تیدر اینجا یک عکس عالی از تینا ترنر است که توسط جک رابینسون در سال 1969 برای Vogue گرفته شده است، سالی که او و همسرش، آیک، از رولینگ استونز در تور ایالات متحده حمایت کردند. به نظر می رسد تینا را در حال پرواز کامل نشان می دهد. برگه های تماس حاصل از فیلمبرداری نشان می دهد که رابینسون او را تشویق کرده است که در استودیو همانطور که روی صحنه می رقصد و آواز بخواند. صورت او در گوشه پایین سمت راست عکس است، گویی او فقط توانسته است او را در عکس بگیرد. دهانش کاملاً باز است، صورتش در هم رفته، چشمانش به سمت سقف بلند شده، موهایش به سمت بالا پرواز می کند.

این یک عکس فوق‌العاده است زیرا می‌تواند شبیه صدای تینا در سال 1969 به نظر برسد. آهنگ‌های آیک و تینا ترنر ضبط شده در مدیسون اسکوئر گاردن در نوامبر همان سال (با تأخیر در نسخه‌ای به مناسبت چهلمین سالگرد آلبوم زنده مشهور رولینگ استونز Get) گوش دهید. Yer Ya-Ya’s Out). این دو نفر با سرعتی نفس‌گیر یکی پس از دیگری نسخه‌های کاور را پشت سر هم می‌گذارند: ماری مغرور از Creedence Clearwater Revival، سرزمین دیوانه‌وار هزاران رقص، برداشتی از Come Together که در طی آن تینا در آهنگی که از بیتلز غایب است، انرژی جنسی شدیدی پیدا می‌کند. اصلی

هر چه او می خواند، صدایش خام، عنصری و به طرز شگفت انگیزی قدرتمند است. مانند لنز رابینسون، میکروفون به نظر می رسد که به سختی می تواند او را نگه دارد. با احترامی که برای رولینگ استونز قائلیم، از میزان چتزپا لازم برای دنبال کردن ترنرها در صحنه تعجب می کنید.

در حساب خود، تینا از همان ابتدا چنین بود، زمانی که هنوز آنا مای بولاک بود، “دختری با صدای بزرگ” که در روستایی تنسی بزرگ می شد. وقتی مادرش او را به خرید در نزدیک‌ترین شهر، ناکسویل می‌برد، بی‌نتیجه برای کارکنان مغازه‌ها آواز می‌خواند که از چیزی که از دهانش بیرون می‌آمد چنان مبهوت می‌شدند که به او پول می‌پاشیدند.

او ادعا می کرد که با صدای او و میل ذاتی به اجرا به دنیا آمده است، اگرچه صدای او ممکن است تحت تأثیر جماعت کلیسای ناکسویل باشد، جایی که بولاک ها گهگاه عبادت می کردند. او بعداً به یاد آورد: “آنها در بالای ریه های خود آواز می خواندند، آنها توسط خدا تسخیر شده بودند.”

لازم نیست روانشناس کودک باشید تا بفهمید که تمایل او به اجرا ممکن است با بدبختی زندگی خانگی او مرتبط باشد. ازدواج والدینش ناخوشایند و گهگاه خشونت آمیز بود. مادرش نسبت به او سرد و دور بود و وقتی تینا 11 ساله بود ناپدید شد. پدرش دو سال بعد از آن پیروی کرد.

