اردوی پیت براون در ماه آوریل مرا به استودیو دعوت کرد تا آخرین آهنگ او باشد، به دلیل مشکلات سلامتی. بدیهی است که حالش خوب نبود و گاهی اوقات مجبور می شد کلمات را جستجو کند، کاری که هرگز انجام نمی داد. اما پیت که اهل حرف بود، مثل همیشه صریح و صریح بود و هیچ توهمی در مورد وضعیتش نداشت.. در اینجا آخرین مصاحبه با یک قهرمان ضد فرهنگ بریتانیایی که قبل از مرگ او در هفته گذشته در سن 82 سالگی نوشته شده است.

یک بعدازظهر ابری در استودیوی ضبط Echo Zoo ایستبورن است و پیت براون کاملاً آگاه است که این جلسات می تواند آخرین جلسات او باشد. خواننده، شاعر ضربتی، ترانه سرای Cream و همکار بیش از 48 سال با جک بروس گیتاریست بلوز، می گوید: “من 82 سال دارم و سعی می کنم از سرطان جان سالم به در ببرم.” “من سعی می کنم آخرین رکورد خود را به پایان برسانم – که ما در انجام آن زمان بسیار خوبی را سپری کردیم.”

گیتار باس مالکوم بروس – پسر جک – در حال دوبله بیش از حد به براون در حال آواز خواندن Shadow Club، آهنگ عنوان آلبوم جدید او، که قرار است در ماه اکتبر منتشر شود، می شود. مالکوم در اواسط ریف به شوخی می گوید: «کمی از جک بروس آنجاست. “شاید ما باید آن را جایگزین کنیم!” براون روی مبل نشسته و با دقت گوش می دهد. او می‌گوید: «این اولین باری است که با بودجه مناسب و با دو تهیه‌کننده بزرگ، یک آلبوم ضبط می‌کنم، بنابراین این یک حرکت جدید برای من است.

حال و هوای بعد از ساعت کاری Shadow Club ادای احترامی نوستالژیک به کلوپ‌های عرق‌زده و هنرمندان آن‌ها در طول رونق R&B بریتانیا است که براون در اواسط دهه 1960 از آنجا آمد. براون می‌گوید: «من همیشه به ارواح علاقه‌مند بوده‌ام، به‌ویژه ارواح موزیکال، و همچنین حضورهای خاصی مانند [keyboardist and bandleader] گراهام باند و [blues saxophonist] دیک هکستال اسمیت و افرادی مانند آن. آنها در زندگی من بسیار مهم بودند زیرا بودند بزرگتر از زندگی.»

براون در اوایل دهه 60 یک شاعر جاز تثبیت شده بود که توسط نوازندگان برتر صحنه جاز بریتانیا و همچنین نوپای بلوز و آر اند بی حمایت می شد، قبل از اینکه به یک ترانه سرا و خواننده تبدیل شود. او یک اقامتگاه شعر جاز در کلاب افسانه‌ای سوهو داشت، به همراه جان مک‌لافلین گیتاریست (که بعدها یکی از همکاران کلیدی مایلز دیویس بود) رهبری گروه شعر پیت براون را بر عهده داشت و با گروه R&B باند در سازمان گراهام باند تور برگزار کرد. سپس در سال 1965، جینجر بیکر، یکی دیگر از بازیکنان سازمان گراهام باند، از براون دعوت کرد تا به همراه او و بروس، اولین تک آهنگ Cream، Wrapping Paper را به پایان برساند. شیمی فوری بود: براون و بروس یک شراکت نویسندگی تشکیل دادند که در طول سالهای کرم و بعد از آن شکوفا شد.

براون برای کلاسیک های کرم مانند Sunshine of Your Love، I Feel Free and Dance the Night Away، ترانه ای الهام گرفته از حرکت براون به سوی هوشیاری در سال 1967، اشعار نوشت. براون می گوید: «تجارب بسیار بدی با مواد مخدر و الکل داشتم. یک حادثه دلخراش پس از کنسرت: «من خیلی از همه کارها را انجام داده بودم و برای چند ساعت فلج شدم. فکر کردم دارم میمیرم دیدی داشتم از مغزم که از گوش و بینی ام بیرون می آمد مثل گوشت چرخ کرده و چیزهایی و اینها. متوجه شدم که بدنم می خواهد چیزی به من بگوید و کم و بیش یک شبه درست شد.»

