رسد که آن‌ها اغلب به همان اندازه تحت تأثیر رویدادهای جاری هستند که در سال 1985، «عشق نه پول» توسط بریتانیا تحت تاچریسم بود: «مرا ببوس تا دنیا رو به زوال باشد. هنگامی که شما بهم می زنید با خستگی از جنبه تقابل آمیز و نابخشودنی گفتمان عمومی مشخص می شود. به نظر می رسد شوقی که زیربنای آن هیچ کس نمی داند ما می رقصیم از قرنطینه ناشی می شود. زیباترین آهنگ می تواند Run a Red Light باشد – ملودی خاصی دارد – اما، با وجود تمام افتخارات او در مورد خطاناپذیری نقشه هایش، شما این احساس را دارید که قهرمان آن محکوم به شکست است، شاید فقط محکوم به شکست است.

البته، این حال و هوا همیشه در دنیای EBTG وجود داشت، پیوند بین بیست و چند ساله‌هایی که آهنگ‌های ضبط می‌کردند که با ریتم‌های سامبا و تأثیر جاز جذاب در فیلم‌های قدیمی آنلاین و افراد 60 ساله‌ای که فیوز را ساخته‌اند. این آلبومی است که با هر چیزی که قبلاً ضبط کرده‌اند متفاوت است و در عین حال کاملاً مطابق با گذشته خود است: بازگشتی که ارزش انتظار را دارد.

این هفته الکسیس گوش داد

Iraina – قند بالا
از اولین آلبوم ایراینا مانچینی – خواننده، ترانه سرا، دی جی روح و دختر دوست مدرسه دیوید بووی، جف مک کورمک – این یک تصنیف عظیم، چرخان و نمونه سنگین است که انگار از وسط یک رویا پخش شده است.