تیاو در سال 2003 حمله به عراق تأثیر کوچک اما قابل توجهی در هیپ هاپ ایالات متحده بر جای گذاشت. همانطور که امینم روی موش رپ می‌کرد و التماس می‌کرد: «دیگر برای نفت خونی نیست، ما نبردهای خودمان را داریم تا در خاک خودمان بجنگیم، «بکوب، هل بده، هل بده، ماش، لعنت به بوش/ تا زمانی که سربازان ما را به خانه بیاورند.» در کنار یک ویدیوی مستقیم جی زی در سال 2003 رپ کرد و MF Doom یک سال پس از تهاجم، در آهنگ Madvillain سؤال کرد که هدف از آن در آهنگ Strange Ways چیست: «همه چیزی که به دست می آورید بچه های گم شده هستند. / در حالی که روسا پشت میزها می نشینند، میلیاردها هزینه دارد / دو نیم کردن انسان ها، گوساله ها و بازوها / فقط یک طرف اجازه دارد بمب داشته باشد.

اما صحنه رپ در عراق به همان شکلی که اکنون مطرح شده است، رونق نیافت – نوازندگان عراقی مانند کادم الساهر بسیار محبوب به تولید موسیقی متاثر از موسیقی معمول ادامه دادند. چوبی و چلگی سبک‌های فولک و پاپ – و بنابراین این حرف‌های نسبتاً نادر از سوی رپرهای آمریکایی بر گفتگوهای پیرامون جنگ غالب شد. با این حال، در 20 سال پس از آن، خواننده های رپ در عراق و دیاسپورا تجربه زندگی خود از درگیری و بازتاب های خود را در مورد میراث آن بیان کرده اند، که اغلب لحن متفاوتی نسبت به نحوه مستندسازی این درگیری در رپ غربی دارد.

یک نسل کامل که پس از تهاجم به دنیا آمدند، با پس لرزه های جنگی زندگی کردند که ادامه دارد و این جل ایل جدید (نسل جدید) احساسات والدین خود را نسبت به دوران گذشته کشور مشترک نداشتند (که در ترانه‌های «اوج» عراقی مانند دروب الصفر از ستا هاگوپیان و فوق النخال ناظم الغزالی بیان می‌شود). در عوض، آنها به طور تحریک آمیزی از ابزار یک ژانر، رپ، استفاده کردند که از کشوری که مسئول مخمصه کشورشان بود، سرچشمه گرفته بود. این کنایه یکی از دلایلی است که امروزه طنز در رپ عراق حاکم است.

شاید قوی‌ترین مثال این باشد این عراق است از I-NZ، نسخه‌ای از رپر آمریکایی Childish Gambino، This Is America – هر دوی آن‌ها درباره فساد کشورهای مربوطه تفسیر می‌کنند. این جوان عراقی از شبه نظامیان مورد حمایت ایران (“فساد منطقه / هیستری فارسی”)، ترور و سانسور (“ممکن است به خاطر این تیراندازی شوم / ممکن است شما مانع این کار شوید”) و البته اشاره به ماجرای بوش در سال 2003 استناد می کند. تهاجم و استخراج نفت: “غذا برای بشکه ها و بشکه ها.” او همچنین به طنز استفاده از فرهنگ ستمگرش اشاره می کند: “ایالات متحده به من آموخت.”

حسین خلیفه خواننده رپ 23 ساله AKA Khalifa OG محبوب ترین خواننده رپ عراق است – آهنگ 2022 بغدادی Tapsy دارای 16 میلیون بازدید است و هوشمندانه از یک آهنگ سنتی استفاده می کند. زنبور صدای طبل در موسیقی سنتی چوبی عراقی در کنار آهنگ هیپ هاپ غربی شنیده می شود. خلیفه، مانند آی-ان. مجاز است» (در عربی این لحن گزنده تری دارد). سال گذشته، او به نشنال گفت که استفاده از طنزهای بازیگوش راهی برای کمک به عراقی ها در روند و عبور از جنگ است. او گفت: «ما به عنوان مردم عراق همیشه ناراحت و افسرده هستیم. ما نمی خواهیم به چیزهای غم انگیز در مورد واقعیت خود گوش دهیم … من سعی می کنم در مورد مشکلات خود به شیوه ای سرگرم کننده صحبت کنم. ما نمی‌توانیم در مورد مسائل مداخله کنیم. ما باید آن را سرگرم کننده نگه داریم. اگر نه، دیگر چرا زندگی می کنیم؟»

اما رپرهای دیگر طرفدار داستان سرایی مستقیم هستند و آسیب های جنگ را با جدیت منتقل می کنند. وایف در حالی که داستانی عراقی را در قسطات عراقی تعریف می کند، می گوید: «سرنوشت من در دستان سربازان آمریکایی بود، زیرا خیابان های ما خطرناک شد.» خیابان ها/ و ما قربانی شدیم.» علیرغم سنگینی اشعاری که از سال 2003 واقعیت عراقی ها را دیکته می کند، آهنگ با ندای مقاومت و امید به پایان می رسد: «زندگی من بیهوده خواهد بود اگر بگذارم وضعیتم آینده ام را دیکته کند… ادامه خواهم داد و نخواهم کرد. دست از حقوقم بردار.»

