از زمان مرگ او در سال 1991، طرفداران سرژ گینزبورگ، خواننده، ترانه سرا و نماد فرهنگی فرانسوی، خانه او را در خیابانی آرام در منطقه شیک هفتم پاریس به زیارتگاه تبدیل کردند.

برای بیش از 30 سال آنها گرافیتی ها و پرتره هایی را بر روی دیوارهای بیرونی نقاشی کرده اند و نقل قول ها و پیام های عشق و محبت را در ادای احترام به هنرمند جنجالی که هم به عنوان یک شاعر بزرگ و هم یک تحریک کننده بزرگ مورد ستایش قرار می گیرد، به جای گذاشته اند.

اکنون ملکی که متعلق به دخترش، بازیگر شارلوت گینزبورگ است و به همان شکلی که در زمان مرگ او بود نگهداری می‌شود – با زیرسیگاری‌های پر از سیگارهای Gitane بدون فیلتر و مجموعه‌ای از نشان‌های پلیس – به عنوان Maison Gainsbourg در معرض دید عموم قرار می‌گیرد.

در 5 bis rue de Verneuil بود که گینزبورگ با پیانوی اتاق نشیمن اصلی موسیقی ساخت. چندین عکس از جلد آلبوم او در داخل خانه گرفته شده است که بیشتر آنها به رنگ سیاه تزئین شده اند، از جمله اتاق خواب اصلی.

در میان 25000 مورد موجود در این ملک، آثار هنری، عکس ها، آلات موسیقی و لباس های گینزبورگ و همچنین نقاشی های سالوادور دالی و کلود لالان وجود دارد.

“خب، اینجا خانه من است. نمی دانم چیست: اتاق نشیمن. اتاق موسیقی؛ یک آشفتگی؛ یک موزه…» گینزبورگ در حالی که در آوریل 1979 بازدید تلویزیونی از ملک را انجام می داد، گفت.

او آن را به عنوان یک “بهم ریختگی ظاهری” توصیف کرد، اما در آن “همه چیز بر اساس ریتم خاصی محاسبه می شود”.

گینزبورگ این خانه را در سال 1969 خرید و ابتدا با جین بیرکین بازیگر بریتانیایی الاصل – مادر شارلوت – در آن زندگی کرد که با او آهنگ ممنوعه Je t’aime … moi non plus را در همان سال خواند. این زوج به مدت 12 سال با هم بودند، اما در سال 1980 از هم جدا شدند. او و بیرکین همچنان صمیمی بودند، اما حضورهای عمومی گینزبورگ حتی مست و آشفته تر شد.

در حالی که گنزبورگ به عنوان یکی از بزرگترین شاعران ترانه سرای فرانسه و مردی از دوران رنسانس که می توانست نقاشی، طراحی، آهنگسازی، کارگردانی و بازیگری را نیز بپذیرد، مورد تحسین قرار می گرفت، گینزبار، آلتر ایگوی آشفته او، جنبه تاریک شخصیت جکیل و هاید او بود.

سال‌های آخر او با جنجال‌هایی همراه بود: در سال 1984، او با اجرای یک دونوازی با شارلوت، که در آن زمان 12 ساله بود، رسوایی به راه انداخت که نامش Lemon Incest بود، موزیک ویدیویی که برای آن گینزبورگ برهنه‌ای بود که با دخترش روی تخت دراز کشیده بود.

در همان سال، او یک اسکناس 500 فرانکی را در تلویزیون سوزاند، سپس یک ششم دستمزد خالص ماهانه را در اعتراض به افزایش مالیات. سایر برنامه‌های تلویزیونی شامل پیشرفت‌های جنسی نامناسب و حداقل یک طغیان زن‌ستیز ناشی از نوشیدنی‌ها بودند.

در سال 1988، نیک کنت، روزنامه‌نگار موسیقی، یک هفته را با گینزبورگ گذراند و بعداً نوشت که در حالی که هموطنانش آن را «خدای فرهنگی» می‌دانستند، اما در حقیقت این هنرمند تا حدودی سزاوار پرستش قهرمان نبود.

