منبرای یک کارگردان غیرعادی است که در مورد کار خود بنویسد، جدا از متن هایی برای یادداشت های برنامه. در مورد چه چیزی بنویسم؟ می توانم با چیزی که نمی خواهم درباره آن بنویسم شروع کنم. در پاسخ به این سوال که آیا ما هنوز هم می توانیم دون جووانی را امروز اجرا کنیم؟ (اسپویل: ما می توانیم). نه این که سوال مرتبط نباشد، اما خود تولید باید پاسخگو باشد. معنی صحنه سازی را توضیح دهید؟ باز هم، تولید باید برای خودش صحبت کند. تجزیه و تحلیل قطعه و افشای نظریه ها و تفسیرهای مختلف از لیبرتو داپونته و موسیقی موتزارت؟ بیش از یک صفحه در گاردین طول می کشد و این وظیفه دانشگاهیان است. من به‌عنوان کارگردان صحنه، تکالیفم را انجام داده‌ام، اما مانند بخیه‌های یک لباس، نباید آشکار باشد. این نتیجه است که مهم است.

یکی از تعریف‌های شغل من، قصه‌گویی است. به اندازه کافی ساده به نظر می رسد. داستان دون جیووانی چیست؟ پرده اول، صحنه اول. لپورلو شبانه در مقابل خانه دونا آنا برای استادش نگهبان بازی می کند. دعوا شنیده می شود. دون جیووانی و دونا آنا با طوفان بیرون می آیند. او نقاب زده است، او خشمگین است: او سعی کرده به او تجاوز کند، و او قصد دارد بفهمد او کیست. نه، صبر کن – در بسیاری از تولیدات که من دیده ام، او او را دنبال می کند زیرا او را دوست دارد و نمی خواهد بگذارد او برود: موضوع تجاوز دروغی است که برای محافظت از ناموس او ساخته شده است. هنوز پنج دقیقه به داستان نرسیده ایم و معلوم نیست چه اتفاقی افتاده است. خنده دار است که چگونه در صحنه اپرا درست مانند زندگی واقعی، به نظر می رسد که مردم در کشف حقیقت در مورد تجاوز جنسی مشکل دارند. چگونه در زندگی واقعی با این موضوع کنار بیاییم؟ تحقیقات، تحقیقات، محاکمه – ما سعی می کنیم بفهمیم چه اتفاقی افتاده است. اما حقیقت در یک نمایشنامه چیست؟ هیچ واقعیتی فراتر از حرف های گفته شده روی صحنه وجود ندارد. سرنخ هایی وجود دارد. عنوان کامل قطعه (دون جیووانی، اوسیا il dissoluto punito – «یا مجازات مرد فاسد»); زمینه – از نظر تاریخی، بعید است که نویسندگان دونا آنا محترم را به عنوان مردی که از نظر جنسی در خیابان تعقیبش کرده است، معرفی کرده باشند. همچنین سنت و تاریخ ادبی – این ایده که یک شخصیت دارای خواسته‌های تاریک و ناخودآگاه است نابهنگام است: در سال 1787، شخصیت‌ها تقریباً به معنای آنچه می‌گویند هستند. اینجاست که تکالیف به درک آنچه ممکن است نویسندگان منظور داشته باشند کمک می کند. شما می توانید آن را بازسازی آگاهانه تاریخی بنامید.

از طرف دیگر، می‌توانید در نظر بگیرید که این قطعه خود دنیایی را تشکیل می‌دهد. یک رویکرد اگزیستانسیالیستی، که در آن «حقیقت» مجموع همه کلمات، موسیقی و کنش‌هایی است که قطعه شامل می‌شود، و شخصیت‌ها تنها با آنچه می‌گویند و انجام می‌دهند تعریف می‌شوند. آن دنیا مال ماست که باید بررسی کنیم. هیچ حقیقتی خارج از قطعه وجود ندارد، هیچ شاهدی وجود ندارد که بتوانیم بازجویی کنیم، هیچ مدرک جدیدی وجود ندارد که بتوانیم کشف کنیم. این قطعه تمام چیزی است که ما داریم: تفسیر اجتناب ناپذیر است.