در خارج از عراق، خوانندگان رپ با میراث عراقی مدت‌هاست که جنگ را پردازش می‌کنند و در حالی که درباره وضعیت عراق معاصر سروصدا می‌کنند، قوی‌ترین اشعار آن‌ها بر حاشیه‌سازی‌هایی که در غرب با آن روبه‌رو هستند تمرکز دارد. قابل توجه ترین آنها نارسی نارس، با نام مستعار یاسین آلسالمان است. خواننده رپ کانادایی-عراقی، که همچنین استاد دانشگاه کنکوردیا مونترال است و دوره‌هایی در مورد کانیه وست و کندریک لامار تدریس می‌کند، به من می‌گوید که از رپ برای پتانسیل آن استفاده می‌کند. [to be] هم بیانی و هم آموزشی – یک فرد واقعاً می‌تواند صدای درونی خود را پیدا کند و آن را بیرون بیاورد و سپس واقعیتی را که آرزویش را دارد آشکار کند.

او در آهنگ‌هایی مانند ماکو کلاسیک خود، هم از طریق شعر و هم از طریق تولید، علیه اسلام‌هراسی مخالفت می‌کند – نمونه‌ای از آهنگ چوبی نمادین سواد عبدالله که در آن او ادعا می‌کند «کسی بهتر از ما نیست»، نارسی رپ می‌زند: «می‌ترسم که اگر از آن متنفر هستید، احتمالاً از ما می ترسید.» در این ویدئو ما می‌بینیم که «لعنت به محمد، به عراق برگرد» که روی دیوار کبک نوشته شده است، و صدای نارسی سپس از اذان مسلمانان تقلید می‌کند: یک ردّیه. فاجر الکیسی، هنرپیشه، در معرفی فیلم عاشق من (از من متنفر باش) می گوید: «ترس، آتش، قحطی / هیچ چیز از دهه 90 تغییر چندانی نکرده است، به جز شاید مدل مو.» تأثیرات هنوز طنین انداز جنگ خلیج فارس در سال 1991، اولین حمله آمریکا به عراق – و ضربه زدن به مدل موی مردانه ظالمانه امروزی عراق.

نارسی و خانواده اش که در کبک بزرگ شدند، به عنوان دشمن برچسب خوردند. او می‌گوید که او احساس می‌کرد که دیگران فقط می‌توانند او را از دریچه‌ی جنگ درک کنند، جنگی که الهام‌بخش دفاع بود و «عراق را به خط مقدم هویت من رساند». ما مردمی فراموش شده هستیم – مردمی که بی‌عدالتی و جنگ به آن‌ها برچسب سرکوب شده‌اند، اما می‌دانستم که میراث فرهنگی ما چقدر قدیمی و غنی است.»

این انگیزه او را برانگیخت تا داستان‌های عراقی را از نقطه‌ای مثبت تعریف کند، اهمیت تاریخی عراق را برای جهان برجسته کند و از هیپ‌هاپ استفاده کند، بلندگوی بلند ضد نظام و رسانه‌ای عالی برای انتقاد از آنچه نارسی آن را «20 سال زندگی» می‌نامد. عروسک گردانی و خشونت». از نظر نارسی، پردازش کامل جنگ تنها از طریق عدالت امکان پذیر است، عدالتی که عراقی ها هنوز آن را دریافت نکرده اند و هرگز احتمال نمی دهند. نارسی می‌گوید، بنابراین برای هنرمندان عراقی استفاده از ابزار هیپ‌هاپ برای بیان حقیقت ظلم خود توسط «همان سیستم استعماری که به سیاه‌پوستان و قهوه‌ای‌ها در آمریکا سرکوب می‌کرد، طبیعی است».

حس اتحاد بین مردم تحت ستم همچنین موسیقی فعال و خواننده رپ ساکن لندن، Lowkey، آکا کریم دنیس را متمایز می کند. در Iraq2Chile، مانند نارسی، لاوکی از رپ استفاده می‌کند تا شنوندگان را در مورد واقعیت‌های عراق آموزش دهد («این در مورد ترحم، اعانه یا همدردی نیست / درباره اشتغال، آب و برق است») و بین مداخله نئولیبرال ایالات متحده در عراق و شیلی ارتباط برقرار می‌کند: «دولت فروش» دارایی برای منافع خصوصی خیانت واقعی است.» ارواح گرنفل کسانی را که در آتش سوزی برج گرنفل جان باختند، سرود می دهد، که اکثر آنها اقلیت های قومی از منطقه وانا و تعدادی از آنها عراقی بودند.

صحنه رپ عراق همچنان به جنگ پاسخ می دهد و فسادی را که از زمان تهاجم در رهبری کشور مستقر شده است، به چالش می کشد، اما برای جشن گرفتن شادی و فرهنگ عراق فراتر از درگیری نیز در حال تکامل است. بیگ هاس، تهیه کننده معتبر سعودی، اخیراً نه خواننده رپ داخلی و دیاسپورایی عراقی مانند عود خالد و نایومی را برای آهنگ فری استایل عراق سایفر گرد هم آورده است که نیم میلیون بازدید در یوتیوب به دست آورد و در مورد همه چیز، از تقابل والدین و مهاجر گرفته تا دوبله، رپ می خواند. به معنی بازی با کلمات نایومی ساکن سوئد نیز در حال تنوع بخشیدن به صحنه‌های تحت سلطه مردان است و با استفاده از عود در آهنگ OMG خود به فرهنگ عراقی خود ارجاع می‌دهد. نارسی استدلال می کند که دوران جدید شجاعت و بازیگوشی در میان نوازندگان جوان به این معنی است که عراق “بالاخره صدای خود را روی زمین پیدا می کند”، و هویت عراقی را با شرایط خاص خود بازسازی می کند: “زمان آن رسیده است که برادران و خواهران ما بدرخشند.”