آاول، “فارست گامپ هیپ هاپ” مانند یک نام مستعار نامتجانس به نظر می رسد. مطمئناً کمتر شخصیتی وجود دارد که روح آن ژانر را کمتر از دونده سرعت کم هوش تام هنکس تجسم کند؟ اما دانته راس از این عنوان هیجان زده است. او در یک تماس زوم از خانه خود در لس آنجلس توضیح می دهد: «Gump رابط است. او به همه این چیزها متصل است. اما شما واقعاً نمی دانید او کیست.»

این سوبریکت که توسط Black Thought، خواننده اصلی گروه The Roots به راس داده شده است، یکی از تأییدیه‌هایی است که روی جلد کتاب خاطرات جدید راس، Son of the City، که جزئیات کار او به عنوان یکی از موفق‌ترین مدیران صنعت دهه 90 را نشان می‌دهد، زیباست. -هپ فهرست اعضای خانواده سلطنتی رپ که بقیه جلد را پر می کند گواهی بر وضعیت راس است: از چاک دی و مایک دی تا کوئست لاو و کوئین لطیفه.

مانند گامپ، راس صعود خود را از آغاز بدی ترسیم کرد. به عنوان یک بچه سفیدپوست که در خیابان های نیویورک از قبل بزرگ شده بود، نامزدی بعید به نظر می رسید که بتواند به آغاز عصر طلایی هیپ هاپ کمک کند. اما زمانی که Run-DMC در سال 1983 وارد صحنه شد، بلافاصله مجذوب خود شد. او از پانک به هیپ هاپ تبدیل شد و شروع به معاشرت در کلوپ های دوستدار رپ کرد، جایی که ارتباطاتی ایجاد کرد که درها را به صنعت باز کرد. راس می‌گوید: «فکر نمی‌کنم هیچ‌وقت با برنامه‌ای بیرون رفتم و با افرادی که به من کمک می‌کردند از نردبان بالا بروم، معاشرت کردم. اما من مطمئناً آرزو داشتم در تجارت موسیقی کار کنم.»

راس زمانی شروع به کار کرد که یکی از دوستانش در راش پروداکشنز، وابسته به راسل سیمونز و دف جم ریک روبین، کار تحویل را برای او به دست آورد. بلافاصله پس از آن، او به عنوان یک مدیر اجرایی A&R در تامی بوی رکوردز شناسایی شد. دوران تصدی او با اولین مأموریتش شروع مناسبی داشت – نظارت بر تولید برای De La Soul’s 3 Feet High and Rising. این آلبوم به یک کلاسیک فوری تبدیل شد و راس در چند آهنگ به نام «دانته اسکراب» نام برد. اولین کاری که راس امضا کرد ملکه لطیفه نوجوان بود. او به یاد می آورد: «اولین برداشت من از او این بود که او یک سوپراستار تمام عیار بود. او با لبخندی میلیون دلاری در اتاق قدم زد. وقتی دموها را شنیدیم، از بلندگوها بیرون پریدند.» (اولین آلبوم او که در زمان تصدی راس ضبط شد، اخیراً برای نگهداری در کتابخانه کنگره انتخاب شد.)

علیرغم این شروع قوی، حضور پنج ساله راس در الکترا رکوردز بود که کار او را مشخص کرد. راس در خاطرات خود این زمان را، شاید به طرز متعصبانه‌ای، به عنوان «یکی از باورنکردنی‌ترین بازی‌های هر فرد A&R که تا به حال شناخته‌ام» توصیف می‌کند. آلبوم‌های بازیگران راس در آن دوره عبارتند از: One for All از برند نوبیان، بازگشت به 36 چمبرز Ol’ Dirty Bastard و Mecca and the Soul Brother از Pete Rock & CL Smooth – همگی در 200 آلبوم برتر هیپ هاپ رولینگ استون لیست شده‌اند. با این حال، راس می‌گوید: «محققان احمق زیادی در جریان بودند. ما نمی‌دانستیم داریم چه کار می‌کنیم.» راس در طول دوره Elektra خود چندین ستاره آینده را نیز کشف کرد. با امضای قرارداد با رهبران مدرسه جدید، او حرفه بوستا رایمز را راه اندازی کرد، که آنقدر جوان بود که مجبور شد برای امضای قرارداد مادرش را همراهش بیاورد. و با امضای KMD، او جهان را با MF Doom فقید آشنا کرد، هنرمندی که به نظر می رسد شهرتش به عنوان “رپر رپر” هر سال بیشتر می شود.