مطمئناً، اولین باری که وارد یک استودیوی ضبط صدا شد، با شرکت در برنامه زنده آیک پس از برداشتن میکروفن و خواندن آهنگ بی‌بی کینگ «You Know I Love You» در حین اجرای کلوپ شبانه سنت لوئیس توسط گروه آیک، اینطور بود. پادشاهان ریتم در آن زمان، آیک قبلاً یک شجره موسیقی طولانی داشت – اولین تک آهنگ او، Rocket “88” که در سال 1951 توسط Jackie Brenston و His Delta Cats منتشر شد، در برخی از منظرها به عنوان اولین آهنگ راک اند رول مورد استقبال قرار گرفت (برنستون در واقع آهنگ آیک بود. ساکسیفونیست، گربه های دلتا پادشاهان ریتم)؛ او به عنوان استعدادیاب و تهیه کننده برای Sun Records کار کرده بود و با کینگ پیانو می نواخت – اما از لحظه ای که تینا ترنر، همانطور که از سال 1960 به بعد او را می شناختند، روی صحنه ظاهر شد، مشخص بود که ستاره کیست.

اولین تک آهنگ آنها، A Fool in Love، آهنگ خاصی نبود: ضبط به عنوان دمو در نظر گرفته شده بود، و آواز او صرفاً راهنمای خواننده دیگری بود تا آن را کپی کند. اما از اولین گریه بی کلام گرفته تا یک سری غرش های غوغایی که در پایان پخش می کند – صدایی که یکی از بنیانگذاران شرکت ضبط آنها را به “فریاد زدن خاک” تشبیه کرده است – تینا به قدری بر آهنگ تسلط داشت که نقشه تغییر کرد. Ike Turner and the Kings of Rhythm به کتاب Ike and Tina Turner Revue تبدیل شد. A Fool in Love قبل از اینکه وارد جدول موسیقی پاپ شود به یک موفقیت منطقه ای تبدیل شد.

در نشانه‌های اولیه رفتار کنترل‌کننده‌اش، او بولاک را مجبور کرد تا نام خود را – سال‌ها قبل از ازدواجشان – تغییر دهد و آن را به‌عنوان علامت تجاری، بسیار ناامید کرد. استدلال او این بود که اگر او را ترک کند، می‌تواند «تینا ترنر» دیگری را جایگزین او کند.

دنبال‌آپ‌های تک آهنگ نتوانستند ترفند جذب مخاطب پاپ را تکرار کنند و در چارت R&B محصور شدند. در حقیقت، موفقیت تجاری آیک و تینا به عنوان هنرمندان ضبط صدا در طول زندگی حرفه ای آنها بسیار زیاد بود. دوره‌های خشک طولانی وجود داشت که در آن هر چیزی که آزاد می‌کردند شکست خورد. فیلم کلاسیک River Deep – Mountain High چنان در ایالات متحده شکست خورد که تهیه کننده آن، فیل اسپکتور، به مدت دو سال به طور کلی از ساختن رکوردها دست کشید. آن‌ها توانایی گیج‌کننده‌ای برای دنبال کردن موفقیت‌های بزرگ از خود نشان دادند – Nutbush City Limits، یا جلد Proud Mary که نسخه اصلی Creedence Clearwater Revival را تحت‌الشعاع قرار داد و تبدیل به نسخه قطعی شد – با تک‌آهنگی با کیفیت برابر که به نوعی در پایین‌دست نمودارها متوقف شد.

درعوض، موفقیت و شهرت آن‌ها در برنامه زنده‌شان استوار بود، که با تور بی‌امان پیست چیتلین آمریکای سیاه بهبود یافت. این یک عرصه زنده برای افراد ضعیف نبود. شرایط سخت بود – تینا به یاد می‌آورد که در کلوب‌هایی که برای اجراکنندگان توالت فراهم نمی‌کردند، چه برسد به اتاق رختکن، و در نتیجه مجبور به ادرار کردن در شیشه‌ای می‌شدند – تماشاگران غوغا و گهگاه خشن بودند. ازدحام جمعیت در ضبط زنده lo-fi 1964 که در سال 1970 به عنوان جشنواره اجراهای زنده آیک و تینا ترنر منتشر شد، به نظر می رسد در وضعیتی ثابت و به سختی مهار شده باشد.

