20. Aux Enfants de la Chance (1987)

سرژ گینزبورگ، مردی که در حالت پراکندگی دائمی و ابری همیشگی از دود گیتان وجود داشت، واقعاً در موقعیتی نبود که به کسی در مورد عادات خود ویرانگر سخنرانی کند. اما بیایید پیام ضد مواد مخدر را در اینجا نادیده بگیریم و در عوض در غم شیرین آهنگ آن غوطه ور شویم، در میان بهترین سالهای پایانی او.

19. کافه کولور (1964)

گینزبورگ با احساس گرفتار شدن در محدوده‌های پاپ فرانسوی، اما تمایلی به ادامه مسیر بله را نداشت (هنوز)، Percussions، صدای تند و تجربی آن، ریتم‌های آفریقایی و کوبایی و آوازهای پشتیبان الهام گرفته از Miriam Makeba را چندین دهه جلوتر از زمان خود منتشر کرد. یک هنرمند اروپایی مملو از نکات برجسته است، کافه زیبای کولور در میان آنهاست.

18. Requiem pour un Twister (1962)

مانند بسیاری از هنرمندان در سنت شنسون فرانسه، گینزبورگ در ابتدا در مورد راک اندرول غافلگیر بود: در Chez les Yé-Yé در سال 1964، کلوب های آن صرفاً به عنوان مکانی برای انتخاب دختران جوان مفید است. در Requiem pour un Twister به شدت ترسناک و متاثر از جاز، موضوع آن به معنای واقعی کلمه خود را تا حد مرگ رقصیده است.

17. Le Chanson de Slogan (1969)

مضمون فیلمی که برای اولین بار گینزبورگ را با جین بیرکین جفت کرد، سبک دوئت آنها را ابداع کرد: ارکستراسیون دراماتیک، ملودی قاتل، یک نوسان بد بو به آهنگ ریتم، بیرکین با آواز ترک خورده و شکننده “صدای دختر کر” و گینزبورگ که به نوعی نفس نفس می زند. که به صدا در آمد کثیف است، حتی اگر نمی توانید کلمات را درک کنید.

16. Comme un Boomerang (1974)

Comme un Boomerang به عنوان شرکت فرانسه در یوروویژن 1975 رد شد – ظاهراً بیش از حد تهاجمی و جنسی – و تا زمانی که اتین داهو آن را در سال 2001 ضبط کرد، شنیده نشد. نسخه اصلی گینزبورگ در نهایت در سال 2011 منتشر شد، نمونه بارز وصله بنفش اوایل دهه 70 او بدون رنگ، اما در حال پرورش است. با یک ملودی چرخه ای شگفت انگیز

15. Je T’aime … Moi Non Plus (1969)

موفقیت انفرادی گینزبورگ در بریتانیا پیچیده‌تر از یک تک‌آهنگ بدیع ساده بود: کلیسایی باشکوه موسیقی آن در تضاد با تمام نفس نفس زدن‌ها، اشعار عجیب و غریب («بین کلیه‌هایت می‌آیم و می‌روم»)، عنوانی که از سالوادور دالی به عاریت گرفته شده بود. گینزبورگ را برای مدت کوتاهی به شهرت رساند اما جهان آنگلوافون را از غنای واقعی آثار او کور کرد.

14. بودلر (1962)

گینزبورگ هرگز یک خواننده سرراست نبود – آلبوم‌های اولیه‌اش صدایی را ارائه می‌کردند که ترکیبی از شنسون هوشمند و ساردونیک با جاز داشت که در سبکی از مدرسه عالی تا باپ بود. بودلر نمونه‌ای عالی است: محیط غم‌انگیز، برنج و باد چوبی بر ریتم ضعیف آمریکای لاتین، اشعار وام گرفته شده از La Serpent Qui Danse شاعر نام‌آور.

13. L’Eau à la Bouche (1960)

در اوایل، گینزبورگ حرفه ای موازی را در نوشتن موسیقی متن فیلم آغاز کرد که تا زمان مرگش ادامه داشت، با کارش در کمدی L’Eau à la Bouche اثر ژاک دونویل-والکروز: که موسیقی متن فیلم بهتر از نسخه های استاندارد او به عنوان یک خواننده و ترانه سرا فروخت. به موفقیت فیلم یا زیبایی آهسته ترانه تیتراژ آن مرتبط است.

12. شاهدانه (1970)

کار موسیقی متن گینزبورگ در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70، یعنی دوران Manon 70، La Horse، Les Chemins de Katmandou کاملاً درخشان بود. در همین حال، آهنگ موضوعی از تریلر کانابیس – که او و بیرکین نیز در آن بازی کردند – فوق العاده است: یک گشت و گذار نادر در گیتارهای غافلگیرکننده سنگین، حماسی و مرثیه.

11. L’Anamour (1969)

Je T’aime … ممکن بود موفقیت آمیز باشد، اما آهنگ های بهتری در آلبوم بعدی سرژ گینزبورگ/جین بیرکین وجود داشت، از جمله L’Anamour، حال و هوای آزادانه مقاومت ناپذیر و کر خوش صدای آن کاملاً در تضاد با اشعار ظاهر می شود. برای انعکاس نگرانی گینزبورگ در مورد شکست احتمالی روابط رو به رشد او با بیرکین.

10. Aux Armes Et Caetera (1979)

از میان تمام تحریکات گینزبورگ، هیچ یک به اندازه بازسازی سرود ملی فرانسه به اندازه آهنگ رگی خشم ایجاد نکرد. مهم نیست که این کار به زیبایی انجام شده باشد – Sly و Robbie و I-Threes روی آن اجرا کردند – تهدید به مرگ، اخطار بمب، روزنامه ها خواستار سلب تابعیت او بودند. 1 میلیون نسخه فروخت. کار انجام شد.

