مندر سال 1995، Foo Fighters اولین آلبوم خود را منتشر کرد که توسط دیو گرول به تنهایی در سال قبل در ماه‌های پس از خودکشی کرت کوبین ضبط شده بود. مطبوعات معاصر افشاگر بودند: آلبوم با آن گرمای جهانی که ممکن بود انتظار داشت مورد استقبال قرار نگرفت. به نظر می رسید که مصاحبه کنندگان و منتقدان مشکوک و مبارز بودند. اتفاق نظر وجود داشت که این آلبوم به دلیل علاقه باقیمانده به نیروانا، یا به عنوان نوعی رای همدردی توده ای، فروش خوبی داشت. در هر صورت، بعید بود که پروژه ای با پاها باشد. با وجود اصرار مکرر گرول مبنی بر اینکه تقریباً همه آهنگ‌ها قبل از مرگ کوبین هستند و این که آلبوم یک عمل تأمل یا سوگواری پس از مرگ نبود – هر چه که او را غمگین کند، یک خط سؤال مکرر شامل انتخاب اشعار آن برای ارجاع به گروه سابقش و رهبر فقید آن بود. باید به صورت خصوصی انجام می شد.

چگونه زمان تغییر می کند. بیست و هشت سال بعد، Foo Fighters به ​​عنوان یک موسسه راک قابل اعتماد ثبت شد. جذابیت و مهربانی دیو گرول به این معنی است که نام او به ندرت در چاپ بدون عبارت زیباترین مرد در راک ظاهر می شود. تصویر او مدت‌هاست که از تاریکی و اضطرابی که نیروانا را گرفته بود جدا می‌شد. و مرگ تیلور هاوکینز درامر فو فایترز در سال 2022 با سوگواری بسیار عمومی همراه بود: کنسرت های ادای احترام در لس آنجلس و لندن – که توسط گرول به عنوان “شب های لعنتی غول پیکر برای یک فرد لعنتی غول پیکر” نامگذاری شده است – اسکناس های آنها شامل همه افراد از راش گرفته تا لیام گالاگر تا مایلی سایرس، اجراهای هیجانی آنها توسط خود فو فایترز، گرول در حال مبارزه با اشک هایش در حین خواندن.

در همین حال، در اولین آلبوم Foo Fighters پس از مرگ هاوکینز – با پر کردن گرول در درام – Joshua Freese به عنوان جایگزین زنده هاوکینز اعلام شد. از این که یک عزاداری موسیقایی باشد، با غم انگیز شدن گرول از شنیدن خبر درگذشت بهترین دوستش شروع می‌شود – “به یکباره آمد / از جایی بیرون آمد / خیلی سریع اتفاق افتاد” – و با خواندن او به پایان رسید: ” استراحت کن – اکنون در امان خواهی بود.» هر آهنگی که در این بین وجود دارد درباره مرگ است، متناوباً غمگین شده، موقتاً غرق خاطرات یا تصمیم به ادامه دادن است: «اصلاً هیچ چیز، که با کلمات «من می خواستم به تو بگویم» شروع می شود، شبیه توجیه خروشان گرول برای فوو است. ادامه حیات مبارزان

روی جلد، تقدیم به هاوکینز و مادر فقید گرول، ویرجینیا است، که گهگاه به نظر می‌رسد که اشعار مربوط به مرگ او با هم ترکیب می‌شوند: «هر چیزی که دوست داریم باید پیر شود»، گرول در Beyond Me می‌خواند، قبل از اینکه فکر هم گروه و بهترین دوستش به او بیاید. به طور خلاصه، و او اضافه می کند، “یا به من گفته اند”. در همین حال، «معلم» یک آهنگ طولانی و اپیزودیک است که به نام حرفه مادرش نامگذاری شده است، که در راه رفتن پدر و مادر می تواند شما را وادار کند به نزدیکی خود به مرگ و میر فکر کنید – «یک قدم به طرف دیگر نزدیکتر / می توانم احساس کنم که دیگران چه می کنند. / اگر بخواهم نمی‌توانم جلوی این کار را بگیرم» – قبل از پایان دادن با یک فریاد مکرر و مضطرب «خداحافظ» که در نهایت با صدای شلاق هدفون در می‌آید.

اگر اشعار تا حد زیادی به درون تبدیل شوند، در تفکر گم شوند یا در تداوم خاطرات غرق شوند، موسیقی به ندرت از آن پیروی می کند. Rest کیفیتی شبیه به لالایی دارد، اما در بیشتر موارد، آلبوم به طرح دیوار گیتار Foo Fighters پایبند است، همانطور که تقریباً هر آلبومی تا به امروز انجام داده است، البته با برخی تغییرات جزئی: یک پژواک با صدای گوتی مشخص. از قسمت افتتاحیه شنیدن صداها عبور می کند، در حالی که ملودی مه آلود Show Me How می تواند برای My Bloody Valentine بگذرد. لحظاتی وجود دارد که شکسته به نظر نمی رسند، اما پیروزمندانه و به طرز عجیبی سرخوشانه به نظر می رسند، در تضاد با لحن کلمات، مانند زمانی که Rescued تا پایان خود می تازد یا Beyond Me به قلمروی سرود در حال نوسان می رود.

این که به جای احساس عجیب و غریب یا گیج کننده کار می کند، ممکن است به این دلیل باشد که اما اینجا ما هستیم، کاری را که Foo Fighters انجام می دهد بسیار بهتر از پیشینیان فوری انجام می دهد. آلبوم‌های اخیر آن‌ها با احساس تعهدی خزنده مشخص شده‌اند، گروهی که ضبط می‌کند که شکاف‌های بین آهنگ‌های قدیمی را به اندازه کافی پر می‌کند و آنها را قادر می‌سازد تا بدون پذیرش کامل برچسب راک میراثی به تور خود ادامه دهند. با این حال، این بار، آهنگ‌ها به‌طور محسوسی صیقلی‌تر شده‌اند، تغییرات پویا بیشتر می‌شوند: گویی میل به بیان چیزی در مورد هاوکینز، یا ساختن آلبومی که به‌عنوان یادبودی ارزشمند باشد، به آن‌ها احساس تازه‌ای از هدف و شتاب بخشیده است.