استینگ، خواننده، ترانه سرا

من و دومینیک میلر نوازنده گیتار هر چهارشنبه در خانه ام در ویلتشایر دور هم جمع می شدیم. یک هفته دم با چهار آکورد وارد شد. گفتم: “من صدای آن را دوست دارم” – و در نهایت به شکل یک آهنگ درآمدیم. آن را با هدفون به داخل باغ بیرون آوردم و فقط به این فکر کردم که “داستانی که این موسیقی می خواهد بگوید چیست؟” آکوردها سکسی نبودند – متفکرانه بودند. بنابراین من به کسی فکر می کردم که از مغز خود استفاده می کند.

من به ایده یک بازیکن کارت رسیدم که فیلسوف هم باشد. از بچگی، گل میخ پنج کارتی بازی کرده بودم. سال‌ها بعد، یکی به من تاروت یاد داد و من برای مردم مطالعه می‌کردم و همه این چیزهای تاریکی را که از گفتن آنها نگران بودم، می‌دیدم. در پایان، آنقدر ترسناک شد که آن را رها کردم، اما شیفته کارت‌های تاروت و رابطه آن‌ها با کارت‌های بازی معمولی ماندم – الماس‌ها پنتاکل هستند و بیل‌ها شمشیر هستند. بنابراین برای آهنگ، من از تصویرسازی نوعی سرباز که اسلحه‌هایش کارت‌های او هستند، خوشم آمد. قلاب – “اما این شکل قلب من نیست” – نشان دهنده این واقعیت است که یک قلب کارت بازی شبیه قلب انسان نیست.

در آن زمان، من زمان زیادی را در استودیوهای بدون هوا گذرانده بودم و فقط می خواستم به خانه برگردم. بنابراین یک استودیو در آشپزخانه ساختم. فضای ضبط شده از آن محیط نشأت می گرفت – همه ما بسیار خوشحال بودیم و خانه با موسیقی طنین انداز بود. در ویدیو، من سگ را پیاده می کنم.

از لری آدلر نوازنده افسانه ای سازدهنی پرسیدم که آیا او می خواهد روی آن بنوازد. آن مرد راپسودی گرشوین را با رنگ آبی ضبط کرده بود و یک قطعه – عاشقانه برای هارمونیکا – توسط وان ویلیامز برای او نوشته شده بود. آنقدر افتخار بود که قبول کرد. دیوید سانسیوس کیبورد و وینی کولایوتا درام می نواخت. ما آن را زیاد آراسته نکردیم.

بارها توسط هنرمندان رپ نمونه برداری شده است: من فکر می کنم که آکوردهای نزولی نوعی رپ متفکرانه را القا می کنند. وقتی نسخه‌های کریگ دیوید یا جویس WRLD را می‌شنوم، فکر می‌کنم آن‌ها این آهنگ را به همان شیوه تفسیر کرده‌اند. در مجموعه من، ما نسخه Shape of My Heart و Juice WRLD را به صورت ترکیبی انجام می دهیم. حتی یک شعبده باز به نام Shawn Farquhar وجود دارد که آهنگ را در حالی که کارت ها را به هم می زند پخش می کند. هر بار که کارت خاصی در اشعار ذکر می شود، به طور معجزه آسایی در بالای عرشه ظاهر می شود. من چندین بار ویدیوی او را تماشا کردم. من مجذوب همه جاهایی هستم که آهنگ در آنجا پخش می شود.

دومینیک میلر، نوازنده گیتار، ترانه سرا

وقتی در سال 1989 برای استینگ تست دادم، نتوانستم صدایی از گیتارم در بیاورم. تکنسین ها در حال دویدن بودند، آمپر را عوض می کردند، منبع تغذیه را تعویض می کردند. همانجا ایستادم و فکر کردم: “این واقعاً خراب است.” سپس، پس از اینکه آنها تمام احتمالات را به پایان رساندند، استینگ به طور معمولی رفت و صدای ساز من را افزایش داد. خدمه در هیستریک بودند – اما فکر کردن که من قبلاً کنسرت را از دست داده‌ام به من کمک کرد آرام باشم. ما از آن زمان با هم بازی کردیم.

ریف Shape of My Heart چیزی نبود که من قصد ارائه آن را به او داشته باشم. من فقط با چند آکورد پیانوی نزولی شبیه شوپن به عنوان تمرین می نواختم، اما آنها واقعاً خوب بودند. بنابراین، به‌جای این‌که سعی کنم آن را کلاسیک به نظر برسانم، یک سری نت‌ها برای دست راست با ریتمی از نوع جان لنون ارائه کردم.

کنار شومینه استینگ در لیک هاوس نشسته بودم و آن را بازی می کردم. فقط سگ داشت گوش می داد، اما بعد استینگ گفت: “این چیه رفیق؟” به او گفتم این فقط ریف کوچک احمقانه من است و او گفت: “این باید یک آهنگ باشد.” ما یک ضرب ساده با هم روی یک دستگاه طبل گذاشتیم و او به باغ رفت و با یک غزل برگشت، اما من واقعاً در آن لحظه کلمات را نشنیدم. من به خانه رفتم و بیشتر به آن فکر نکردم. 30-40 ایده برای آهنگ داشتیم. سپس بعداً تماس گرفت و گفت: “چیزی که امروز روی آن کار می کردیم واقعاً خوب به نظر می رسد.”

این پنجمین تک آهنگ از آلبوم Ten Summoner’s Tales بود، اما پس از استفاده لوک بسون در فیلم Léon، مردم توجه بیشتری به آن کردند. از آن زمان، بارها و بارها از آن نمونه برداری شده است – و چیزی در حدود 150 جلد وجود دارد. به نظر می رسد سرعت 90bpm و دنباله آکورد نزولی با نوع خاصی از تولید کننده ارتباط دارد. من را سرگرم می کند که افرادی مانند Juice WRLD، Nas، Craig David و Sugababes بدون اینکه متوجه شوند در واقع شوپن را بازی می کنند.