این تجربه عواقب بد زیادی داشت. براون به خاطر می‌آورد: «من لرزش‌های زیادی داشتم، حملات پانیک و کلاستروفوبیا. «سال‌ها نمی‌توانستم روی لوله بروم. مشارکت بیشتر در موسیقی برای من بسیار شفابخش بود – نمی‌دانم بدون آن چه می‌کردم.» این تجربه همچنین یک کرم کلاسیک دیگر به نام اتاق سفید را پشت سر گذاشت که معنای آن – “در اتاق سفید با پرده های سیاه نزدیک ایستگاه / سرزمین سقف سیاه، بدون سنگفرش های طلایی، سارهای خسته” شروع می شود – به شدت مورد بحث قرار گرفته است. براون توضیح می‌دهد: «من واقعاً در اتاق سفید واقعی بودم.

مالکوم بروس که مادرش جنت گادفری همچنین در اولین فیلم کرم، Fresh Cream، در نویسندگی Sleepy Time Time و Sweet Wine همکاری کرد، منعکس می کند: «من در تمام زندگی ام پیت را می شناسم. “وقتی من خیلی جوان بودم او همیشه در خانه بود.”

براون به یاد می آورد: «من از جک می ترسیدم. کرم در سال 1968 تقسیم شد و همکاری بروس-براون ادامه یافت، اما بدون چالش های گاه و بیگاه. “گاهی اوقات مجبور می شدیم از یکدیگر استراحت کنیم – دو شخصیت بسیار بزرگ در یک اتاق گاهی اوقات خوب نبودند، به علاوه اعتیاد او مانع می شد.” با این وجود، این همکاری در هر انتشار انفرادی جک بروس (به جز آلبوم دوم ابزاری Things We Like) ادامه داشت، در حالی که براون در گروهی از گروه‌های دیگر حضور داشت، آلبوم‌هایی را توسط برخی از هم‌عصرانش مانند هکستال اسمیت و پیتر گرین تولید کرد و در نهایت نوشت. یک خاطره، اتاق‌های سفید ۲۰۱۰ و وسترن‌های خیالی. شراکت براون و بروس پس از ناکامی دیگر پس از اکران «بیشتر از خدا» توسط بروس در سال 2003 متوقف شد، اما بروس که از بیماری کبدی رنج می برد، آتش بس برقرار کرد و از براون خواست تا در آخرین اکرانش، یعنی Silver Rails در سال 2014 همکاری کند. . براون به خاطر می‌آورد: «جک به من گفت که می‌خواهد این رکورد یک پیرمرد باشد». من به آن افتخار می کردم – این خداحافظی من با او بود.

ارتباط خانوادگی با مالکوم، که حدود 20 سال پیش نوازنده گیتار براون برای کنسرت‌ها شد، ادامه می‌یابد، که منجر به همکاری‌های گاه به گاه در ترانه‌سرایی می‌شود. براون که در حال برنامه ریزی برای نوشتن مطالبی با مالکوم برای آلبوم بعدی مالکوم است، می گوید: «ما به طور طبیعی به یکدیگر جذب شده ایم، تا زمانی که بتوانم برای مدت معقولی زنده بمانم».

بذر Shadow Club زمانی کاشته شد که براون پس از فوت بهترین دوست و همکار فیل رایان در سال 2016 از لندن به هاستینگز نقل مکان کرد. براون می گوید: “وقتی فیل درگذشت، من بسیار متاثر شدم و فکر نمی کردم که هرگز یک رکورد دیگر بسازم.” اندکی بعد او با جان دونالدسون، تهیه کننده، کارگردان موسیقی و نوازنده پیانو در Shadow Club آشنا شد. براون می گوید: “من شروع به یادگیری پیانو کردم تا بتوانم موسیقی خودم را بنویسم و ​​از جان پرسیدم که آیا او به من درس می دهد.” این منجر به چند کنسرت و برخی نوشتن شد. “یک شیمی مناسب وجود داشت که در اواخر عمرم از کشف آن شگفت زده شدم.”

استودیوی ایستبورن یک پرتاب چوب طبل از هتل بزرگ است که عنوان و جلد را به آلبوم سال 1973 پروکول هاروم داد. مانند Cream، Procul Harum نیز یک گروه با ترانه سرای خود بود – کیت رید، که براون جایگزین آلبوم 2017 Novum شد و در ماه مارس درگذشت. خود بروس در سال 2014 درگذشت، و آهنگ عنوان Shadow Club فهرستی از همکاران سال‌های حضورش در باشگاه‌هایی مانند Marquee و Flamingo را نام می‌برد. انگار داره از زندگیش حساب می کنه.