برای زنده ماندن باید یک عمل قاتل انجام می دادی که آیک و تینا انجام دادند. آن‌ها آهنگ‌های آپتمپوی خود را سریع می‌نواختند و تصنیف‌ها را به صورت حماسه‌های تلخ درآوردند. تینا و خوانندگان پشتیبانش، آیکت ها، با تعادل شگفت انگیزی بین دقت و رها کردن رقصیدند. صدای او به طور فزاینده ای قدرتمند و فرمانبردار شد. و او ظاهراً در تضاد با شخصیت واقعی خود در صحنه حضور داشت (او بعداً آن را “ارزان و جنسی” رد کرد).

خارج از صحنه، زندگی مشترک آنها وحشتناک بود، چنان ناامیدکننده ناسازگار بود که در سال های بعد، تینا در وهله اول توضیح نداد که چگونه آنها یک زوج شدند (او قبلا یک پسر با ساکسیفونیست گروه، ریموند هیل) داشت. آزاری که آیک به او کرد به حدی بود که او به اجرای جراحات عادت کرد و به قول خودش بر «آرایش، لبخند بزرگ و برخی حرکات رقص پر زرق و برق برای منحرف کردن حواس تماشاگران از زخم‌هایم» تکیه کرد. روی صحنه، به ندرت نتوانستند آن را اجرا کنند.

در مورد سوابق آنها هم همینطور بود. تینا در زندگی نامه خود، داستان عشق من، استعداد شریک خود را نادیده می گیرد، و می گوید که او “در یک سبک موسیقی، یک نوع پخش آواز، آهنگ های مشابه بارها و بارها گیر کرده است”. این یک موقعیت انفرادی است که انتقاد او از او بیجا به نظر می رسد. موسیقی آن‌ها هرگز قدرت معینی را از دست نداد، اما با گذشت زمان تغییر کرد و تغییر کرد و با تبدیل دهه 60 به دهه 70 به یک ترکیب قدرتمند فانک-راک تبدیل شد. گیتارهای چاق و فشرده و سینتی سایزر Nutbush City Limits در سال 1973 یا فانک مرطوب و شیدای Sexy Ida سال بعد – که مارک بولان تی رکس را با گیتار نشان می داد – قطعاً شبیه به نوسازی موسیقی دهه 60 نبود. .

تینا با وجود تمام نیروی اصلی صدایش، می‌تواند یک خواننده خارق‌العاده مبتکر باشد: کاور فوق‌العاده آنها از آلبوم Whole Lotta Love از لد زپلین، آهنگ را از درون به بیرون می‌چرخاند، و کیفیتی درخواست‌کننده و درخواست‌کننده جایگزین آهنگ اصلی می‌شود. نسخه‌ی Who’s Acid Queen که او در نسخه‌ی سینمایی تامی اجرا کرد، به همین ترتیب دگرگون‌کننده است و یک آهنگ راک را به روح فوق‌العاده‌ای تبدیل می‌کند. او همچنین ترانه‌سرایی با استعدادتر از اتکای‌اش به مطالب دیگران بود: او Nutbush City Limits را نوشت، آهنگی فوق‌العاده با استانداردهای هر کسی، و دنباله‌ای فوق‌العاده آن، Sweet Rhode Island Red.

این بدان معنا بود که اگر تینا در سال 1976 از دست شوهرش فرار کرد – پس از یک ضرب و شتم دیگر که او را غرق در خون کرد – اگر کار موسیقی تینا به پایان می رسید، جایگاه او در تاریخ پاپ تضمین می شد. برای مدتی، به نظر می‌رسید که ممکن است چنین اتفاقی بیفتد: آلبوم‌های انفرادی او شکست خوردند و او با ظاهر شدن در نمایش‌های تلویزیونی هزینه‌های زندگی خود را تامین کرد. مداخله غیرمنتظره تهیه کنندگان بریتانیایی بنیاد برق بریتانیا (مارتین ور و ایان کریگ مارش، که در ادامه Heaven 17 را تشکیل دادند) نیاز داشت تا حرفه خود را به مسیر اصلی بازگرداند.