در طول مسیر، راس از سبک زندگی وحشی که با کار در صنعت موسیقی همراه بود نیز لذت می برد. او برای دیدن جیمز براون پس از آزادی از زندان، در جت وارنر یک مفاصل سیگار کشید. او با یک رشته از افراد مشهور کوچک قرار داشت. در مقاطع خاصی به نظر می رسید که سبک زندگی او را بهتر کرده است. راس می‌نویسد: «من مثل ماهی می‌نوشیدم، دیگ‌های Cypress Hill-level-levels of Cypress را دود می‌کردم و دائماً با هم دعوا می‌کردم. یکی از این دعواها با معامله مشت راس با پی دیدی در یک کلوپ شبانه به اوج خود رسید. یک هفته بعد، راس دوباره در فروشگاه آرمانی با دیدی برخورد کرد. او می نویسد: «خدا را شکر که صلح کرده بودیم وگرنه ممکن است در مراسم تشییع جنازه خودم آن کت و شلوار را پوشیده باشم.

در نیمه دوم دهه 90، راس یک انتقال نادر انجام داد. او می‌گوید: «بسیاری از تهیه‌کنندگان تبدیل به افراد A&R می‌شوند. “اما تعداد زیادی از افراد A&R تولید کننده نمی شوند.” حرکت او به سمت دیگر میز، سطوح جدیدی از موفقیت تجاری را به همراه داشت. او با Everlast، خواننده رپ اصلی House of Pain، ترکیبی رادیویی از سافت راک و هیپ هاپ ساخت که آلبوم دو پلاتینی Whitey Ford Sings the Blues را ایجاد کرد و الهام بخش هزاران تقلیدکننده بود. فرصت‌های جدیدی باز شد، از جمله همکاری برنده جایزه گرمی در آلبوم فوق‌العاده سانتانا، و دو تیتراژ تولید در موسیقی متن فیلم امینم 8 Mile. راس می‌گوید: «برای پنج سال بسیار سرگرم‌کننده بود. “و بعد از آن دیگر سرگرم کننده نبود.”

راس در دهه‌های بعد به کار A&R بازگشته است، اما اعتراف می‌کند که لذت او کاهش یافته است. او می‌گوید: «هیچ‌کس با هنرمندی قرارداد امضا نمی‌کند، زیرا آهنگ‌های او را در یک میکس زیرزمینی شنیده‌اند یا گروهی را زنده دیده‌اند یا در یک باشگاه بودند و رکورد آنها را شنیده‌اند. “این واقعاً دیگر اینطور کار نمی کند.” در عوض، هنرمندان به طور فزاینده ای بر اساس ارقام جریان و تعامل رسانه های اجتماعی قرارداد می گیرند.

او اعتراف می کند که به همان اندازه مقصر است. او درباره کار اخیر خود در زمینه A&R می گوید: «نمی توانم به شما بگویم که به همه چیزهایی که امضا کردم افتخار می کردم. “آنها بخشی از میراث من نخواهند بود.” او در این کتاب در مورد امضای قرارداد رپر Ugly God با Asylum Records می نویسد. من فکر نمی‌کنم که Ugly God با استعداد باشد. من فکر می کنم او رکورد موفقی داشت. اما این برای من در سطح یکسانی از هنر نیست.» او می‌گوید و مقایسه‌ای منفی با De La Soul می‌کند، که او را «یکی از بزرگترین گروه‌هایی که تا به حال موسیقی ساخته‌اند» می‌داند.

از تبلیغات قبلی خبرنامه رد شوید