9. ملودی (1971)

هیچ یک از آثار گینزبورگ به اندازه آهنگ آغازین تاریخ ملودی نلسون بر روی پاپ آنگلوفون تاثیرگذار نبوده است: تنظیم زهی آن توسط همه از بک گرفته تا بل و سباستین تقلید شده است. فانک اسلوموشن با رنگ تیره آن در دهه 90 و 00 بر روی موسیقی رقص با سبکی سردتر آویزان بود.

8. حروف اول BB (1968)

عاشقانه گینزبورگ با بریژیت باردو انبوهی از آهنگ‌ها را برانگیخت: بانی و کلاید، جه تایم… حتی پس از پایان آن – و گینزبورگ از انداختن خود در رود سن منصرف شد – آهنگ فوق‌العاده Initials BB منتشر شد که او را در حال کشیدن در یک میخانه به تصویر می‌کشد. زه‌های روی گروه کر، شدت عاشقانه‌اش را تداعی می‌کنند.

7. L’Homme à Tete de Chou (1976)

پس از Histoire de Melody Nelson، حماسه L’Homme à Tete de Chou از شهوت، قتل و جنون دومین شاهکار طولانی آلبوم گینزبورگ است. این آهنگ بسیار بدتر، عجیب‌تر و التقاطی‌تر است، اگرچه آهنگ عنوان آن – گینزبورگ که به طرز تلخی روی یک ریف اعتیادآور، غم‌انگیز و کم‌رنگ پراکنده می‌چرخد – نشانه‌ای از جذابیت تاریک آن است.

6. سرژ و شارلوت گینزبورگ – زنای با لیمو (1984)

گینزبورگ در حالت دردسرساز کامل: دونوازی با دختر 12 ساله‌اش که به وضوح با هدف توهین به همه در گوش ساخته شده است. اما، با گینزبورگ، هرگز به سادگی خشم نیست. زنای با لیمو نه تنها عمیقاً ناراحت کننده و عمداً بد مزه است: از همه ناراحت کننده تر، ملودی مشتق شده از شوپن آن نیز فوق العاده زیبا است.

5. Requiem pour un Con (1968)

عنوان نمونه ای از تمایل گینزبورگ به تحریکات تبلیغاتی را نشان می دهد – “کذب” می تواند به عنوان “احمق” ترجمه شود، به همان اندازه می تواند به معنای “خرد” باشد – اما فانک گالیکی فوق العاده جذاب و مینیمال Requiem pour un Con بسیار بیشتر از ارزش شوک. کاملاً تصادفی، یک ریمیکس 48 ساعت پس از مرگ گینزبورگ منتشر شد.

4. Je Suis Venu Te Dire que Je M’en Vais (1973)

در یک حرکت معمولی انحرافی، گینزبورگ Vu de l’Exterieur – آلبومی که عمدتاً بر موضوعات مدفوع و باد شکسته متمرکز بود – را با یکی از دلخراش ترین آهنگ های عاشقانه خود افتتاح کرد: با الهام از برس مرگ که یک حمله قلبی اخیر بود، آن را باز کرد. با یک ملودی کاملاً دوست داشتنی خداحافظی می کند. (اگر ندیده اید که گینزبورگ از هم پاشیده شود، در حالی که گروه کری متشکل از پسرانی که لباس او را به تن دارند با آهنگ او را سروصدا می کنند، اکنون آن را اصلاح کنید.)

3. La Javanaise (1963)

از قضا، آهنگی که به نظر کاملاً در فرهنگ فرانسه جا افتاده است – در ابتدا موفقیتی برای ژولیت گرکو بود، سپس ده ها بار پوشش داده شد – در انگلستان ضبط شد. اما قلب آن پاریسی بود، اشعار هم به یک رقص مخاطره آمیز و هم به بازی با کلمات اشاره می کرد، ملودی سر به فلک کشیده اوج موسیقایی دوران شانسونه گینزبورگ.

2. Ballade de Melody Nelson (1971)

از زمان مرگش، Histoire de Melody Nelson به درستی به‌عنوان شاهکار گینزبورگ تحسین شده است: بخش‌های حال و هوای گفتاری که آن را به کتاب بسته‌اند برای الهام گرفتن مورد غارت قرار گرفته‌اند، اما آهنگ دوم کوتاه و زیبا، انگشت‌گذاری ملایم آکوستیک و سیم‌های سینمایی آن به‌طور مکرر توسط یک آهنگ قطع شده است. قلاب نواخته شده بر روی گیتار باس، برجسته آن است.

1. سرژ گینزبورگ و بریژیت باردو – بانی و کلاید (1968)

مقایسه بانی و کلاید با موفقیت بریتانیایی که همچنین از فیلم وارن بیتی/فی داناوی در سال 1967 الهام گرفته شده است، جالب است. تصنیف بانی و کلاید اثر جورجی فام یک پاستیچ ساده دوره ای است که با بانجوی جاز سنتی همراه است. ترانه گینزبورگ چیز دیگری است: فضای تند، کوئیکای برزیلی، تارهای شوم، آواز دوئت ناشنوای باردو و غزلی – بر اساس شعری از بانی پارکر – که نویسنده آن با خوشحالی آن را «غیر اخلاقی» نامید، و در جست‌وجوگری اعمال این دو نفر جستجو کرد. ، آنها را به عنوان قربانیان ترسناک “la société” به تصویر می کشد. این یک چهار دقیقه عجیب، مست کننده، تحریک کننده و باورنکردنی است، محصول یک تخیل موسیقی کاملاً منحصر به فرد: گینزبورگ en un mot.