تیدر اینجا لحظه ای از آلبوم سوم RVG وجود دارد که باعث خنده من شد، سپس چند ثانیه بعد اشک ها را بر هم زد. رومی ویگر می‌خواند: «آنها در حال بازی قطره‌های مشتری هستند، زیرا هرگز واقعاً شما را نمی‌شناختند» – یک قافیه نابغه – قبل از اینکه بقیه صحنه باز شود: «اتاق بسیار سرد و تاریک است / خانواده شما ماسک زده‌اند / من می‌توانم مداحی را بشنوید / جریان کیفیت بدی دارد. کیکر به شرح زیر است: «نمی‌خواهم ببینم شما از طریق یک برگه در Google Chrome عبور می‌کنید».

آن آهنگ، Tambourine، سوگواری برای یک دوست از دست رفته از طریق لنز عجیب و غریب یک مراسم تشییع جنازه پخش زنده است – یک سناریوی عمیقاً صمیمی که از طریق یک رسانه وحشتناک غیرشخصی تجربه شده است. Tambourine این دوگانگی را به زیبایی به تصویر می کشد، و آنچه را که گروه پست پانک ملبورن به بهترین شکل انجام می دهد را در بر می گیرد: آشکارسازی عجیب و غریب زندگی مدرن از طریق اشعاری که مملو از رقت انگیز و طنز سیاه است.

RVG یک گروه استادانه اقتصادی است. اولین آلبوم آنها، A Quality of Mercy در سال 2017، کمتر از نیم ساعت به پایان رسید، بدون اینکه یک دقیقه (یا شعر) تلف شود. با گذشت زمان، آن‌ها به صداهای بلندپروازانه‌تری مانند Photograph، هفت دقیقه‌ای نزدیک‌تر از آلبوم Feral 2020 خود گسترش یافته‌اند – اما در بیشتر موارد، آهنگ‌های آن‌ها کوتاه و واضح باقی می‌مانند و بلافاصله به قلب موضوع می‌رسند.

رهبر گروه، Vager، کنترل صدای قابل توجهی دارد و به جزئیات روایت توجه دارد. اشعار او اغلب به چالش‌های ارتباطی و شکاف‌های بین عزیزان می‌پردازد که می‌تواند غیرقابل پل زدن باشد. نثر او، عمدتاً بدون تزئین، با صداقت برهنه‌اش مانند یک مشت ضربه می‌زند. موارد بیشتری در اینجا وجود دارد: در اولین تک‌آهنگ، Nothing Really Changes، او با تناقض دلتنگی برای کسی که با او بد رفتار کرده است دست و پنجه نرم می‌کند (“من از اعماق وجودم متنفرم هنوز هم برایت تنگ می‌شوم”)، در حالی که خورشید نیمه‌شب کوبنده آن را به سادگی بیان می‌کند. اما با عصبانیت کنترل‌شده تاول می‌زند: «می‌دانم که صحبت کردن با تو دیگر جواب نمی‌دهد/پس نمی‌کنم».

تاثیرات RVG همیشه واضح بوده است – آهنگ تیره You’re the Reason حالت بد خلقی Joy Division را به یاد می آورد و گیتار هولناک شخصیت های برجسته ای مانند Go-Betweens و Smiths در سازهای RVG مشهود است، در عین حال درخشان و غمگین.

اما مواد جدیدی نیز وجود دارد. Synths به شدت در این رکورد ظاهر می‌شود: Nothing Really Changes با یک اوج سر به فلک کشیده با یادآوری موج جدید دهه 80 به اوج خود می‌رسد، و صدایی ظریف با رشته‌هایی در زمین مشترک پوشانده می‌شود – یک بازکننده فریبنده آرام. باند عناصر را در یک ترکیب منسجم و قانع کننده متعادل می کند.

همچنین سوررئالیسم سالمی در Brain Worms وجود دارد که باعث تغییر لذت بخش سرعت می شود. RVG قبلاً با چیزهای پوچ معاشقه کرده است – جراح مغز و اعصاب کریستین، از آخرین آلبوم خود، ایمان و علم را در مقابل یکدیگر روی میز عمل قرار داد و یکی از بی احترامی ترین و هوشمندانه ترین لحظات آنها باقی مانده است.

آن‌ها اینجا با Squid، یک مسیر تاریک و گسترده که با یک استراحت ابزاری دلپذیر و متورم کامل می‌شود، آن را به پا می‌کنند. در طول یک ریف رعد و برق که در تمام طول ادامه دارد، واگر پس از بازگشت به زمان، قدم گذاشتن بر روی یک ماهی باستانی Tiktaalik و تبدیل شدن به یک موجود دریایی – سپس به زمان حال برمی‌گردد و متوجه می‌شود که وجود در شکل ماهی مرکب درد انسان را کاهش نمی‌دهد. این یک مفهوم عجیب و غریب است، اما یکی از به یاد ماندنی ترین آهنگ های گروه را ایجاد می کند، تمام خشم و دلخوری. همانطور که Vager مکررا شعار می دهد “من زیر آب هستم”، شما کمی احساس می کنید که در حال از دست دادن ذهن خود هستید.

از تبلیغات قبلی خبرنامه رد شوید