کنت در سال 2006 در گاردین نوشت: «این روزها، درباره سرژ گینزبورگ زیاد می‌خوانید – نابغه، برانداز، عاشق بازی‌بازی – اما سرژ گینزبورگ که من با بدشانسی روبرو شدم بیش از هر چیز یک الکلی خشمگین بود.» گینزبار، او آلتر من الکلی خود را نامید – فردی منفجر، منزجر کننده و تثبیت شده در مرگ که به طرز خطرناکی نزدیک به جنون بالینی است. ای کاش می توانستم به شما بگویم که در آن هفته حداقل از یک گفتگوی معنادار با او لذت بردم، اما اگر این کار را می کردم، دروغ می گفتم.»

گینزبورگ که گفته می‌شد روزانه پنج پاکت سیگار می‌کشید، پس از پنجمین حمله قلبی در مارس 1991 در سن 62 سالگی در خانه‌اش در پاریس درگذشت. رئیس‌جمهور وقت فرانسه فرانسوا میتران در ادای احترام گفت: «او بودلر ما بود. آپولینر… او آهنگ را به سطح هنر ارتقا داد.

قبر او در گورستان مونپارناس در پاریس، جایی که ژان پل سارتر و سیمون دوبوار نیز در آنجا دفن شده اند – یکی از پربازدیدترین هاست.

علاوه بر خانه در خیابان 5 bis rue de Verneuil، موزه‌ای با کتابفروشی و کافه-پیانو بار به نام le ​​Gainsbarre در روبروی آن افتتاح می‌شود.

شارلوت گفت که مدتی طول کشید تا او پروژه را نهایی کند، اما مصمم بود که خانه در 20 سپتامبر برای بازدید عموم آماده شود.

در سال 2021، او به خبرگزاری فرانسه گفت: «در 10 سال اول (پس از مرگ او) زمانی که من از این پروژه مطمئن بودم، انجام آن پیچیده بود. و سپس، به عقب رفتم، زیرا این تنها چیزی بود که از او باقی مانده بود، بنابراین آن را مانند یک گنج نگه داشتم.»

بازگشت او به فرانسه در طول همه‌گیری کووید از ایالات متحده، جایی که چندین سال را گذرانده بود، به او این امکان را داد که «یک قدم به عقب بردارد… و متوجه شود که باید انجام شود. برای عموم و همچنین برای سلامت روان من. باید بتوانم خودم را از آن جدا کنم. باید مکانی باشد که واقعاً ریشه در میراث پاریس داشته باشد و در دسترس باشد.»

او افزود: «این عمارت اوست، ما قرار نیست چیزهایی در مورد کار او کشف کنیم، بلکه چارچوب کار او را کشف خواهیم کرد. این اوست، شخصیت او، بسیار شگفت انگیز است. ما تصویر هنرمندانی را داریم که در فضاهای عظیم و مجلل حضور دارند، اما اینجا نسبتاً متواضع است.

«در ابتدا خانه خانواده بود، با مادرم، خواهرم، او و من. در زمان مادرم (جین بیرکین) اوضاع خیلی کم بود و بعد از آن هرج و مرج بسیار منظمی وجود داشت. او تا زمانی که زنده بود آن را به موزه ای پر از اشیاء تبدیل کرد و راه رفتن بدون ترس از شکستن چیزی سخت بود.

او گفت که به خصوص مجسمه نیم تنه مادرش را به یاد می آورد. «این یک گچ از بدن او است. خیلی خیلی زیباست. ابتدا در گچ بود، سپس دوباره آن را در برنز ساخت.

وب سایت Maison Gainsbourg می گوید که این اولین موسسه فرهنگی است که به سرژ گینزبورگ اختصاص یافته است و انتظار دارد سالانه حدود 100000 بازدید کننده داشته باشد. چند ساعت پس از آنلاین شدن اولین بلیط های تور خانه، آنها فروخته شدند.

در سال 2012، لیست های خرید دست نویس این هنرمند در حراجی به قیمت 7700 یورو فروخته شد. سال بعد، چهار ته سیگار از Gitanes دود شده توسط Gainsbourg و یک جعبه کبریت به قیمت 500 یورو در حراج فروخته شد.