اما فریب عینی بودن آشکار حقایق را نخورید: همیشه کسی وجود دارد که داستان را تعریف می کند، مهم نیست چقدر نامرئی باشد. این در مورد لباس ها، یا زمان و مکان تنظیم آن نیست. این در مورد این است که چگونه داستان را تعریف می کنید، از دیدگاه چه کسی آن را می گویید، و در وهله اول کدام داستان را تعریف می کنید. چرا شخصیت ها آنچه را که می گویند، منظورشان از آنچه می گویند، چگونگی ارتباط آنها با یکدیگر. این را می توان در لباس دورهمی یا با شلوار جین انجام داد. برخی از تولیدات در شلوار جین می توانند به طرز باورنکردنی در نحوه برخورد با روابط گرد و غبار باشند. برخی از کلاه گیس های پودری و کرست می توانند مدرن تر از آن چیزی باشند که فکر می کنید. «جابه‌جایی» یا تصمیم‌گیری درباره اینکه قطعه، مثلاً در سال 1950 یا سویل یا یک سفینه فضایی روی می‌دهد، در بسیاری از موارد یک انتخاب زیباشناختی نسبتاً سطحی است، نه بیانی عمیق از نظر داستان‌گویی.

یک اثر هنری بزرگ، بنا به تعریف، خود را به تفسیرهای متعدد و حتی متناقض می رساند. این حتی بیشتر در مورد هنرهای نمایشی که برای تماشاگران زنده و از طریق آن وجود دارد، صادق است. به این فکر کنید که قرن 19 چگونه شکسپیر را می خواند. به همین ترتیب، دون جیووانی از زمان خلقتش در پراگ در سال 1787 زندگی های بسیاری را می شناسد (بدون ذکر سنت متنی، که بسیار قدیمی تر است)، از یک آزادیخواه که شایسته مجازات است، تا یک قهرمان رمانتیک با پایانی غم انگیز و باشکوه، تا تجسم پیچیدگی روانکاوی یا رهایی جنسی. همه اینها مرتبط است و در متن قابل توجیه است. ما هر طور که دوست داریم تفسیر می کنیم، اما باید به خاطر داشته باشیم که در وهله اول داریم تفسیر می کنیم. در شرایط امروزی، با توجه به اینکه دونا آنا وقتی دون جیوانی را به حمله به او متهم می‌کند، دروغ می‌گوید (که به شدت و به طور مداوم در طول قطعه انجام می‌دهد)، به دور از خواندن تحریک‌آمیز آن در گذشته، به نظر می‌رسد که منعکس‌کننده واقعیت متأسفانه همه‌جای زنان است. به اتهامات آنها باور می شود.

وقتی من از تفسیر صحبت می کنم، منظورم مبارزی نیست که تکه ها را وارونه می کند. اغلب، فقط خواندن دقیق و دقیق متن، و تصمیم گیری در مورد اینکه شخصیت ها چه کسانی هستند و چگونه با هم تعامل دارند. به عنوان مثال، دون اتاویو – نامزد دونا آنا را در نظر بگیرید. تقریباً در تمام تولیداتی که من دیده ام، او خسته کننده، متعارف و غیرسکسی است. این یک حقیقت است، و با این ایده که آنا پنهانی جووانی را آرزو می کند، سازگار است. اما حقیقت دیگری وجود دارد. وقتی شک دارید، متن را بخوانید: «خوشبختی من به او بستگی دارد. اگر او نداشته باشد، نمی توانم شادی داشته باشم.» او کاملاً در تضاد با جیووانی قرار می گیرد، که اولین اقدامش روی صحنه یک اقدام به تجاوز جنسی است و تنها به خواسته های خود گوش می دهد. جالب اینجاست که در صحنه‌ای که آنا به اوتاویو می‌گوید چگونه مبارزه کرد و از دست ضارب خود رهایی یافت، واکنش تسکین‌دهنده اتاویو به طور سنتی باعث خنده می‌شود: به من یاد دادند که اتاویو بیچاره مضحک است، زیرا تنها چیزی که برای او اهمیت داشت این بود که نامزدش بود. هنوز دوشیزه. اما او خودخواه نیست: فقط همدل است. مطمئنا ما برای آن مدرک داریم؟ اگر واقعاً به اتفاقی که برای او می افتد اهمیت دهد چه؟ آیا این همان چیزی است که وقتی بزرگ شدم مضحک تلقی می شد؟

