مارک استوارت که به خاطر ترکیب گیج‌کننده و سیاست زده‌اش از پست پانک، دوبله و فانک به‌عنوان رهبر گروه پاپ و در یک حرفه انفرادی مورد تحسین قرار گرفت، در سن 62 سالگی درگذشت.

خبر مرگ او توسط لیبل Mute تایید شد و نوشت: به احترام این مرد اصیل، نترس، حساس، هنرمند و بامزه، خودتان فکر کنید و همه چیز را زیر سوال ببرید. دنیا به خاطر مارک استوارت تغییر کرد، بدون او هرگز مثل قبل نخواهد بود.” هیچ دلیلی برای مرگ ذکر نشده است.

استوارت در سال 1960 به دنیا آمد و در بریستول بزرگ شد، جایی که در سال 1977 گروه پاپ را با دوستان باشگاه جوانان جان وادینگتون و سایمون آندروود تشکیل داد و به زودی گرت سیگر و بروس اسمیت را برای تکمیل ترکیب اضافه کرد.

با نام گروه تا حدی کنایه‌آمیزشان – هرچند با یک موسیقی پاپ روشن – با آغوش باز از جنبش پانک آن زمان استقبال کردند و از دیدن کلش الهام گرفتند. استوارت بعداً توضیح داد: “غرور قدرت وجود دارد و چیزی که ما از پانک گرفتیم، قدرت تکبر بود.”

اما گروه از موسیقی پانک منحرف شد و از سازهای جازی، بداهه نوازی، خطوط باس فانک و انتزاع پر سر و صدا استفاده کرد. آوازهای زیبا و واضح استوارت، مانند یک فرم بسیار موسیقایی از گفتار نامطلوب، به آنها کمک کرد تا بیش از پیش برجسته شوند، و اولین آلبوم آنها در سال 1979 Y – که با تهیه کننده دوبله دنیس بوول ساخته شد – به عنوان یک نقطه عالی در جنبش پست پانک در نظر گرفته می شود. .

پیگیری تفرقه‌انگیز آن‌ها در سال 1980 برای چه مدت دیگر قتل عام را تحمل می‌کنیم؟ بیشتر تجاری بود، با ریتم های فانک فشرده تر و پیشگویی از موسیقی صنعتی بقیه دهه. همچنین با گروه آمریکایی Last Poets که به عنوان پدران هیپ هاپ شناخته می شوند، همکاری داشت.

پس از اجرای یک رالی بزرگ CND در میدان ترافالگار، گروه پاپ اواخر همان سال از هم جدا شد و استوارت، همراه با اسمیت و وادینگتون، به New Age Steppers، یک گروه موسیقی دوبله به سرپرستی آدریان شروود که شامل دیگر افراد برجسته پست پانک نیز می‌شد، پیوست. مانند Ari Up و Viv Albertine از Slits و Keith Levene از Public Image Ltd.

استوارت به همکاری با شروود در نسخه‌های انفرادی به عنوان مارک استوارت و مافیا ادامه داد، که علاقه او را به دوبله افزایش داد. با شروع آلبوم 1985 As the Veneer of Democracy Starts To Fade، او همچنین ارتباط خود را با هیپ هاپ ایالات متحده با استفاده از یک گروه پشتیبان با گیتاریست Skip McDonald، نوازنده باس Doug Wimbish و درامر Keith LeBlanc که در Sugar Hill Records پخش کرده بود ادامه داد. به عنوان خطوط سفید و پیام.

آلبوم انفرادی او در سال 1987 با حمایت مجدد مک‌دونالد، ویمبیش و لبلانک و شروود به‌عنوان تهیه‌کننده، همچنین شامل کمک‌های ریویچی ساکاموتو فقید و موسیقی اریک ساتی بود. او دو آلبوم دیگر با این ترکیب منتشر کرد – Metatron (1990) و Control Data (1996) – و همچنین با افرادی مانند Daddy G از گروه Bristolians Massive Attack همکاری کرد.

مجموعه Kiss the Future در سال 2005 با صدای پانک-فانک که در آن زمان احیا شده بود، پیش از انتشار انفرادی دیگری به نام Edit در سال 2008، مخاطبان جدیدی را برای او به ارمغان آورد.

گروه پاپ در سال 2010 برای اجرای برنامه های زنده اصلاح شد، مجموعه We Are Time را در سال 2014 منتشر کرد و سپس یک آلبوم استودیویی کاملاً جدید در سال 2015، Citizen Zombie، توسط تهیه کننده برنده اسکار ادل، پل اپورث، منتشر کرد. آخرین آلبوم سال بعد، ماه عسل در مریخ منتشر شد.

استوارت همچنین با هنرمندانی مانند بابی گیلسپی از Primal Scream و کنت آنجر فیلمساز تجربی در آخرین آلبوم انفرادی خود، The Politics of Envy در سال 2012 همکاری کرد.

او در مصاحبه‌ای در آن سال سبک بسیار جهانی خود را توضیح داد: «فکر می‌کنم فقط جرقه می‌زنم و سعی می‌کنم چیزهایی را کنار هم بگذارم که لزوماً مناسب نیستند. من خوشحالم که یک باس لاین غنیمتی را روی یک گیتار Slayer قرار می دهم – برای من دوباره برمی گردد به برش و چسباندن و انجام یک کولاژ پانک، قرار دادن سر رونالد ریگان روی یک مدل گاوچران همجنس گرا یا چیز دیگری. من از حدود شش سالگی در مورد انجام چنین کارهایی کلافه بودم. تا حدی، مردم درگیر هستند، اما برای من می توانم در همان 10 دقیقه به برخی از کارهای پا، صدای دیوانه وار ژاپنی یا یک آهنگ پاپ آدامسی گوش دهم.»

موسیقی او همچنین آشکارا سیاسی بود، بی‌عدالتی، سرمایه‌داری و ظلم اقتدارگرایانه را محکوم می‌کرد، در حالی که هنر را به عنوان یک فرار جشن می‌گرفت – گاهی اوقات در فضای یک آهنگ واحد، مانند کلاسیک گروه پاپ ما همه فاحشه هستیم. او در سال 2008 گفت: “استدلال ها خوب هستند.” در مغازه‌های اطراف اینجا مردم می‌گویند «نمی‌خواهم به سیاست فکر کنم»، به آنها آموزش می‌دهند، آن را پشت پرده نگه می‌دارند.»

دانیل میلر، رئیس Mute، ادای احترام کرد و گفت: “تأثیر موسیقی او بسیار بیشتر از آن چیزی است که اغلب تصدیق می شود … من نمی توانم تصور کنم که شما چیزی غیر از بی قراری باشید، اما امیدوارم آرامش بسیار خاص خود را پیدا کنید.”

شروود استوارت را «بزرگترین تأثیر موسیقی در زندگی من و خانواده بزرگ ما دلتنگ شما خواهند بود» خواند، در حالی که گرت ساگر از گروه پاپ گفت: «مارک شگفت‌انگیزترین ذهن نسل من بود».