هنرمندان مهمان او در آلبوم Music of Quality and Distinction ناخواسته آشکار می کنند که ستاره او چقدر پایین آمده است – او در کنار گری گلیتر، یکی از خواهران نولان و مجری تلویزیونی پائولا یتس ظاهر شد و آهنگ This Boots Are Made for Walking را می خواند – اما نسخه توپ سردرگمی وسوسه‌ها که BEF تولید کرد بسیار عالی بود. صدای او در برابر سینتی سایزرها، بوق های گروه بریتفونک Beggar and Co و گیتار انتزاعی پست پانک توسط Siouxsie و John McGeoch از Banshees، بسیار شیک بود.

این منجر به یک قرارداد ضبط جدید و آلبوم Private Dancer در سال 1984 شد، آلبومی که بخشی از آن توسط Ware تولید شد و اگر به اندازه Ball of Confusion پیشرفته نبود، با این وجود فضای مناسبی برای ترنر در چشم انداز پاپ دهه 80 پیدا کرد. این آهنگ که به شکلی براق تولید شده بود، جایی بین راک، سول و پاپ قرار می‌گرفت، آهنگ‌هایی که به آرامی در تاریخ شخصی او پخش می‌شد، همیشه از دیدگاه یک بازمانده خوانده می‌شد. بیان تلخ تجربه‌ای که به سختی به دست آمده بود، آهنگی بود که به‌طور باورنکردنی برای Buck’s Fizz در نظر گرفته شده بود که ترنر آن را ساخت.

در واقع، او همه چیز را در Private Dancer برای خودش ساخت و متن هر آهنگ را کاملاً در بر گرفت: خواندن هیجان انگیز او از Al Green Let’s Stay Together حکایت از زنی دارد که متوجه شد فرصتی غیرمنتظره به او داده شده است و قصد داشت آن را بگیرد. با هر دو دست

رقصنده خصوصی او را به ستاره ای بزرگتر از همیشه تبدیل کرد، با کمک این واقعیت که قدرت تینا به عنوان یک مجری زنده با گذشت سالها کاهش یافت. برای اثبات، حضور پر انرژی او در سال 1985 Live Aid را با میک جگر تماشا کنید. صعود او به اقشار کمیاب سلطنتی صخره کاملاً شایسته بود. اگر صدای او به زودی به سمت میانه راه منحرف شد، رکوردهای او هرگز از فروش در مقادیر زیاد متوقف نشدند، و همچنین تأکید نکردند که او چه خواننده فوق العاده ای بود. تصنیف قدرتمند The Best برای بانی تایلر شکست خورده بود: آواز تینا لازم بود تا آن را به آهنگی فراگیر تبدیل کند. ما به قهرمان دیگری نیاز نداریم (Thunderdome) شعری داشت که از داستان فیلم مکس دیوانه جدا شده بود، اما تینا به نوعی آن را فروخت.

مهم نیست که آلبوم‌های او چقدر حرفه‌ای می‌شدند، همیشه نکات برجسته پراکنده وجود داشت (هر چیزی که می‌خواهید محصول Trevor-Horn، از وحشی‌ترین رویاهای 1996، نمونه‌ای در این زمینه است) و همیشه این حس وجود داشت که صدای او از محیطی بسیار متفاوت می‌آمد. جایی که او اکنون در آن زندگی می کند. او احتمالاً از شما برای اشاره به آن تشکر نمی کرد – در داستان عشق من، او بسیار مشتاق بود تأکید کند که او یک بانوی باصفا است، از شخصیت روی صحنه خود جدا شده و به چیزهای زیباتر در زندگی علاقه دارد – اما کمی خاکی بودن و شن بودن مدار چیتلین، اشاره ای به “خاک فریاد”، تا پایان کار تینا ترنر به او چسبیده بود.