مندر موجی از آلبوم‌های رقص پاپ خیره‌کننده با توپ پر زرق و برق که نور کمی به تاریکی سال ۲۰۲۰ می‌درخشید، Future Nostalgia اثر Dua Lipa یک هیولا شکست‌خورده در جهان بود – شماره ۱ در ۱۵ کشور، ۱۰ میلیارد استریم و با تکیه بر Spotify. در همین حال، دیسکوی کایلی مینوگ، موفقیت‌های تجاری و انتقادی حرفه‌ای بود که نویسنده‌اش را پس از هجوم به آلبوم‌های کانتری و کریسمس به زیستگاه طبیعی خود بازگرداند. اما Jessie Ware’s What’s Your Pleasure؟ باکلاس ترین بود برخلاف Future Nostalgia و Disco با رنگ نئون، سرخوشی در فضای رقص را در سایه‌های سردی رنگ آمیزی کرد و در آستینی پیچیده شد که یادآور یکی از پرتره‌های پولاروید اواخر دهه ۷۰ اندی وارهول بود. این مجموعه از نام‌های قدیمی به عنوان همکار استفاده کرد – تهیه‌کنندگان خانه میدلند و مورگان گیست و جوزف مانت از مترونومی در میان آنها – و از نقاط مرجع آشکار اجتناب کرد و در عوض تحت تأثیر دیسکوی ایتالو، تهیه‌کننده روح باروک، چارلز استپنی و نوعی قلاب‌کشی عمل کرد. صدای 110bpm که اندرو ودرال فقید در شب های عشقی از فضای ماورای جو از آن استفاده کرد.

با اعتماد به نفس و اعتماد به نفس، به نظر نمی رسید که آخرین تاس از سوی یک هنرمند در پایان کارشان بیفتد، اگرچه دقیقاً همین بود. ناامید شده از استقبال گرم، آلبوم 2017 خود را به نام Glasshouse فراهم کرد – راهی برای میانه راه که شامل یک قطعه پایانی است که توسط اد شیران نوشته شده است – و همانطور که اخیراً بیان کرد خسته از این که “احساس کند” من نیاز داشتم که آدل بعدی باشم.» ور مدیریت خود را اخراج کرد و به این فکر کرد که موسیقی را به طور کامل کنار بگذارد تا بر روی پادکست بسیار محبوب خود یعنی آداب میز تمرکز کند. سه سال بعد، موفقیت What’s Your Pleasure؟ یعنی که! حس خوبی دارد! از جای دیگری می آید و شاید انتظارات متفاوتی دارد.

این تیم اصلی Pleasure متشکل از Ware، جیمز فورد تهیه‌کننده و دنی پارکر و Shungudzo Kuyimba ترانه‌سراها را دوباره متحد می‌کند، اما یک انتقال پول کلان اضافه می‌کند: استوارت پرایس، تهیه‌کننده اعترافات مدونا در یک زمین رقص، و بخش قابل توجهی از نوستالژی آینده. دو تک‌آهنگ اصلی آن به ترتیب در رادیوهای 1 و 2 به نمایش درآمده‌اند که نشان از اعتقاد به جذابیت بین نسلی وار است. هر دو به طور قابل توجهی با رنگ روشن تر و مستقیم تر از هر چیزی که سلف خود ارائه کرده است. ویدئوی اول، Free Yourself، ور را نشان می‌دهد که روی یک ستون ایستاده است، که توسط رقصندگان آندروژن احاطه شده است، و به معنای واقعی کلمه پرچم غول‌پیکری را با عنوان نقش بسته روی آن تکان می‌دهد.

اما اگر در ظاهر که! حس خوبی دارد! گستاخ تر و پیشروتر است – آهنگ های سرود سنگینی که به وار، همیشه خواننده ای قوی، نیاز دارند که به جای استفاده از صدای نفس گیر که تنظیمات پیش فرض قبلی خود بود، آن را به کمربند بکشد. ، پارچه مرغوب. گاهی اوقات، برای دنبال کردن اثر نشاط‌آور، دستش را بیش از حد بازی می‌کند و پوزخندش کمی ثابت می‌شود، مخصوصاً در مورد Beautiful People، که وار آواز می‌خواند. اما به طور کلی، این موسیقی پاپ است که توسط افرادی ساخته شده است که واقعاً می دانند دارند چه می کنند. آهنگ‌ها ملودی‌های ضد گلوله و گروه‌های کر قاتل دارند، در حالی که اشعار تند و تیز فراوانند: «جیمی دروغ می‌گوید، جیمی گریه می‌کند، جیمی درست مثل بقیه بچه‌ها») با تصاویر جدید و به‌شدت شوخ‌آمیز کریستینا مقایسه می‌شود. دمی ماوند هیپستر دهه 80 یورک.

علاوه بر این، این موسیقی پاپ است که توسط افرادی ساخته شده است که هم ذائقه عالی دارند و هم حس خوبی برای استفاده سبک از الهامات خود دارند. آهنگ عنوان نشان می‌دهد که کسی به آهنگ Remain in Light توسط Talking Heads گوش می‌دهد، از این رو سازهای کوبه‌ای پراکنده و بیش‌فعالی و برنج (از گروه Afrobeat لندن کوکوروکو) تداعی‌کننده نواختن جان هاسل در Houses in Motion است، اما شبانه‌ای عرق‌آور و شبانه مشابه را تداعی می‌کند. خلق و خوی بدون از دست دادن هویت خود یا لغزیدن در خمیر. ترانه‌ها بیشتر به جزییات تاریخی کوچک می‌آیند، نه اینکه برای تاثیرات یکپارچه‌سازی‌شده به‌عنوان یکپارچه‌سازی پرفروش باشند: اثر مخرب اما پیش‌راننده‌ی درام رول‌های برنامه‌ریزی‌شده در موسیقی خانه اولیه. اشاره ای به آهنگ نمایشی که برخی از دیسکوها را روی مروارید رنگ آمیزی کرد. تأثیر غالباً نادیده گرفته شده موسیقی لاتین در خانه دهه 90 نیویورک در فیلم Begin Again. هیچ چیز در اینجا شبیه به تلاش ور در یک لباس فانتزی نیست. درعوض، شخصیتی که پادکست او را به چنین موفقیتی رسانده است، می درخشد و مشغولیت آلبوم را با شوخی خشک محو می کند – «آن را تکان بده تا مرواریدها بریزند». “من کمی سرگرمی در آغوش تو دارم”؛ با افتخار خودش را «یک عجایب و یک مادر».

آهنگ پایانی This Lips تقریباً جذابیت آلبوم را خلاصه می‌کند: یک گروه کر بزرگ، یک متن ترانه، یک تنظیم برنجی افسانه‌ای که به طور متناوب روی سطح آهنگ شناور می‌شود و آن را از آب بیرون می‌کشد. این دیسکوی قرن بیست و یکمی است که هرگز به کلیشه های مزاحم متوسل نمی شود. اگر موفقیت سلف آن تا حدی به لطف انتشار در دوران رقص اجباری آشپزخانه بود، آن! حس خوبی دارد! نشان می دهد که در واقع عمدتاً به کیفیت آن بستگی داشت: استاندارد بالایی را تعیین کرد که به نظر می رسد Ware کاملاً قادر به حفظ آن است.

این هفته الکسیس گوش داد

Paracosmos – زمینی
سول حماسی، با یک تعقیب‌کننده قایق‌های راک درخشان و آوازهای پشتیبان از اسطوره سول بریتانیایی لیندا لوئیس.