پیت براون، یک شخصیت کالت در شعر بریتانیایی، راک، روان‌گردان و ریتم اند بلوز که اشعار بسیاری از آهنگ‌های کلاسیک کرم را نوشت، در سن 82 سالگی درگذشت. عدد سالها.

خانواده جک بروس، همکار دیرینه او، جک بروس، در شبکه‌های اجتماعی نوشتند: «از درگذشت دوست دیرینه جک و شریک نویسندگی پیت براون که شب گذشته درگذشت، بسیار متأسفیم. ما صمیمانه تسلیت خود را به شریدان همسر پیت و فرزندان پیت و همچنین همه خانواده و دوستانش ابراز می کنیم. عشق از خانواده بروس.”

براون را شاید بیشتر به خاطر همکاری خلاقانه دیرینه اش با بروس در خاطر بسپاریم، که در سال 1965 آغاز شد و تا زمان مرگ بروس در سال 2014 ادامه یافت. براون توسط درامر جینجر بیکر برای کمک به پایان اولین تک آهنگ توسط Cream دعوت شد. بروس و اریک کلاپتون براون به نوشتن اشعار برای آهنگ‌های Cream ادامه داد، مانند اولین آهنگ 20 آهنگ برتر آن‌ها I Feel Free، سرود هیپی Sunshine of Your Love، و White Room، اشعار تیره‌آمیز آن منبع شیفتگی برای نسل‌های شنونده است. در همین حال، Dance the Night Away از «سکس و رقصیدن» الهام گرفته شده است [which] او بعداً توضیح داد که در پی یک تجربه بد از مواد مخدر، من را بسیار لنگر انداخت و من را از آن دورانی که دچار حملات پانیک بودم گذراند.

براون پس از انحلال Cream در سال 1968، ترانه سرای مورد علاقه بروس برای اکثر آلبوم‌های انفرادی او باقی ماند، از اولین آهنگ‌های تحسین‌شده‌اش به نام Songs for a Tailor، یک آهنگ برتر بریتانیا در 10 آهنگ برتر در سال 1969، تا Silver Rails در سال 2014.

اما حرفه براون مدت‌ها قبل از کرم بود و او پروژه‌های خلاقانه متعددی داشت. او که در سال 1940 در ساری به دنیا آمد، در نوجوانی شروع به نوشتن شعر کرد و به یکی از حامیان مهم شعر بیت بریتانیا تبدیل شد، از جمله در مشارکت با مایک هوروویتز – آنها در سال 1965 آثار خود را در رویال آلبرت هال در کنار نمادهای شعر بیتی مانند آلن خواندند. گینزبرگ و گریگوری کورسو. براون شروع به ترکیب کار خود در اجرای زنده با نوازندگان کرد، از جمله گروهی با Horovitz، New Departures. شریک دیگر گیتاریست فولک دیوی گراهام بود.

براون اولین گروه شعر واقعی را در اوایل دهه 1960 تشکیل داد و در مقابل گروهی از نوازندگان جاز که شامل جان مک لافلین گیتاریست بود (بعدها یکی از ارجمندترین چهره‌های جاز بریتانیا برای کار با دوره الکتریک مایلز دیویس) شعر می‌گفت. اقامتگاه شعر جاز در کلاب مارکی لندن. پس از همکاری او با Cream و استقبال فزاینده از خوانندگی، گروه جدیدی آمد که جاز و بلوز روانگردان می نواخت، Pete Brown and the Battered Ornaments، اگرچه او پس از آلبوم A Meal You Can Shake Hands With در سال 1969 از صف خارج شد. تاریکی.

بعد از آن گروه Piblokto آمد، که از سال 1969 تا 1971 با ترکیبی در حال تغییر دوام آورد، که منجر به تولید دو ال پی مورد تحسین طرفداران روانگردان بریتانیا شد: چیزهایی که می آیند و چیزهایی که ممکن است بروند اما رقص مدرسه هنر برای همیشه ادامه دارد و هزاران نفر در ادامه. یک قایق

براون با گراهام باند، رهبر گروه ریتم اند بلوز بریتانیایی ارتباط برقرار کرد و نتیجه آن آلبوم Two Heads Are Better Than One بود. آلبوم انفرادی 1973 The Not Forgotten Association شعرهای ضربی او را با پشتوانه های موسیقی که توسط افرادی مانند ویویان استانشال نواخته می شد، جفت کرد.

براون پس از اواسط دهه 70 از صحنه موسیقی دور شد و بر روی فیلمنامه نویسی تمرکز کرد – از آثار او می توان به فیلمنامه فیلم کودکان Felix the Cat: the Movie در سال 1988 اشاره کرد. اما او در دهه 1980 به عنوان خواننده و نوازنده سازهای کوبه ای با نوازندگانی از جمله کار کرد. به عنوان پیانیست جاز مروین آفریقا و ارکستر Barrelhouse Blues، و همکاری خلاقانه او با بروس دوام آورد، مانند دیگری با فیل رایان، یک Piblokto! عضوی که او دوباره با او ارتباط برقرار کرد: این جفت چهار آلبوم با هم بین سال‌های 1991 و 2013 منتشر کردند.

در سال 2010 او یک خاطره نوشت، اتاق های سفید و وسترن های خیالی، و اشعار آخرین آلبوم پروکل هاروم Novum را در سال 2017 نوشت. اوایل امسال جلسات یک آلبوم انفرادی برنامه ریزی شده به نام Shadow Club با حضور اریک کلاپتون و دیگران را تکمیل کرد.

مارتین اسکورسیزی در میان بسیاری از طرفداران او بود که آهنگ های کرم با قلم قهوه ای را در فیلم هایی مانند Goodfellas و Casino به کار برد. او در تریلر مستندی درباره براون که هنوز منتشر نشده بود، گفت: «پیت ترانه سرای بزرگی بود. “هر وقت شعر در ذهن من تکرار می شود … این تصاویر با من می مانند.”