براون پاسخ می دهد: “خب، من نمی توانم از سنی که هستم اجتناب کنم.” «برخی از آن یک ارزیابی مجدد است. در تلاش برای تعیین اینکه کجا هستید و کجا بروید. اما برخی از آن در مسیری کاملاً عجیب پیش می‌روند. واقعاً نوعی سردرگمی است. و در مورد تأثیرات موسیقی و چیزهایی که می دانید و اینکه چگونه با شما می مانند. همچنین بسیار متنوع است – شما یک آهنگ گربه، یک آهنگ سگ، سه آهنگ که از نوع آهنگ های ادای احترام هستند، و یک آهنگ لطیف که بسیار انگلیسی است به نام Whodunnit دارید. مادرشوهرم که زوال عقل شدید داشت دو سال پیش ما بود. او تکرارهای پوآرو را تماشا می کرد، بنابراین من با تمام کلیشه های جنایی بریتانیا آشنا شدم. من آنها را در یک آهنگ قرار دادم و آنها را احمقانه تر کردم.”

Whodunnit با آرتور براون، از “دنیای دیوانه” و شهرت آتش خوانده می شود. اگرچه این دو براون تنها برای اولین بار در آلبوم جاده کبرا پیت در سال 2010 با یکدیگر همکاری کردند، اما دوستی آنها عمیق است – در سال 1969، زمانی که گروه آرتور در میانه یک تور آمریکایی منحل شد، او بی خانمان و بی پول به لندن بازگشت و نقل مکان کرد. برای چند ماه با پیت. براون می گوید: “من عاشق آرتور هستم و زمان زیادی برای او دارم.” “او مرد بسیار با استعدادی است – بسیار بامزه و بسیار انسانی، یکی از صداهای بزرگ بریتانیا.”

مهمانان دیگر عبارتند از جو بوناماسا – یکی از طرفداران بلوز بریتانیایی دهه 60 که براون با او در اکران رویال چای بوناماسا در سال 2020 همکاری کرد – به علاوه برنی مارسدن، سابقاً از Whitesnake. بابی راش کهنه کار بلوز می سی سی پی; و ترانه سرا و تهیه کننده کارلا اولسون، که همه از راه دور ضبط کردند. اریک کلاپتون مقداری گیتار را در آهنگ اصلی قرض می دهد. براون می گوید: «اریک پشت یک حصار تسخیرناپذیر نشسته است. ما از طریق مدیریت او ارتباط برقرار کردیم. در ابتدا اریک قرار نبود این کار را انجام دهد زیرا او بسیار سرش شلوغ بود، اما وقتی فهمید که حال من خیلی خوب نیست، نظرش را تغییر داد، بنابراین عالی بود.

نمی‌توانم فکر کنم که آیا تشخیص او اصلاً رکورد را رنگ‌آمیزی کرده است، اما براون همیشه شعر را با عمل‌گرایی مطابقت داده است. او می‌گوید: «مدتی است که می‌دانستم اشکال مختلف سرطان دارم. من چندین عمل جراحی انجام داده ام، اما اکنون غیرقابل درمان هستم، اگرچه آنها می توانند روز مرگبار را با درمان های مختلف به تاخیر بیندازند. اما من همیشه در تلاش بوده‌ام تا از آنچه در حال رخ دادن است و در چه موقعیتی هستم – به‌خصوص در سال‌های اخیر، استفاده کنم.»

پایان روز است و جلسات ضبط در اطراف ما پیچیده شده است. آیا ساخت این آلبوم کاتاریک بوده است؟ براون پاسخ می دهد: «قطعاً اینطور فکر می کنم. نمی‌دانم در این مدت با خودم چه می‌کردم. این به شما تمرکز می‌کند و می‌توانید هدفی را که در پیش دارید ببینید.»

برنامه های بعدی او پایان دادن به یک موزیکال و یک کتاب شعر است. ارزیابی او از جاده ای است که از خود به جا گذاشته است: “گاهی اوقات می توانید انرژی معقولی تولید کنید، در برخی مواقع نمی توانید و باید از آن عبور کنید.” “اگر هدف هنوز وجود دارد و هنوز چیزهای بیشتری برای دستیابی وجود دارد، پس ارزش آن را دارد که تا زمانی که ممکن است خود را حفظ کنید تا تلاش کنید آنها را انجام دهید.”