کاری که من انجام می دهم همیشه قابل مشاهده نیست. این مفهوم بزرگی نیست که بتوانید آن را در چند جمله خلاصه کنید. احتمالاً گاهی اوقات حتی سابلیمینال است. مثل تکالیف مقدماتی، لزوماً نمی‌خواهم نشان داده شود. این ساخته شده است تا تفسیری را که به نظر من مرتبط است، قدم به قدم پیدا کنم و داستان را بر اساس آن بیان کنم.

در این، برخی چیزها ممکن است ساده و برخی دیگر، مانند خود کار، مبهم‌تر باشند. دون جووانی در اولین سطر خود می گوید: “تو هرگز نخواهی فهمید من کی هستم.” و واقعا او کیست؟ او که زمانی چهره‌ای از شورش علیه قراردادها بود، تجسم آنچه امروزه بسیاری علیه آن شورش می‌کنند – مردی کورکورانه از خواسته‌های خود پیروی می‌کند و از موقعیت اجتماعی خود برای به دست آوردن زنان استفاده می‌کند. در اپرا، دون جیووانی با مجسمه کمانداتور، پدر دونا آنا که او را به قتل رسانده است، مخالفت می کند. اما در دنیای امروز، بسیاری از مردم خود جیووانی را شخصیتی پدرسالار می دانند که مجسمه او را با کمال میل سرنگون می کنند.

اپرا را می توان در سطوح مختلف خواند. این یک فیلم کمدی خوب است. این یک مطالعه روانشناختی در مورد یک مرد معتاد به رابطه جنسی (یا عشق) است. این بازتابی بر فریبندگی و قدرت است. این یک بیانیه فلسفی است که چگونه آزادی مطلق زندگی در جامعه را غیرممکن می کند. این کاوش در مورد معنای نداشتن حد و مرز برای خواسته های خود است. شما به عنوان کارگردان نمی توانید همه آن را پوشش دهید. شما باید انتخاب کنید و فداکاری کنید. اما می‌توانید درها را باز بگذارید، نکاتی را رها کنید، و مردم را دعوت کنید تا تخیلات خود را به کار گیرند.

همانطور که تفسیر درستی از یک اثر وجود ندارد، خوانش درست یا نادرست از صحنه سازی وجود ندارد. صحنه‌سازی معمایی با پاسخ پنهان نیست. این یک داستان را برای طیف گسترده ای از افراد بسیار متفاوت بیان می کند. مخاطب مجموعه ای از افراد است و دیدگاه هر فرد مشروع است – در واقع، این تنها مشروعیتی است که وجود دارد: داشتن بلیط و نشستن در آنجا. برخی ده ها اثر از دون جیووانی را دیده اند، برخی دیگر به سختی طرح داستان را می دانند. سعی می‌کنم تا حد امکان چند لایه باشم: اگر برای اولین بار است که آن را می‌بینید، مربوط به داستان است، اما اگر خبره هستید، در مورد ارائه دیدگاه‌های جدید نیز هست. من فکر نمی‌کنم مخاطبان انرژی خود را برای فهمیدن آنچه باید بفهمند هدر دهند: بالاخره آنها آمده‌اند تا از خود لذت ببرند و هیچ‌کس بیرون منتظر امتحان نیست. اگر چیزی باشد، من هستم که نمره می دهم. اما صادقانه بگویم، ارزش وقت گذاشتن تماشاگران را ندارد تا به نمره ای که به من می دهند فکر کند. تنها چیزی که می خواهم این است که آنها را به فکر وادار کنم.