کریگ براون برای بازی One Two Three Four: The Beatles in Time ، برنده جایزه Baillie Gifford ، برنده جایزه برتر داستان نویسی انگلستان ، یک گروه از گروهی که به گفته داوران “هنر بیوگرافی را دوباره اختراع کرده” است.

کتاب براون که ترکیبی از تاریخ ، خاطرات روزانه ، زندگی نامه ، طرفداران نامه ها ، مصاحبه ها ، لیست ها و نمودارها است ، داستان این گروه و افراد در مدار آنها را روایت می کند. رئیس قضات مارتا کرنی آن را “یک جشن شاد ، بی احترام ، بصیرت از بیتلز ، برداشتی کاملاً اصیل از سرزمینهای آشنا” خواند.

وی همچنین گفت: “این کتاب همچنین یک کتاب عمیق در مورد موفقیت و ناکامی است که به اتفاق آرا از داوران ما جلب کرد. کریگ براون هنر بیوگرافی را دوباره اختراع کرده است. ” “در تاریکی عمیق سال 2020 ، ما شاخه ای از نور را کشف کرده ایم.”

وی افزود: “تصور وجود یک کتاب تازه در مورد بیتلز بسیار دشوار است زیرا بسیاری از مطالب در مورد آنها وجود دارد – اما این یک کتاب اصلی است.” “این مانند یک کلاژ است – او بسیاری از جزئیات جذاب را از بسیاری منابع انتخاب کرده و آنها را با هم بافته است تا بینش جدیدی درباره بیتلز به ما ارائه دهد. این یک کتاب خنده دار است ، اما همچنین بسیار عمیق است. “

براون ، نویسنده ، روزنامه نگار و نویسنده ستون دفتر خاطرات مجازی Private Eye از سال 1989 ، 50،000 پوند برنده است. او عناوینی از جمله “داستان شبح واقعی” کیت سامرزکال ، The Haunting of Alma Fielding را شکست داد. زندگینامه سودیر هزارزینگه در مورد توسن لوورتوره ، اسپارتاکوس سیاه و نگاه کریستینا لامب به تأثیر جنگ بر زنان ، بدنهای ما ، میدان نبرد آنها.

براون گفته است که هدف او این بوده است “انتقال لذت و هیجان دوران بیتلز ، و سرعتی که چهار نفر از آنها تغییر داده اند ، چه به بهتر و چه بد”.

“حتی اکنون ، عجیب به نظرم می رسد که وقتی بیتلز به پایان رسید همه آنها زیر 30 سال بودند و این شکاف بین من می خواهم دست شما را بگیرم و چرا در جاده این کار را نمی کنیم؟ فقط چهار سال بود. “او در مصاحبه ای برای این جایزه گفت. “من همچنین مشتاق بودم که تأثیر آنها را بر همه از HM ملکه گرفته تا چارلز مانسون نشان دهم. من احساس کردم که همه اینها به بهترین وجه در چند فصل کوتاه که مانند منشورها کنار هم قرار گرفته اند ، منتقل می شوند تا یک کلیدوسکوپ ایجاد کنند. “

“ادبیات بسیار زیاد بیتلز” به این معنی بود که براون “از زیر بار نوشتن یک تاریخچه بزرگ و چاق دیگر خلاص شد” و در عوض می توانست “علایق خاص” خود را دنبال کند. وی گفت ، این شامل “ردیابی داستان های افراد عجیب و غریب مانند” راهبه آوازخوان “یا ورق زدن نسخه های قدیمی مجله شنونده برای یافتن دلیل آنتونی بورگس با چنین علاقه ای به موسیقی آنها متنفر بود.

کرنی در جلسه داوری توسط همکار مجری بی بی سی شهیده باری ، رمان نویس سیمون اینگس ، نویسنده نیو ایالت لئو رابسون ، سردبیر نظر نیویورک تایمز ماکس استراسر و روزنامه نگار و نویسنده بی ویلسون پیوستند.